ഗൗരി  നിഴലിനോട് പടവെട്ടുന്നവൾ  11

ഞാൻ അനുഭവിച്ച ദുരിതത്തിന്റെ ഒരംശം പോലും കേൾക്കാനുള്ള മനശക്തി ഇല്ലാതെ പോയെന്നോ നിങ്ങൾക്ക്!”…..
“ഏഴുജന്മത്തിന്റെ ദുരിതം ഈ പന്ത്രണ്ട് വർഷത്തിനുള്ളിൽ ഞാൻ അനുഭവിച്ചു തീർത്തു.. ഒരു പുരുഷന്റെ തുണയാണ് എനിക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നതെങ്കിൽ നിങ്ങളെക്കാൾ യോഗ്യന്മാരായ പുരുഷന്മാരെ കിട്ടുമായിരുന്നു”…..
“ചെയ്ത പാപങ്ങളുടെ പഞ്ചാഗ്നിയിൽ വെന്തുരുകുന്ന എന്നോട് ഗൗരി നീയെങ്കിലും അൽപ്പം ദയവു കാണിക്കണം”…..
“ഒരുസ്ത്രീക്കും പൊറുക്കാൻ കഴിയാത്ത ക്രൂരതയാണ് നിന്നോട് ഞാൻ ചെയ്തുകൂട്ടിയത്
എല്ലാം മറക്കാനും ക്ഷമിക്കാനും പറയുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല എന്ന് അറിയാം
എങ്കിലും നീയും നമ്മുടെ മകനും എന്റെ കൂടെ വരണം….
ഒരു ദിവസമെങ്കിലും മനസമാധാനം എന്താണെന്ന് അറിയാൻ നീ എന്റെ കൂടെ വരണം…. നിന്നെ സ്വികരിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ് ഗൗരി”…
“സന്യാസം സ്വികരിച്ച നിങ്ങൾക്ക് എന്റെയും മകന്റെയും നിഴൽവെട്ടം പോലും ഇനി അരോചകമായിരിക്കും”….
“എനിക്ക് ജീവിക്കണം എന്റെ മകനു വേണ്ടി ജീവന്റെ തുടിപ്പ് അവസാനിക്കുന്നത് വരെ.. ഈ ഭൂമിയിൽ എനിക്ക് സ്വന്തമെന്നു പറയാൻ ഇവൻ മാത്രം മതി ഇനി എന്നും “….
“ഒരുപാട് ക്രൂരതകൾ നിങ്ങൾ
എന്നോട് ചെയ്‌തെങ്കിലും എപ്പോഴോ നിങ്ങളെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു…
“പെണ്ണിന്റെ ചാപല്യം
ആയിരിക്കാം അത്..”
“നിങ്ങൾക്ക് മുന്നിൽ കൊട്ടിയടക്കപ്പെടുന്ന ഈ വാതിൽ ഇനിയൊരിക്കലെങ്കിലും തുറക്കപ്പെടും എന്ന പ്രതീക്ഷയും വെച്ചുകൊണ്ട്
ഗൗരിയെയും ഗൗരിയിൽ നിങ്ങൾക്ക് പിറന്ന ഈ മകനെയും അന്വേഷിച്ചു ഇനിയും ഈ വഴി വരരുത്.. എല്ലാം ഇവിടെ അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു”…..
മറുത്തൊന്ന് പറയും മുൻപ് തന്നെ പുറം തള്ളിക്കൊണ്ട് ആ വാതിലുകൾ എന്നന്നേക്കുമായി തന്റെ മുന്നിൽ കൊട്ടിയടച്ചു..
ഉച്ചത്തിൽ അലറി വിളിച്ചു അപേക്ഷിച്ചിട്ടും ഗൗരി എന്ന ദേവി തന്നിൽ കടാക്ഷിച്ചില്ല……
എങ്കിലും ആ ഒറ്റമുറി വിടിന്റെ അകത്തു നിന്നും അടക്കി പിടിച്ച തേങ്ങലിന്റെ അർത്ഥം മനസിലാക്കിയെടുക്കാൻ അധികം സമയം വേണ്ടി വന്നില്ല….
“ഗൗരി, അവൾ തന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു” എന്ന സത്യം……
പെറ്റമ്മ മരിച്ചതിനു ശേഷം ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയും ദുഃഖവും സങ്കടവും അനുഭവിച്ച നിമിഷം വേറെയുണ്ടായിട്ടില്ല…
കരഞ്ഞു കലങ്ങിയാ കണ്ണിൽ നിന്നും പ്രവഹിക്കുന്ന കണ്ണുനീർ തുടച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ഇറക്കപ്പെടുമ്പോഴും പിന്നിൽ നിന്നും അവൾ ഒന്നു വിളിച്ചെങ്കിൽ എന്നു വെറുതെയെങ്കിലും ഒന്നു ആശിച്ചു പോയി…..
കാലം തന്നോട് ചെയ്യുന്ന മധുരപ്രതികാരം…..