ആദ്യമേ ഒരു കാര്യം പറയട്ടെ. ഇതൊരു പ്രണയ കഥയല്ല. സൗഹൃദത്തിന്റെ, കറകളഞ്ഞ ഒരു ആത്മബന്ധത്തിന്റെ കഥ ആണ്.ഒരു പക്ഷെ എന്നെ പോലെ പലരുടെയും ലൈഫ്..പ്രേണയത്തേക്കാൾ മനോഹരവും സന്തോഷം നിറഞ്ഞതും ആണ് സൗഹൃദം എന്നും,അതു ആരൊക്കെ എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും ഒരിക്കലും അവസാനിക്കില്ല എന്നു പറയാതെ പറഞ്ഞതും അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞതും എന്റെ കുഞ്ഞാവയിലൂടെ ആണ്. ബാക്കി ഒക്കെ കഥയിലൂടെ മനസിൽ ആക്കിക്കോട്ടോ??. നിങ്ങൾ തന്ന സപ്പോർട്ടിനു ഒരുപാട് നന്ദി. ഇനിയുമത് പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നമ്മക്ക് തുടങ്ങാം അല്ലേ..

ഭ്രാന്തമായി സഞ്ചരിക്കുന്ന മനസ്സ്,ഇതുവരെ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങൾ ഒക്കെ തകർന്നടിയുന്ന വേദന എന്താ എന്നു ഒരിക്കൽ കൂടി അറിയിച്ചു തന്നു. നെഞ്ചിൽ എന്തോ കുത്തി ഇറക്കിയ പോലെ??.എങ്ങനെയോ വണ്ടിയുടെ അടുത്തെത്തി. വണ്ടി എടുത്തു.ജീവിതം കൈവിട്ടു പോയി എന്നൊരു തോന്നൽ,ആ തോന്നൽ ആക്സിലേറ്റർ കൂട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

 

ഉള്ളിൽ ഇരുന്നു നമ്മുടെ കൂടപ്പിറപ്പ് നമ്മളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. മനസ്സ് പറയുന്നത് തലയിൽ കേറാത്തത് ആണോ എന്തോ,കണ്ണിൽ ഒക്കെ ഇരുട്ടുകയറിയ അവസ്ഥ.ഏതോ ഒരു വണ്ടിക്കാരന്റെ തെറി വിളി എന്നെ സൊബോധത്തിൽ എത്തിച്ചു.അങ്ങനെ അല്ലെകിൽ വീട്ടുകാരുടെ പ്രാർത്ഥനാ. ഒരുപക്ഷേ ഇത് രണ്ടും. ഒരുവിധം വണ്ടി സൈഡ് ആക്കി കുറെ നേരം ഇരുന്നു ഞാൻ വണ്ടിയിൽ. മനസിലെ സങ്കടം കണ്ണീരു അയി പുറത്തു വരാൻ തുടങ്ങി.

 

തടയാൻ നോക്കിയില്ല ഞാൻ,ഒന്നും ഇല്ലെകിലും ആരും കാണാതെ കരഞ്ഞു തീരട്ടെ.വണ്ടി എടുത്തു പോവാൻ പറ്റുന്ന അവസ്ഥ അല്ലാതെ ഇരുന്നത് കൊണ്ട് ഫ്രണ്ടിനെ വിളിച്ചു. അവൻ ബിസി ആണത്രേ. അല്ലെകിലും അതു അങ്ങനെ അല്ലേ വരൂ. എല്ലാരോടും ദേഷ്യം തോന്നി ആ ദേഷ്യം വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യിപ്പിച്ചു. കുറെ പേരുടെ തെറി വിളിയും കെട്ട് ഒരുവിധം ഞാൻ ഹോട്ടൽ റൂമിൽ എത്തി. അവിടെ ചെന്നു കേറിയടൈം സൂപ്പർ ആയിരുന്നു.

പിക്ക് ചെയ്യാൻ വിളിച്ചവനും വേറെ ഫ്രണ്ട്സും കൂടെ ഇരുന്ന് കമ്പനി കൂടുന്നു.ഒരു വളിച്ച ചിരിയും ഫിറ്റ് ചെയിതു ഒരു ബിയർ എൻ നൻപൻ എനിക്ക് തന്നു.ആ ദേഷ്യം തീർത്തത് ആ കുപ്പി വാങ്ങി എറിഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചു ആയിരുന്നു. എല്ലാരേയും വായിൽ തോന്നിയ ചീത്തയും പറഞ്ഞു അവിടന്നും ഇറങ്ങി.മനസും ശരീരവും തള്ളരുന്ന പോലെ. കുറെ നേരം ടെറസിൽ പോയി ഇരുന്നു. അപ്പൊ എന്നെ തിരഞ്ഞു വരുന്നുണ്ട് എൻ നൻപൻ.