വാത്സല്യം [Shana] 137

നിവർന്നിരുന്നു ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം എടുത്തു പുറത്തേക്കു നോക്കിനീല നിറത്തിലുള്ള ടാർപായ വലിച്ചു കെട്ടിയിരിക്കുന്നു കസേരകൾ അങ്ങിങ്ങായി നിരത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നു പലതും ഒഴിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട് ആളുകൾ അവിടവിടെ കൂടി നിന്ന് കുശുകുശുക്കുന്നുണ്ട്…. അവളെ കണ്ടതോടെ അവൾക്കുനേരെ പലരും പുച്ഛത്തോടെ നോക്കി കൊത്തിവലിക്കാൻ അവർക്കൊക്കെ എന്നും ഞാനൊരിര തന്നെ ആയിരുന്നു പണ്ട് സഹതാപമെങ്കിൽ ഇപ്പോ പുച്ഛം അത്രയേ മാറ്റം വന്നുള്ളൂ ഒരിക്കൽ പോലും തനിക്കെന്തു സംഭവിച്ചു എന്നറിയാതെ പുലമ്പുന്ന ചുണ്ടുകൾ… അത്ര വിലയെ അവൾ അവർക്കും കൊടുത്തുള്ളൂ

തോളിലൊരു സ്പർശം ഏറ്റപ്പോൾ തിരിഞ്ഞുനോക്കി അമ്മയും അനു വേട്ടനും..

” മോളേ അച്ഛനെ കാണണ്ടേ… വാ കണ്ടിട്ടുവരാം ”
അനുവേട്ടൻ കൈപിടിച്ചു കൂടെ നടത്തുമ്പോൾ പലരും അവജ്ഞയോടെ അവളെ നോക്കി അവൾ അതിലൊന്നും ശ്രദ്ധ കൊടുക്കാതെ അകത്തേക്ക് നടന്നു

” ഓഹ് കെട്ടിലമ്മ വന്നോ , കൊന്നു തള്ളിയിട്ടും സമാധാനം ആവാതെ ശവം കണ്ടു ഉറപ്പിക്കാൻ വന്നതാണോ ” മരിച്ചത് തന്റെ ഭർത്താവാണെന്നു പോലും ഓർക്കാതെ ചെറിയമ്മ പുലമ്പുന്നതുകണ്ടിട്ട് അവൾക്ക് പുച്ഛം തോന്നി, അല്ലേലും അവരുടെ മുഖത്ത് ദുഃഖത്തിന്റെ കണിക ഒട്ടുമില്ലായിരുന്നു

” ടി നീ എന്റെ വീടിന്റെ പടി കയറരുത്, അവിടെ നിന്നോണം ” കുഞ്ഞനിയൻ കാർത്തിക് അലറി

അല്ലേലും അവരുടെ സ്വഭാവമല്ലേ അവൻ കാണിക്കു അച്ഛന്റെ സ്വഭാവം കുറച്ചെങ്കിലും കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ ഈ സമയത്തെങ്കിലും അവൻ മൗനം പാലിച്ചേനെ

” നിനക്കുള്ളതുപോലെ അവൾക്കും ആ കിടക്കുന്ന മനുഷ്യനിൽ അവകാശം ഉണ്ട് വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ കണ്ടിട്ടേ പോകു ആരും തടയാൻ നിൽക്കണ്ട അറിയാല്ലോ എന്നെ ” അനുരാഗിന്റെ ഒച്ച മുഴങ്ങിയപ്പോൾ അവനെ അവന്റെ കൂട്ടുകാർ പിടിച്ചുകൊണ്ടുപോയി , പിന്നെ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല

അവൾ നടന്നു അച്ഛന്റെ കാൽപ്പാദത്തിൽ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കിടന്നു തന്നെ തനിച്ചാക്കി പോയതിൽ മൗനമായി പരാതി പറഞ്ഞു

” ആരെ കാണിക്കനാടി നിന്റെ ഈ നാടകം..നിന്നെയിനി ആരും വിശ്വസിക്കില്ല, കെട്ടിയവൻ പോരാഞ്ഞിട്ട് വേറൊരുത്തനൊപ്പം അഴിഞ്ഞാടി നടക്കുന്നവൾ, തേവിടിശ്ശി ”

ആ വാക്കുകൾ കേട്ടതോടെ അവൾ ചാടിയെഴുന്നേറ്റു കത്തുന്നൊരു നോട്ടം അവർക്കുനേരെ നോക്കി പാഞ്ഞുചെന്ന് അവരുടെ കഴുത്തിനു കുത്തിപ്പിടിച്ചു അവൾക്ക് ചോദിക്കാനുള്ളതൊക്കെ ആ നോട്ടത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. ശ്വാസം കിട്ടാതെ അവരുടെ കണ്ണുകൾ പുറത്തേക്കുന്തി വന്നു അനുവും മീനമ്മയും വന്നു അവളെ തടഞ്ഞില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ അവർ ശ്വാസംമുട്ടി മരിച്ചേനെ… ഇത്രയും കാലം അവൾ അനുഭവിച്ച വേദനകളുടെ നൊമ്പരങ്ങളുടെ പ്രയാസത്തിന്റെ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ എല്ലാം കൂടിയുള്ള മാനസിക പിരിമുറുക്കം ചേർന്ന് ഭ്രാന്തമായ അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു അവളും

അച്ഛന്റെ നെറ്റിയിൽ അവസാന മുത്തമിട്ട് അവൾ ആ വീടിന്റെ പടിയിറങ്ങി ..ഇനിയും നിന്നാൽ ചിലപ്പോൾ മനസ്സ് കൈവിട്ടുപോകുമെന്ന് അവൾക്കും തോന്നി സ്വന്തം അച്ഛനെ ചിതയിൽ ദഹിപ്പിക്കും മുന്നേ പടിയിറങ്ങേണ്ടി ഒരു മകളുടെ അവസ്ഥ സ്വന്തം വീട്ടിൽ അന്യയാകേണ്ടി വരുന്ന അവസ്ഥ ഒരു പെണ്ണിനും വരുത്തരുതെന്നവൾ മൗനമായി പ്രാർത്ഥിച്ചു

അമ്മയുടെ കൈ പിടിച്ചു അനുരാഗിന്റെ വണ്ടിയിൽ കേറിയപ്പോൾ ഇതിനു മുൻപൊരിക്കൽ അതിനകത്തു സുരക്ഷിതയായി എടുത്തു കിടത്തിയതവൾ ഓർത്തു

അന്ന് ബോധം മറഞ്ഞു വീഴുമ്പോൾ താങ്ങിയെടുത്ത് തന്നെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ചു, ഒരു മാസത്തോളം അബോധവസ്ഥയിൽ കിടന്ന തന്നെ ശുസ്രൂഷിച്ച അമ്മയും മകനും തനിക്കേൽക്കേണ്ടിവന്ന പീഡനങ്ങൾ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിട്ട് സങ്കടത്തോടെ അതിലേറെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കിയ കണ്ണുകൾ, വഴിയിൽ ഉപേക്ഷിക്കാതെ അസുഖം ഭേദമാകും വരെ കൂട്ടിരുന്നവർ… ജീവിതത്തിൽ അനുഭവിച്ചതൊക്കെ പറയുമ്പോൾ കണ്ണുനീരൊഴുക്കി നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ചവർ ഒരു മകളെ പോലെ സഹോദരിയെ പോലെ അവസാനം വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടി