Wonder 8 [Nikila] 2119

“ഇഷ്ടാണോന്നാ. എന്റെ ഏറ്റവുമാദ്യത്തെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട് എന്റെ അപ്പാപ്പനാ. അപ്പാപ്പനാണ് എനിക്ക് ലോകമെന്താന്ന് കാണിച്ചു തന്നേ. ബാക്കിയുള്ള പേരന്റ്സൊക്കെ അവരുടെ പിള്ളേരെ അച്ചടക്കവും അനുസരണയും പഠിപ്പിച്ച് വളർത്തുമ്പോ എന്റെ അപ്പാപ്പൻ മാത്രം എന്നെ ഫ്രീയായി വിടും. എന്നെ ആകെക്കൂടി പഠിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത് ശരിയെന്താ തെറ്റെന്താ എന്നുള്ള കാര്യങ്ങള് മാത്രമാ. നമുക്ക് ശരിയാന്ന് വിശ്വാസമുള്ള കാര്യങ്ങള് ചെയ്യാൻ ഒരു മടീം കാണിക്കണ്ടാന്നാ അപ്പാപ്പൻ എന്നോട് എപ്പോഴും പറയാറ്. എനിക്കീ വാശിയും കുറുമ്പും കുസൃതിയുമൊക്കെ കിട്ടിയത് അപ്പാപ്പന്റെ അടുത്തൂന്നാ. എന്നെക്കാളും വലിയ രസികനായിരുന്നു എന്റെ അപ്പാപ്പൻ. ശരിക്കും എനിക്കു നല്ലൊരു ഫ്രണ്ട് തന്നെയായിരുന്നു എന്റെ അപ്പാപ്പൻ”

ഞാൻ പറഞ്ഞതെല്ലാം കൗതുകത്തോടെ അവൻ കേട്ടിരുന്നു.

“ഇത്രയും നല്ലൊരു അപ്പാപ്പൻ ഉണ്ടായിട്ടാണോ വീട്ടുക്കാര് ബ്രോ യെ ഉപദ്രവിച്ചത് ?”

“അങ്ങനെയല്ല, അപ്പാപ്പൻ എന്റെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന സമയത്തൊന്നും ആരും എന്നെ ചൊറിയാൻ വന്നിട്ടില്ല. അങ്ങനെ വരുന്നോർക്കുള്ളതൊക്കെ അപ്പാപ്പൻ കണക്കിനു കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. അതോണ്ട് പലർക്കും അപ്പാപ്പനെ അത്രക്ക് ഇഷ്ടല്ലായിരുന്നു. ആരൊക്കെ ഞങ്ങളെപ്പറ്റി എന്തൊക്കെ മോശം കാര്യങ്ങള് പറഞ്ഞാലും ഞങ്ങൾക്കതൊന്നും അതൊരു വിഷയമേ അല്ലായിരുന്നു. മറ്റുള്ളവരെ ബോധിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഒരു കാര്യവും ഞങ്ങള് ചെയ്യാറില്ല. മനസിന് ഇഷ്ടമുള്ള കാര്യങ്ങള് ഞങ്ങള് ഒരു മടീം കൂടാതെ നടത്തും. ഞാനും അപ്പാപ്പനും കൂടി ഞങ്ങളുടേതായൊരു ലോകത്ത് ഉല്ലസിച്ചു നടന്നു. പക്ഷെ അപ്പാപ്പൻ എന്നെ വിട്ടു പോയതോടു കൂടി അതുവരെ അടങ്ങിയിരുന്ന വീട്ടുകാരൊക്കെ എന്നോട് അധികാരം കാണിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവസാനം സ്വന്തം വീട്ടീന്ന് തന്നെ രക്ഷപ്പെടേണ്ടി വന്നു. ഇതാണ് എന്റെ കഥ”

ഇതെല്ലാം കേട്ട് ബോസ്‌ക്കോ എന്നെ അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.

“അപ്പോൾ ഈ വീട്ടിലുള്ള ആൾക്കാരൊക്കെ ? മിഖി, അങ്കിൾ, ആന്റി ഇവരൊക്കെ ?”

