കലിപ്പന്റെ കാന്താരി [Aadhi] 1404

ആണെന്ന് ഓർമ ഉണ്ടല്ലോ.. പഠിച്ചു പാസ് ആയി വല്ല ജോലിക്കും കേറിയാലേ നമ്മുടെ കാര്യം വീട്ടിൽ പറയാൻ പറ്റൂ എന്ന് എത്ര വട്ടം പറഞ്ഞു?? നിനക്ക് അതൊന്നും കേൾക്കണ്ട.. ഉള്ള സമയം അടിച്ചു പൊളിച്ചു കറങ്ങി നടന്നാൽ മതി.. അവസാനം ഞാൻ വീട്ടിൽ പറഞ്ഞു അമ്മ നിന്നെ വിളിച്ചപ്പോൾ… എന്റെ അമ്മയോട് ഒന്ന് മര്യാദക്ക് സംസാരിക്കാൻ നിനക്ക് വയ്യ.. നീ എന്തൊക്കെയാ പറഞ്ഞത്?? പാവം..കരഞ്ഞു കൊണ്ടാണ് ഫോൺ വെച്ചത്… ഇനിയും വയ്യ എനിക്ക്.. വേറെന്തും ഞാൻ സഹിക്കും, നമ്മളെ സപ്പോർട് ചെയ്യാൻ ആകെ അമ്മയേ കാണുമായിരുന്നുള്ളൂ.. അത് പോലും ഓർക്കാതെ നിന്റെ ദേഷ്യം കാണിക്കൽ.. നീയെന്താ വിചാരിച്ചത്?? ഞങ്ങൾക്ക് ആർക്കും ദേഷ്യം ഇല്ലെന്നോ?? നീ ഈ കാണിക്കുന്ന ഓരോന്നിനും എത്ര ദേഷ്യവും സങ്കടവും വന്നിരുന്നെന്നോ.. എന്നാലും നിന്റെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കി ആണ് ഇത്ര കാലം ഒന്നും കാണിക്കാതെ നടന്നത്.. എന്നെങ്കിലും നീ നന്നാവും എന്ന് വിചാരിച്ചു….പക്ഷെ എനിക്ക് തെറ്റിപ്പോയി.. നിനക്ക് ഞാൻ വെറും ടൈം പാസ് ആയിരുന്നു.. എന്നെങ്കിലും കുറച്ചെങ്കിലും എന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ നീ എന്നോട് ഇങ്ങനെ ഒന്നും ചെയ്യില്ലായിരുന്നു.. ഇത് നോക്ക്… ”

ഒന്ന് നിർത്തി അവൾ ചുറ്റുപാടും ഒന്നു നോക്കി.. അത് മനസ്സിലാക്കി തൊട്ടടുത്ത ടേബിളിൽ ഇരുന്ന ഞാൻ കയ്യിലിരുന്ന ഫോണിലേക്ക് മുഖം താഴ്ത്തി.. അവൾ വീണ്ടും തുടർന്നപ്പോൾ നേരത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്ന പോലെ വീണ്ടും അവരെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി.. ഒരു ഇളം നില ഷോർട് സ്ലീവ് ടോപ് ആണ് അവൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്നത്.. അതിന്റെ കൈ ഒന്ന് മുകളിലേക്ക് നീക്കി വെച്ച് .ഇരുണ്ട നിറത്തിൽ വട്ടത്തിൽ ആയുള്ള ഒരു മറുക് അവനെ കാണിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ തുടർന്നു..

” അന്ന്, കോളേജ് ഡേക്ക് സ്ലീവ്‌ലെസ് ഇട്ടെന്നും പറഞ്ഞു നീ കാണിച്ചു കൂട്ടിയതാ.. ഓർമ ഉണ്ടോ?? ഇപ്പോഴും ആ ഡ്രെസ് കബോഡിൽ കാണുമ്പോൾ എനിക്ക് പേടിയാ..അന്ന് നീ കാണിച്ചു കൂട്ടിയതൊക്കെ ഓർമ വരും.. സിനിമയിൽ ഒക്കെ കണ്ടിട്ടേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ അതൊക്കെ.. പക്ഷെ, നീ സിഗരറ്റ് എടുത്ത് കുത്തും എന്നൊന്നും ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും വിചാരിച്ചിരുന്നില്ല.. അന്ന് നീ കരഞ്ഞു കാലു പിടിച്ചു പറഞ്ഞത് കൊണ്ടാ ഞാൻ വീണ്ടും ഒരു ചാൻസ് കൂടി നിനക്ക് തന്നത്.. പക്ഷേ വീണ്ടും….”

അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു.. ഇത്ര നേരം രോഷത്തോടെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ശബ്ദത്തിലേക്ക് നിരാശയും സങ്കടവും ഒരേ പോലെ അലിഞ്ഞു ചേർന്ന പോലെ…

” ഇല്ല..ഇനി വയ്യ.. ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ.. ഇനി ഇതും പറഞ്ഞു എന്റെ പിറകെ വരരുത്.. ”

അവന്റെ മറുപടിക്ക് കേൾക്കാതെ ബാഗ് തുറന്നു ഒരു നൂറു രൂപ നോട്ട് എടുത്ത് ഗ്ലാസിനടിയിൽ വെച്ച് അവൾ എണീറ്റ് വാതിൽക്കലേക്ക് നടന്നു..അവൾ ഇറങ്ങുന്നതിനു മുന്നേ ആ വാതിൽ കടന്നു അകത്തേക്ക് കേറി വരുന്ന ആളെ കണ്ടു പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു വികാരം മനസിലേക്ക് വന്നു.. അനു.. ശ്രദ്ധയില്ലാതെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ഡ്രെസും, കണ്മഷി പോലുമില്ലാത്ത കണ്ണുകളും.. കരഞ്ഞു തളർന്നാണ് ആ വരവെന്ന് മുഖം കണ്ടാലേ അറിയാം.. അതിന്റെ കൂടെ നേരം വൈകിയതിന് ഇനി ഞാൻ ചീത്ത പറയുമോ എന്നുള്ള വേവലാതിയും.. പാവം !
വേഗതയിൽ നടന്നു വന്നു എന്റെ ഓപ്പോസിറ്റ് സീറ്റിലേക്ക് ഇരിക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും അവളുടെ നാവ് പല തവണ സോറി എന്ന് ശബ്ധിച്ചിരുന്നു…

” ഹോസ്റ്റലിന്റെ അവിടുന്ന് ഓട്ടോ കിട്ടീല.. പിന്നെ റൗണ്ടിൽക്ക് നടന്നു.. അവിടുന്നാ കിട്ടിയത്.. അതാ ലേറ്റ് ആയത്.. സോറി സോറി സോറി..”

” ഏയ്..സാരമില്ല..ഞാനും ദേ ഇപ്പൊ വന്നതേ ഉള്ളൂ… നീ വന്നിട്ട് ഒരുപാട് നേരം ആയോന്ന് പേടിച്ചാ വന്നത്..” ഒരു ചിരിയോടെ ഞാൻ അവളോട് പറഞ്ഞു..

പതിവില്ലാത്ത മറുപടി കേട്ടാവണം അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു ആശ്വാസവും അതോടൊപ്പം അത്ഭുതവും വിടർന്നിട്ടുണ്ട്…