?മയൂരി? [The Conclusion][ഖല്‍ബിന്‍റെ പോരാളി ?] 1361

““അറിയില്ല അമ്മാവാ… അച്ഛനെയും അമ്മയെയും മായുവിനെയും ഇങ്ങനെ ഒരു അവസ്ഥയില്‍…””

““ഞാൻ പറയുകയാണെങ്കിൽ നീ ഒരു ഒന്നൊന്നര മാസം ഇവിടെ ഇവരോടോപ്പം നിൽക്ക്… ഒരിക്കല്‍ നീ വിട്ടു പോയതില്‍ കുറെ കരഞ്ഞതാണ് ഇവടെയുള്ളവര്‍. ഇങ്ങനെങ്കിലും അവര്‍ക്ക് ഇത്തിരി ആശ്വാസം കിട്ടട്ടെ…”” സഹദേവന്‍ പറഞ്ഞു.

അന്ന് രാത്രി ഭക്ഷണ സമയത്ത്‌ എല്ലാരേയും നിര്‍ബന്ധിക്കേണ്ടി വന്നു. പക്ഷേ ആരും കാര്യമായി കഴിച്ചില്ല. കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പ് ഭക്ഷണത്തിലായത് മിച്ചം.

പിറ്റേന്നും പകല്‍ ഇതൊക്കെ തന്നെ ആയിരുന്നു അവസ്ഥ. വൈകിട്ടായപ്പോ അമ്മാവനും അമ്മായിയും തിരിച്ച് പോയി. അവർ ഇവിടെ നിന്നാൽ വിഷമം കൂടുകയെ ഉള്ളു എന്ന് അമ്മാവന്‍ കാളിയോട് പറഞ്ഞു. അമ്മായി മോളെയും കൊച്ചുമോനെയും അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട്‌ പോവാന്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചെങ്കിലും മായു അതിനെ ശക്തമായി എതിര്‍ത്തു. അത്രയും വരെ മായു ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ മാത്രേ അവളുടെ വന്നിരുന്നുള്ളൂ. അതും അമ്മായിയുടെ നിര്‍ബന്ധം കൊണ്ട് മാത്രം.

ഇനി എല്ലാരേയും പഴയ പോലെ ആക്കണം… കാളി മനസില്‍ കുറിച്ച് വെച്ചു.  താനും കുടെ വിഷമിച്ചിരിന്നാൽ ഒന്നും ശെരിയാവുകയില്ലെന്ന ബോധ്യം അവനുണ്ടായിരുന്നു. പതിയെ തന്റെ വിഷമത്തെ ഉള്ളില്‍ ഒതുക്കി. അവന് ഇതിനിടെ ആകെ ആശ്വാസം സ്ഥിരമായി അവനെ വിളിച്ചിരുന്ന മേഘ മാത്രമായിരുന്നു. അവൾ ഒരുപാട്‌ ഊര്‍ജ്ജം അവന് നല്‍കി കുടെ നിന്നു.

ദാസനും പതിയെ ഈ സന്ദര്‍ഭവുമായി പൊരുത്തപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു. അത് കാളിക്ക് വളരെ സഹായമായി തോന്നി. അന്ന് രാത്രി ദാസന്‍ ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായി സിന്ധുവിനെ കൊണ്ട്‌ വന്ന് ഇരുത്തി. എന്നാൽ മയൂരി താഴേക്ക് വന്നില്ല. അതോടെ കാളി അവൾ കിടക്കുന്ന മുറിയുടെ മുന്നിലേക്ക് ചെന്നു. അവന് അറിയാമായിരുന്നു അവൾ ഇതുവരെ തന്നെ അങ്ങനെ കണ്ടിട്ടില്ലെന്നും, ഇനി കാണുകയുമില്ലെന്നും. അതിനാൽ മനസില്‍ തീര്‍ത്ത മറ മാറ്റി അവന്‍ വാതിലിൽ ചെറുതായി തട്ടി. ആദ്യ തട്ടിന് മറുപടി കിട്ടാതെ അവന്‍ വീണ്ടും തട്ടി. എന്നാൽ വീണ്ടും ഒരു തവണ കൂടെ തട്ടിയപ്പോഴാണ്  അവൾ വാതിൽ തുറന്നത്.

ആകെ കരഞ്ഞ് തളര്‍ന്ന മുഖമായിരുന്നു അവള്‍ക്ക് അപ്പൊ… കാളി ഉള്ളിലേക്ക് തലയിട്ടു അവളുടെ മോനെ നോക്കി. ആള്‌ തൊട്ടിലില്‍ നല്ല ഉറക്കമാണ്. കാളി നോട്ടം മയൂരിയിലേക്ക് തിരിച്ചു കൊണ്ടു വന്നു.

““മായു, വന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്ക്…”” കാളി പറഞ്ഞു..

““ന്നിക്ക് വേണ്ട… വിശപ്പില്ല…”” അവൾ മെല്ലെ പറഞ്ഞു. പക്ഷേ ആ വാക്കുകളില്‍ പോലും ക്ഷീണം വ്യക്തമായിരുന്നു.

““അങ്ങനെ പട്ടിണി കിടക്കാന്‍ സമ്മതിക്കില്ല… അമ്മ ആരോഗ്യത്തോടെ ഇരുന്നാലെ കുഞ്ഞും അങ്ങനെ ഇരിക്കു…”” കാളി നിര്‍ബന്ധിച്ചു.

““വിശപ്പില്ലാതത് കൊണ്ടാ…”” അവൾ ദയനീയമായി പറഞ്ഞു.

““അതൊന്നും പറഞ്ഞാൽ പറ്റില്ല…. എന്തെങ്കിലും കഴിക്കണം. അത് നിര്‍ബന്ധമാ…””