“അവരും എന്നെപ്പോലെ ആരുമില്ലാതെ ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയവരാ. പിന്നെയെപ്പോഴോ ഞങ്ങള് ലൈഫിലെ ഓരോ പോയിന്റില് വച്ചു കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോൾ പരസ്പരം ഒത്തൊരുമയോടെ ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അവർക്കും എന്നെപ്പോലെ അവരുടേതായ ഓരോ ഫ്ലാഷ് ബാക്കുണ്ട്. അതു തല്ക്കാലം ഞാൻ പറയണില്ല. സമയം കിട്ടുമ്പോൾ താൻ തന്നെ അവരോട് ചോദിച്ചാൽ മതി. ഞങ്ങളൊക്കെ ഇപ്പൊ ഒരു കുടുംബം പോലെയാ”

“ശരിക്കും വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. അല്ലേലും ഈ കുടുംബമൊക്കെ ഉണ്ടാവാനും വേണമല്ലേ ഒരു ഭാഗ്യം”

അതു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവന്റെ മുഖം നിരാശക്കൊണ്ട് താഴ്ന്നു. ഞാനവന്റെ കയ്യിൽ എന്റെ കൈ ചേർത്തു പിടിച്ചു.


“കുടുംബം ഇല്ലെങ്കിൽ സ്വന്തമായിട്ടൊരെണ്ണം ഉണ്ടാക്കണം. ഞാനൊക്കെ ചെയ്തത് അതാണ്. സ്നേഹിക്കാനും നമുക്കു വേണ്ടി കാത്തിരിക്കാനും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ കൂടെയുള്ളിടത്തോളം കാലം നമ്മളൊരിക്കലും അനാഥരാവില്ല”

അവൻ തല പൊക്കി എന്നെ നോക്കി. എന്നോട് എന്തോ ഒരു റെസ്‌പെക്ട് ഉള്ളതു പോലെ അവന്റെ നോട്ടത്തിൽ നിന്നുമെനിക്ക് തോന്നി. 

“എന്റെ കഥ താൻ കേട്ടു. ഇനി തന്റെ കഥയെന്നോട് പറഞ്ഞില്ലല്ലോ. എന്തായാലും തന്റെ പേര് കൊള്ളാം, ബോസ്‌ക്കോ. ആ പേരിൽ നിന്നും തുടങ്ങാം. ശരിക്കും ആരിട്ട പേരാ ഇത് ?” ഞാൻ.

“ആരിട്ട പേരാണെന്ന് എനിക്കും കൃത്യമായിട്ടറിയില്ല. എന്നാലീ പേര് എനിക്കു എങ്ങനെയാ വന്നേന്ന് മിഷേൽ മാം ഒരിക്കലെന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എന്റ്റെ മാമോദീസാ പേര് ഡോൺ ബോസ്‌ക്കോന്നാണ്. അതീന്ന് എനിക്കു കിട്ടിയ പേരാണ് ബോസ്‌ക്കോ”

അതു കൊള്ളാലോ ?. ഞങ്ങള് ക്രിസ്ത്യാനികൾക്കുള്ള ഒരു പ്രത്യേകയുണ്ട്. ഞങ്ങൾക്ക് രണ്ടു ടൈപ്പ് പേരുകളുണ്ടാകും. ഒന്ന് ഓഫീഷ്യലായി എല്ലാവരും വിളിക്കുന്ന പേര്. മറ്റൊന്ന് മാമോദീസാ പേര്. മാമ്മോദീസ പേര് മിക്കവാറും സഭയിലുള്ള ഏതെങ്കിലും വിശുദ്ധരുടെയായിരിക്കും. എന്റെ പേരിലുള്ള വിശുദ്ധൻ വി. ജോൺ മരിയാ വിയാനിയാണ്, വൈദികാരുടെ മധ്യസ്ഥൻ. മിക്കവാറും ഞാനൊരു പള്ളീലച്ഛനാവാനാണ് ചാൻസ്. പക്ഷെ എന്റെ സ്വഭാവമനുസരിച്ച് എനിക്ക് അച്ഛൻ പട്ടം കിട്ടുന്നത് എളുപ്പമല്ല. കാരണം അനുസരണയെന്ന സാധനമേ എനിക്കില്ലല്ലോ ?. തൽക്കാലം ബോസ്‌ക്കോയുടെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം.

