“സുമേ… എടി സുമേ…..ഒന്നിങ്ങ് വന്നേടീ.. നീ ഇത് എവിടെ പോയി കിടക്കുവാ” . വീടിനു പുറത്തെ അരമതിലിനു സമീപത്തു നിന്നു ഗീത വിളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 

“ഗീതേച്ചീ ഞാന്‍ ഇപ്പോ വരാവേ.. ”
അകത്തു നിന്നു സുമ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതു കേട്ടു ഗീത അക്ഷമയോടെ കാത്തുനിന്നു.

 

“എന്താ ഗീതേച്ചി.. ഞാന്‍ ദേ മോനു മരുന്നുകൊടുക്കുവാരുന്നു. ഇന്നലെ രാത്രി മുതല്‍ അവനു നല്ല പനി. ചേച്ചിയെന്താ വിളിച്ചതു ” മതിലിനരികില്‍ തന്നെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്ന ഗീതയെ നോക്കി സുമ ചോദിച്ചു.

 

“എന്തുപറ്റിയെടീ പെട്ടെന്നവന്.. ഇപ്പോ എങ്ങനുണ്ട് കുറവുണ്ടോ? ”

 

“കുറവുണ്ട് ചേച്ചീ, കഴിഞ്ഞ ദിവസം മഴ നനഞ്ഞാരുന്നു.. പറഞ്ഞാ കേക്കണ്ടേ ഓരോന്നും വരുത്തിവെക്കുമ്പോള്‍ ബാക്കിയുള്ളവരുടെ നെഞ്ചത്താ ആധി. ഇപ്പോ അവനൊന്നുറങ്ങിയേ ഉള്ളൂ.. കുറഞ്ഞില്ലേ ഡോക്ടറെ കാണാന്‍ പോണം. ” അടുക്കളപ്പടിയില്‍ ഇരുന്നുകൊണ്ടു സുമ സങ്കടപ്പെട്ടു.

 

“അല്ല ചേച്ചി എന്തിനാ വിളിച്ചേ.. “അവള്‍ ഗീതയെ എന്താണെന്നമട്ടി നോക്കി.

 

“എടീ നീ ഇങ്ങോട്ട് ഒന്നു മാറി നിന്നേ , ഒരു കാര്യമുണ്ട്.”

 

” എന്താ ചേച്ചി.. , ഞാന്‍ ദാ വരണു ഈ വാതിലൊന്നു ചാരിക്കോട്ടെ ഇല്ലേല്‍ ആ കണ്ടന്‍ പൂച്ചകേറി എല്ലാം കട്ടു തിന്നും. ”
അതു പറഞ്ഞു വാതിലും ചാരി സുമ മതിലരികത്തു ചെന്നു.

 

“സുമേ നീ അറിഞ്ഞോ , നമ്മുടെ പടിഞ്ഞാറ്റിലെ ജയേടെ മോളില്ലേ. അവള്‍ ആത്മഹത്യക്കു ശ്രമിച്ചു, ഇപ്പോ ആശുപത്രിയില്‍ ആണെന്നാ അറിഞ്ഞത് “. ഗീത താടിക്കു കൈയ്‌കൊടുത്തു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു അതു കേട്ട സുമ ഞെട്ടി.

 

“ഏത്, ആ സുഖമില്ലാത്ത കൊച്ചോ, ” അവള്‍ക്കു വിശ്വാസം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

 

“അതേടീ.. ആ കൊച്ചു തന്നാ.”

 

“അതെന്തിനാ ഇപ്പോ അങ്ങനെ ചെയ്തത്. അവക്ക് എന്തിന്റെ കുറവായിരുന്നു. പാവം ജയേച്ചി എങ്ങനെ സഹിക്കും.”
സുമ സങ്കടപ്പെട്ടു. ഹൗസിങ്ങ് കോളനിയില്‍ ഉള്ള മിക്കവര്‍ക്കും ജയ സുപരിചിതയായിരുന്നു.