TENET – THE FIRST FALL OF A MAN

Author : Teetotaller

 

 

( സുഹൃത്തുക്കളേ ഇത് ഞാൻ ഇവിടെ എഴുതുന്ന രണ്ടാമത്തെ കഥയാണ് ….. ആദ്യമേ പറയട്ടെ ഞാൻ ഒരു എഴുത്തുകാരൻ ഒന്നും അല്ല ….എന്തെലും കുറവുകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ക്ഷമിക്കണം എന്നു അറിയിക്കുന്നു….എനിക്ക് ഉണ്ടായ ഞാൻ ഒരിക്കലും ഓർക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്ത ഒരു അനുവം ആണ് ഞാൻ ഇവിടെ പങ്കുവെക്കുന്നത്‌….. )

 

കയ്യിൽ ഉള്ള ബാഗ് ഞാൻ ഒന്നു കൂടി മുറുക്കി പിടിച്ചിരുന്നു……ഒന്നു ചുറ്റും നോക്കി….. അടുത്ത് ആരും തന്നെ ഇല്ല…….ചെറുതായി വിയർത്തിരിക്കുന്നു……ചെന്നിയിലൂടെ വിയർപ്പു തുള്ളികൾ ഒലിച്ചിറങ്ങി …..ഇടവിട്ട് വരുന്നു മന്ദമാരുദ്ധൻ ആ വിയർപ്പു തുള്ളികളേയും വഹിച്ചുകൊണ്ട് പിന്നോട്ട് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു…….. അങ്ങു ആകാശത്ത് കാർമേഘങ്ങൾ ഉരുണ്ടു കൂടി ….. ആ സായാനത്തിൽ കൂടണയാൻ വ്യഗ്രത കാണിക്കുന്ന കുഞ്ഞു കിളികളെ പോലെ പലരും വന്നു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു ……  ചിലർ എന്നെ അസഹ്യതയോടെ നോക്കി ….. മറ്റുചിലരുടെ കണ്ണിൽ ഞാൻ കണ്ടത് ഇരയെ കിട്ടിയ വേട്ടമൃഗത്തിന്റെ വന്യത  ആയിരുന്നു ….. പലരും എന്നെ തന്നെ നോക്കുന്നുണ്ട് ……സുനാമിക്ക് മുമ്പ് കടൽ ശാന്തമാവുന്നത് പോലെ ചുറ്റും തികഞ്ഞ നിശബ്ദത …….. 

 

അതികം ആരെയും ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല …… മൂക്കിന് തുമ്പിൽ ഊറി വന്ന വിയർപ്പു തുള്ളിയെ ഇടം കയ്യാൽ തുടച്ചു മാറ്റി …. എന്റെ ശ്രദ്ധ അയാളിൽ ആയിരുന്നു … അയാളിൽ മാത്രം ആയിരുന്നു …..അതേ അയാൾ തന്നെ ….. എന്റെ ലക്ഷ്യം……

 

ഇടക്കിടക്ക് ഞാൻ അയാളെ നിരീക്ഷിച്ചു ….. ആ തിരക്കിനിടയിലും എന്റെ കണ്മുന്നിൽ അയാൾ മാത്രം ആയിരുന്നു …..അയാളുടെ  കയ്യിൽ ഒരു ബാഗ് മാത്രം ….. എന്നെ പോലെ തന്നെ അത് അപാടചൂഡം മുറുക്കി പിടിച്ചിരിക്കുന്നു…..ഒരു മഹാമേരു പോലെ അയാൾ അവിടെ തറഞ്ഞു നിന്നു ……ഇപ്പോഴും അയാളുടെ മുഖത്തു ഒരു പുഞ്ചിരിയുണ്ട് …. എന്തോ നേടിയ ഒരു വിജയിയുടെ പുഞ്ചിച്ചിരി ……. തൊട്ടടുത്ത് നിന്ന കുലീനയായ ഒരു സ്ത്രീയോട് അയാൾ ഇടക്ക് ഇടക്ക് എന്തോ സംസാരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ….. ഇരുവരും പൊട്ടിചിരിക്കുന്നുണ്ട്….. ആ ചിരി എന്നിൽ ഒരേ സമയം വ്യഗ്രതയും വെപ്രാളവും അസഹിഷ്ണുതയും ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു ……. വിയർപ്പു പൊടിഞ്ഞ നെറ്റി തടം ഇടത് തോളിൽ ഉരച്ചു തുടച്ചു …….എന്റെ സംഭ്രമം പുറത്തു കണിക്കാത്തിരിക്കാൻ ഞാൻ നന്നേ കഷ്ട്ടപെട്ടിരുന്നു…….

 

ഒരു തവണ അയാൾ എന്നെ കടന്നു പോയി ആ സമയം ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ കൊരുത്തു…….ഇത്തവണ അയാൾ നിസംഗതയോടെ എന്നെ നോക്കി 

 …….ദൂരെ എന്നിലും വേഗത്തിൽ പിന്നോട്ട് പോയിക്കൊണ്ടിരുന്ന ധരണിയുടെ ജീവശ്വാസത്തിന്റെ വക്താക്കൾ  കാറ്റിൽ ആടിയുലയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…..

 

സമയം ആരെയും കാത്തു നില്ക്കാതെ കടന്നു പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു………നീണ്ട ഒന്നര മണിക്കൂർ …… ക്ഷീണത്തിന്റെ കണികകൾ കണ്ണിൽ വന്നു നിറഞ്ഞു …..കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു പോകുന്ന പോലെ……. പെട്ടന്നു തന്നെ മനസിൽ ഉൾതിരിഞ്ഞ ആ ചിന്ത ^അയാൾ ^ ……. അടഞ്ഞു പോയ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നു നോക്കി …. ഇപ്പോഴും അയാൾ എന്റെ  കൺമുന്നിൽ ഉണ്ട് ….. ആശ്വാസത്തോടെ ഞാൻ ഒരു ദീർഘനിശ്വാസം എടുത്തു…….