പ്രാണേശ്വരി 13 [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 432

അവസാനം അവളെ വിളിക്കാനായി ഫോൺ എടുത്തതും ഇങ്ങോട്ടേക്കു അവളുടെ കാൾ വന്നു. അത് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്കുണ്ടായ സന്തോഷം പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ സാധിക്കില്ല. ഉടൻ തന്നെ ഞാൻ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി
തോൽവി സമ്മതിച്ചു അവളെ ഫോൺ വിളിക്കാൻ പോയ ഞാൻ അവളുടെ കാൾ എടുത്തിട്ടും സംസാരിക്കാതെ ഇരുന്നു. എല്ലാവർക്കും ഉണ്ടാകുന്ന ഒരു ഈഗോ… അവൾ ആദ്യം സംസാരിക്കട്ടെ എന്ന് കരുതി
കുറച്ചു സമയം രണ്ടുപേരും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല… അവസാനം അവൾ തന്നെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി
“ഡാ… എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തത്… ”
“രാവിലെ മുതൽ എന്നോട് സംസാരിക്കാതെ നടന്ന ആളാണ് ഇപ്പൊ എന്നോട് ചോദിക്കുന്നത് ഞാൻ എന്താ മിണ്ടാത്തത് എന്ന്.”
ഞാൻ ഒരു ചെറിയ ദേഷ്യത്തോടെ ആണ് അത് പറഞ്ഞത്, എന്റെ ദേഷ്യം കേട്ട് കുറച്ചു സമയം ലച്ചു ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല, പിന്നെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങിയ സമയത്ത് അവളുടെ സ്വരം ഇടറുന്നുണ്ടായിരുന്നു
“ഡാ… നീ എന്നോട് ദേഷ്യമാ… ”
“എനിക്കെന്തിനാ ദേഷ്യം… നീ അല്ലെ എന്നോട് ദേഷ്യം കാണിച്ചു നടന്നത്… അതെന്തിനാ എന്ന് പോലും എനിക്കറിയില്ല ”
വീണ്ടും കുറച്ചു സമയം മൗനം…
“ഡാ… നിന്നോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു നടന്നതൊന്നും അല്ല… എനിക്ക് സങ്കടം വന്നിട്ടാണ് ”
“എന്തിന് സങ്കടം… അതെന്തായാലും നിനക്കെന്നോട് പറയാൻ പാടില്ലേ… ”
“എടാ… അത് പിന്നെ…. ”
“ലച്ചു… നിനക്ക് പറയാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ പറ… അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ഫോൺ വയ്ക്കുവാ…”
അവൾക്ക് അത് പറയാനുള്ള മടി കണ്ടപ്പോൾ അറിയാതെ എന്റെ ശബ്ദം കുറച്ചുയർന്നു.
“എടാ… നീ ദേഷ്യപ്പെടല്ലേ… ഞാൻ പറയാം ”
“ആ പറ… ”
“എടാ അത് പിന്നെ മാളുചേച്ചി നിന്നോട് ദേഷ്യപ്പെടുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ … ”
“കണ്ടപ്പോൾ…??  ”
“നിന്നെ ആരും വഴക്ക് പറയുന്നത് എനിക്കിഷ്ടമല്ല… ”
അവളുടെ ഒറ്റ ശ്വാസത്തിലുള്ള മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ പെട്ടന്ന് എനിക്ക് ചിരിയാണ് വന്നത്… പിന്നെ ആലോചിച്ചപ്പോളാണ് ലച്ചുവിന് എന്നോടുള്ള സ്നേഹമാണ് ആ വാക്കുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് എന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്,
ഇത് മനസ്സിലായിട്ടാവണം ഉണ്ണിയേട്ടൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത് എന്നെനിക്കപ്പോ തോന്നി
“എടി… അവൾ എന്റെ ചേച്ചിയല്ലേ… ”
എന്റെ മുഖത്തുണ്ടായ ചിരി എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും മുഖത്തു നിന്ന് മാഞ്ഞില്ല
“എനിക്കറിയാം… മാളുചേച്ചി നിന്റെ ചേച്ചി ആണെന്നും നിന്നെ വഴക്ക് പറയാനുള്ള അധികാരം ഉണ്ടെന്നും എല്ലാം… പക്ഷെ നിന്നെ വഴക്ക് പറയുന്നത് കേൾക്കുമ്പോൾ അറിയാതെ സങ്കടം വരുന്നു “