“ശരി, പിന്നെ താനും കൂട്ടുക്കാരുമായുള്ള ബന്ധമൊക്കെ എങ്ങനെയാ ?”

“എന്റെ ഓർമ്മ ശരിയാണെങ്കിൽ എനിക്കു മൂന്നു വയസ്സുള്ളപ്പോഴാ അവരെയൊക്കെ കാണാൻ തുടങ്ങിയത്. ആദ്യം ഞാൻ പരിചയപ്പെട്ടത് സാമിനിയായിരുന്നു. പിന്നെ പാട്രിക്ക് അതു കഴിഞ്ഞ് നെൽസൺ പിന്നെ നിജിൻ, ലിക്സൺ അങ്ങനെ ഓരോരുത്തരായി ഞാൻ താമസിക്കണ ഓർഫനേജിലേക്ക് വന്നു. ഞങ്ങളൊക്കെ എങ്ങനെയാ അവിടെയെത്തിയേന്ന് ഞങ്ങൾക്കിപ്പോഴും യാതൊരു ഐഡിയയുമില്ല. ഞങ്ങളെയൊക്കെ ആരെങ്കിലും പെരുവഴിയില് കൊണ്ടു തള്ളിയതാണോന്ന് ചോദിച്ചാൽ അതുമറിയില്ല. മിഷേൽ മാഡത്തോട് ഞങ്ങള് ഇതൊക്കെ ചോദിച്ചെങ്കിലും അവര് ഒന്നും ഞങ്ങളോട് വിട്ടു തുറന്നു പറഞ്ഞില്ല”

“ഒക്കെ, നിങ്ങളുടെ അനാഥയാലത്തില് പിള്ളേരെ ദത്തെടുക്കാൻ ആരെങ്കിലുമൊക്കെ വരാറുണ്ടോ ?”

“അങ്ങനെ ആരെങ്കിലും വന്നിട്ട് കാര്യമില്ല. ഭാര്യയും ഭർത്താവും കൂടി ഒരുമിച്ചു വന്നാലേ ദത്തെടുക്കാൻ പറ്റുള്ളൂ. ഇപ്പോൾ അങ്ങനെ ആരും വരാറില്ല. പണ്ടു വരുമായിരുന്നു”

“അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ നിങ്ങളെ കൊണ്ടുപോവാൻ ആരെങ്കിലും വന്നിട്ടുണ്ടോ ?

“അതില്ല. ഏകദേശം ഞങ്ങൾക്ക് പന്ത്രണ്ടു വയസ്സായപ്പോൾ മുതലാണ് ഞങ്ങളുടെ അനാഥാലയത്തിലേക്ക് പ്രായമായ ദമ്പതികൾ പിള്ളേരെ ദത്തെടുക്കാൻ വന്നു തുടങ്ങിയത്. എല്ലാ ഞായറാഴ്ചയും ഞങ്ങള് പുത്തനുടുപ്പൊക്കെ ഇട്ട് ഇങ്ങനെ വരുന്നവരുടെ മുന്നില് നിരന്നു നിൽക്കും. ആരെങ്കിലുമൊക്കെ ഞങ്ങളെ ഏറ്റെടുത്തിട്ട് അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോവുമെന്നുള്ള ഒരു വിശ്വാസം ഈ ഞായറാഴ്ച ദിവസമാവുമ്പോ ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നിയിരുന്നു. പക്ഷെ ആ തോന്നലൊക്കെ പിന്നീട് വെറും തോന്നലുകള് മാത്രമായി ഒതുങ്ങി. അവിടെ ഞങ്ങളേക്കാളും പ്രായം കുറഞ്ഞ ഒന്നും രണ്ടും വയസ്സുള്ള പിള്ളേരൊക്കെ ഉണ്ട്. വരുന്നവർക്കൊക്കെ ദത്തെടുക്കാൻ താല്പര്യം ആ കൊച്ചു കുട്ടികളെയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങളൊരു കാര്യം മനസിലാക്കി, അനാഥാലയത്തില് വല്ല്യേ കുട്ടികളെയൊന്നും ദത്തെടുക്കാൻ ആരും വരില്ലാന്ന്. മറ്റുള്ളോർക്ക് ഞങ്ങളേപ്പോലുള്ള പ്രായം കൂടിയവരൊക്കെ കുരുത്തം കെട്ട പിള്ളേരാണല്ലോ”

