ജാലകവിരി മാറ്റി അവള്‍ വീണ്ടും താന്‍ ആ കറുത്ത രൂപം കണ്ട ഭാഗത്തേക്ക് ആകാംശയും ഭീതയും നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ നോക്കി…
വീണ്ടും തെളിഞ്ഞ മിന്നല്‍ പ്രഭയില്‍ താന്‍ രൂപം കണ്ട ഭാഗം ശൂന്യമാണെന്ന് അവള്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു…
”തനിയ്ക്ക് തോന്നിയതാകും…”
എന്ന് ആശ്വസിച്ച് അവള്‍ കൈകള്‍ പുറത്തേക്ക് നീട്ടി ജന്നല്‍ വലിച്ചടച്ചു കൊളുത്തിട്ടു വേഗം തിരിഞ്ഞു നടന്നു…
അപ്പോള്‍ പുറത്ത് തെളിഞ്ഞ മിന്നല്‍ പ്രഭയില്‍ ജാലകവിരിയിലൂടെ തെളിഞ്ഞ ഒരു കറുത്ത നിഴല്‍ അവള്‍ കണ്ടില്ല…
കട്ടിലിലേക്ക് അവള്‍ കിടന്ന് കുട്ടികളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചു…
ഒരു അകാരണമായ ഭയം അവളെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
”ഇപ്പോ കറണ്ട് വരുമോ മമ്മി…” പേടിച്ചരണ്ട കണ്ണുകളോടെ സാന്ദ്ര സോണിയയെ നോക്കി…
”മോനൂട്ടന് പേടിയാകുന്നു… പപ്പാ വരാന്‍ പറ മമ്മി…” സന്ദീപിന്‍റെ ഭയപ്പാടോടെയുളള വാക്കുകള്‍ കേട്ട് സോണിയ ഇരുവരുടെയും തലമുടിമിഴകളില്‍ തടവി തന്‍റെ നെഞ്ചോട് ചേര്‍ത്തു…
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു…
റോണി ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് അവള്‍ അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു…
അറിയാതെ അവളുടെ നോട്ടം ജാലകഭാഗത്തെക്ക് നീണ്ടു…
വീണ്ടും അവളുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഒരു അതിഭയങ്കരമായ നടുക്കമുണ്ടായി…
ഒരു മിന്നല്‍ പോലെ ഒരു രൂപം മിന്നിമറഞ്ഞുവോ….?
അവള്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും ആ ഭാഗത്തേക്ക് തറച്ച് നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
”ഹേയ്… എല്ലാം തന്‍റെ തോന്നലാണ്…” അങ്ങനെ മനസ്സിനെ പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും സോണിയയുടെ മനസ്സ് അസ്വസ്ഥമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു…
മെല്ലെയവള്‍ മൊബൈല്‍ കയ്യിലെടുത്തു..
ശരണ്യയെ ഒന്ന് വിളിച്ചാലോ…
പക്ഷെ മൊബൈലിന് ചാര്‍ജ്ജ് വളരെ കുറവാണ്… ഒരു പക്ഷെ ഒന്ന് ”ഹലോ” എന്ന് പറയുമ്പോഴേക്ക് ചാര്‍ജ്ജ് തീരാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്…
ശരണ്യ ലാപ്ടോപ് നോക്കി…
ചാര്‍ജ്ജ് തീര്‍ന്നതിനാല്‍ അത് ഓഫായി പോയിരുന്നു…
പെട്ടെന്ന് സോണിയ എന്തോ ശബ്ദം കേട്ടത് പോലെ ചെവിയോര്‍ത്തു…
മഴയുടെ ഇരമ്പം കാരണം ശബ്ദം എവിടെ നിന്നാണ് വ്യക്തമാകുന്നില്ല…
സോണിയ മക്കള്‍ രണ്ട് പേരുടെയും കൈകള്‍ മാറ്റി…
”ശ്ശ്… ഇവിടെ നിന്ന് എങ്ങും പോകരുത്… മമ്മി ഇപ്പോള്‍ വരാം…”
സോണിയെ മെല്ലെ കട്ടിലില്‍ നിന്നെഴുന്നേറ്റു…
മേശമേലിരുന്ന എമര്‍ജന്‍സി ലാമ്പും കയ്യിലെടുത്തു മെല്ലെ കിടപ്പുമുറിയുടെ വാതില്‍ തുറന്നു…
സോണിയയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പിന്‍റെ താളം കൂടി…
എമര്‍ജന്‍സിയുടെ പ്രകാശം പുറത്തേക്ക് പരന്നു…
സോണിയ വാതില്‍ക്കല്‍ നിന്ന് കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് എത്തിനോക്കി….
മെല്ലെ അവള്‍ ചെവി കൂര്‍പ്പിച്ചു…
പ്രത്യേകിച്ച് ശബ്ദമൊന്നും കേള്‍ക്കുന്നില്ല…
കുറച്ചുനേരം അങ്ങനെ നിന്ന ശേഷം സോണിയ വാതില്‍ അടച്ചു തിരികെ മക്കളുടെ അരികിലെത്തി…
”എന്താ മമ്മി…?” സാന്ദ്ര പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തില്‍ ചോദിച്ചു…
ഒന്നുമില്ലെന്ന് അവള്‍ കണ്ണ് അടച്ച് ആംഗ്യം കാണിച്ചു…
”ശരണ്യയെ വിളിക്കുക തന്നെ…” പെട്ടെന്നവള്‍ രണ്ടും കല്‍പ്പിച്ച് മൊബൈല്‍ കയ്യിലെടുത്തു…
അവള്‍ ശരണ്യയുടെ മൊബൈലിലേക്ക് റിംഗ് ചെയ്യാന്‍ ഒരുങ്ങിയതും മൊബൈല്‍ തീര്‍ത്തും ഓഫായി….
സോണിയയ്ക്ക് കരച്ചില്‍ വന്നു…
”എന്താ മമ്മി കരയുന്നത്…?” സോണിയയുടെ ഭാവം ശ്രദ്ധിച്ചിട്ട് സാന്ദ്ര ചോദിച്ചു…
”ഹേയ് മമ്മി കരയുന്നതൊന്നുമില്ല…” പെട്ടെന്ന് സോണിയ കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചു…
”കണ്ണീര് വന്നതോ…?” സാന്ദ്രയുടെ ചോദ്യം കേട്ട് സോണിയ ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു…
Bro
നല്ല രീതിയിൽ പിടിച്ചിരുത്തുന്ന വിവരണം
very good story. really enjoyed.
Kidu story oru raksha illa thakarthuuuuuuu….