Love & War -3 [ പ്രണയരാജ] 425

അത് പാർവ്വതി.

ഉം എന്തേ… അവക്ക്
അല്ലെടി, ഇവിടേക്ക് വരുമ്പോ അവള് അവസാനം പറഞ്ഞത് എനിക്കു മനസിലായില്ല
എന്നിട്ടവളെവിടെ,
അവൾ പ്രോജക്ട് എന്നു പറഞ്ഞ് തിരികെ പോയി
ഉം, ആട്ടെ അവളെന്താ പറഞ്ഞേ….
കള്ളം സത്യാവാനാ ഞാൻ എന്നും പ്രാർത്ഥിക്കുന്നതെന്ന്.
അതു കേട്ടതും ആതിര ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി. അതിൻ്റെ അർത്ഥം മനസിലാവാതെ ഞാൻ അവളെയും നോക്കി നിന്നു.
എനിക്കിത് മുന്നേ സംശയമുണ്ടായിരുന്നു.
എന്ത്,
നിൻ്റെ അടുത്ത് അവളുടെ കളിയും , ചിരിയും ഇപ്പോ എല്ലാം ഉറപ്പായി.
നിയെന്താ… ഈ പറയുന്നത് .
എടാ… അവൾക്കു നിന്നോട് പ്രേമമാണെടാ… പൊട്ടാ…
ദേ…. ആതിരെ പാർവ്വതിയെ കുറിച്ചങ്ങനെ പറയല്ലെ അവൾ കേട്ടാൽ എന്തു കരുതും
നീ ശരിക്കും പൊട്ടനാണോടാ…
എന്താടി, നീയിങ്ങനെയൊക്കെ പറയുന്നെ
എടാ… അവളും നീയും പ്രണയത്തിലാണെന്നല്ലെ നീ കള്ളം പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്, ആ കള്ളം സത്യമാവണം എന്നാണ് അവൾ പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്.
ആ വാക്കുകൾ സത്യത്തിൽ എനിക്കു ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞില്ല എന്നതാണ് സത്യം.
ഞാൻ അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു പുറത്തേക്കു പോകുമ്പോ…. പിന്നിൽ നിന്നും ആതിര എന്നെ വിളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ഞാനതു കേൾക്കാതെ പുറത്തേക്കു പോയി.
ഞാനെന്തിനാ വന്നത് എന്നു പോലും ഓർമ്മയില്ലാതെ, ഒരു മരവിച്ച അവസ്ഥ, ക്ലാസിൽ കയറാനും തോന്നിയില്ല. പുറത്തൊരു മരച്ചുവട്ടിൽ ‘ഞാൻ എൻ്റേതായ ചിന്തകളിൽ ചേക്കേറി.
സത്യത്തിൽ എനിക്കതൊരു വല്ലാത്ത അടിയായിരുന്നു ആ നിമിഷം.  പാർവ്വതി അവളെ കുറിച്ച് അങ്ങനൊരു ചിന്ത മനസിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കാരണം അവൾ അങ്ങനെയായിരുന്നു. ഒരു പാവം, ഒരു തരം മരവിപ്പ് , അവൾക്ക് എന്നോട് അങ്ങനൊരു താൽപര്യം.
തൂവെള്ള നിറമാണവൾക്ക്, വട്ട മുഖം. കുഞ്ഞു പേടമാൻ മിഴികൾ സദാ വലിട്ടെഴുതിയിരിക്കും, ചുവന്നു തുടുത്ത ചെഞ്ചുണ്ടും, ആ മുഖശ്രീയിൽ മയങ്ങാത്തവരുണ്ടാവില്ല. ആരും കൊതിക്കും അവളെ പോലെ ഒരു സുന്ദരിയെ , ചമയങ്ങൾ ഇഷ്ടപ്പെടാത്ത, ആരോടും മുഖം കറുപ്പിക്കാത്ത എന്നാൽ സ്മാർട്ട് ആയ അവളെ എന്തുകൊണ്ട് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല എന്ന ചോദ്യത്തിന് എനിക്കും ഉത്തരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഒന്നെനിക്കറിയാം ഇതു വരെ അവളെ, മറ്റൊരർത്ഥത്തിൽ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. എനി എനിക്കതാകുമോ… എന്ന ചോദ്യത്തിന് എനിക്കൊരുത്തരം പറയാനുമില്ല. സമയം കൊഴിഞ്ഞു പോയതൊന്നും ഞാനറിഞ്ഞില്ല. എൻ്റെ തോളിൽ ഒരു കൈ പതിഞ്ഞപ്പോ ഞെട്ടലോടെ ഞാൻ മിഴികൾ ഉയർത്തി നോക്കി.