അവൻ ഞാൻ കാണാതെ രഹസ്യമായി അവന്റെ കണ്ണുനീര് തുടക്കാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി. എന്നാൽ അൽപ്പനേരം മുൻപ് ഞാനും ഇതുപോലൊരു ശ്രമം നടത്തിയതുകൊണ്ട് ആ പരിപാടി ഏറ്റില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല അവന്റെ കണ്ണു നിറയുന്നതും ഞാൻ കണ്ടുപിടിച്ചു. ഞാനവന്റെ തോളത്തു കയ്യിട്ടു.

“ശ്ശേയ്, കൊച്ചു പിള്ളേരെപ്പോലെ വിഷമിക്കാതെടോ”

“സാരമില്ല, ബ്രോ. ഞങ്ങൾക്കിത് ശീലമാ”

“ഒലക്ക, തന്നോട് വിഷമിക്കല്ലേന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞത് എനിക്കു ഫീലായിട്ടല്ല. ഇങ്ങനെ സെന്റിയടിച്ച ലാഗ്ഗ് കൂട്ടാണ്ട് താൻ കഥയുടെ ബാക്കി കൂടി പറയെടോ?”

ഇപ്പോൾ അവന്റെ വിഷമം ശരിക്കും മാറി. എന്നിട്ടിപ്പോ എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി. അല്ല പിന്നെ, ആകാശദൂത് സിനിമ ആറു പ്രാവശ്യം റിപീറ്റടിച്ചു കണ്ട എന്റെയടുത്താണ് ഇവൻ സെന്റിയടിച്ചു മെഴുകാൻ നോക്കുന്നേ. ഉവ്വ്, നടന്നതു തന്നെ?.

“ഇനി നിങ്ങള് പന്ത്രണ്ടു പേരുടെയും ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പിന്റെ കഥ പറയ്” ഞാൻ.

“അതിനു ശേഷം പിന്നെ ഞങ്ങള് പന്ത്രണ്ടുപേരും ഒറ്റക്കെട്ടായി. ഞങ്ങൾക്കിനി ഞങ്ങള് മാത്രമേയുള്ളൂന്നൊരു തോന്നല് വന്നതോണ്ടാവും അങ്ങനെ ഞങ്ങളൊരുമിച്ചത്. പിന്നീട് ഞങ്ങളൊരുമിച്ചു ഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഒരേ പായയിലുറങ്ങി ഒരുമിച്ചു സ്കൂളിൽ പോയും അങ്ങനെ ആ അനാഥാലയത്തില് വളർന്നു. ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തില് ആർക്കെങ്കിലും ഒരു പ്രശ്നം വന്നാൽ അത് ഞങ്ങളുടെയെല്ലാം പ്രശ്മായേ കരുതിയിട്ടുള്ളൂ. എത്ര മോശം സാഹചര്യം വന്നാലും ഞങ്ങള് ഒരുമിച്ചു നിൽക്കുമെന്ന് പണ്ടേയ്ക്കു പണ്ടേ ഞങ്ങള് പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്”

ഉവ്വ്, ഞാൻ വിശ്വസിച്ചു. ഒരു പട്ടി ഓടിപ്പിക്കാൻ വന്നപ്പോൾ ഇവന്മാരുടെ ഒറ്റക്കെട്ട് ഞാൻ ശരിക്കും കണ്ടതാ. തള്ളുമ്പോ ഒരു മയമൊക്കെ വേണ്ടേ ?.