ചമ്പ്രംകോട്ട് മന [ആദിദേവ്] 84

സമയം രാത്രി പതിനൊന്ന് മണിയായി. നന്ദൻ തന്റെ മുറിയിലിരുന്ന് എന്തോ കുത്തിക്കുറിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ വാതിലിൽ ഒരു മുട്ട് കേട്ടു.

“ഈ സമയത്തിതാരാ?” നന്ദൻ അത്ഭുതപ്പെട്ടു.

ചെന്ന് വാതിൽ തുറന്നപ്പോ തന്റെ മുന്നിൽ അതാ ഹരി നിക്കുന്നു. അവന്റെ മുഖത്തൊരു പ്രത്യേക തേജസ്സുണ്ടായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് തന്നെ നന്ദൻ ഹരിയെ വാരിപ്പുണർന്നു…

“എത്ര കാലമായി അളിയാ കണ്ടിട്ട്… നീയെന്താ വിളിച്ചാ ഫോണെടുക്കത്തെ? നിനക്കല്ലേലും നമ്മളോടൊന്നും ഒരു സ്നേഹവുമില്ല…”

“എന്റളിയാ… ഓരോരോ തിരക്കുകളിലായിരുന്നെടാ…സോറി… നീയങ്ങ് മെലിഞ്ഞല്ലോടാ നന്ദാ… മുംബൈയിൽ കഴിക്കാനൊന്നും കിട്ടത്തില്ലേടാ?”

“ഒന്നുപോടാ ഹരി?? പക്ഷെ നിനക്കൊരു മാറ്റവുമില്ലല്ലോടേയ്…”

“ഹിഹി…”

“ആ എന്തായാലും വന്ന കാലിൽ നിക്കാതെ കേറിവാടാ… അകത്തിരുന്ന് സംസാരിക്കാം… നീയിന്ന് ഇവിടെ നിക്കുവല്ലേ? ആ അല്ലേലും ഈ രാത്രി ഇനി നീയെങ്ങും പോവണ്ട.”

“ഓ ആയിക്കോട്ടെ… ഇനി നീ പറഞ്ഞിട്ട് കേട്ടില്ലെന്ന് വേണ്ട…”

വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം കണ്ടുമുട്ടിയ ആ സുഹൃത്തുക്കൾ പരസ്പരം വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവച്ചും കളിച്ചും ചിരിച്ചും സമയം ചെലവഴിച്ചു. നന്ദന് ഹരിയോട് തന്റെ മുംബൈയിലെ ജീവിതം പറയാനായിരുന്നു വ്യഗ്രത. സാധാരണ സംസാരിച്ചുതുടങ്ങിയാൽ വായടയ്ക്കാത്ത ഹരി ഇത്തവണ പതിവിലും വിപരീതമായി ക്ഷമയോടെ നന്ദന്റെ വാക്കുകൾക്ക് കാതോർത്തു. നന്ദനത് ശ്രദ്ധിച്ചെങ്കിലും കാര്യമാക്കിയില്ല. ഒടുവിൽ ഒരുപാട് നേരത്തെ സംഭാഷണങ്ങൾക്കൊടുവിൽ രണ്ടുപേരും കിടക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ ഗുഡ്നൈറ്റ് പറഞ്ഞ് അവർ രണ്ടുമുറികളിലായി കിടന്ന് നിദ്രയെ പുൽകി.

കിളികളുടെ കളകളാരവം കേട്ടാണ് നന്ദൻ ഉറക്കമുണർന്നത്. എണീറ്റ് ഫ്രഷായി ചായയുമിട്ട് ഹരിയുടെ റൂമിലേക്ക് പോയി. അവിടെയെത്തിയ നന്ദൻ ഞെട്ടി. ഹരി അവിടെയില്ല… എല്ലായിടത്തും അവനെ അന്വേഷിച്ച് നടന്നെങ്കിലും എങ്ങുംതന്നെ നന്ദന് ഹരിയെ കാണാനായില്ല. അപ്പോഴേക്കും ദേവൻ അങ്ങോട്ടേക്ക് എത്തിയിരുന്നു..

“ഗുഡ്മോർണിങ്ങ് നന്ദാ.. എന്താണ് മാഷേ കാര്യമായിട്ടൊരു തെരച്ചിൽ? ഈ ചായ എനിക്കാവുമല്ലേ? ഇങ്ങെടുത്തോ….”

നന്ദന്റെ കയ്യിലെ രണ്ടു ചയക്കപ്പുകൾ കണ്ട് ഒരെണ്ണം ദേവൻ പിടിച്ചുവാങ്ങി.

“ഹ! ഇത് നിനക്കല്ലെടാ….”

“ഏഹ്ഹ്! ഞാനല്ലാതെ ഇവിടിപ്പോ നിന്റൂടെ ആരാ?”

“എടാ ഹരിക്കാടാ…”

“ഹരിക്കോ!!! ദേ നീ രാവിലെ തമാശ പറയല്ലേ… അതും ഇമ്മാതിരി തമാശ…”

“എടാ സത്യമാടാ.. അവൻ ഇന്നലെ രാത്രി വന്നിരുന്നു. എന്നോടൊപ്പം ഒത്തിരി നേരം സംസാരിച്ചിരുന്ന് ശേഷം ഇവിടെത്തന്നെ കിടന്നാ അവൻ ഉറങ്ങിയത്…”

“പെട്ടെന്ന് ദേവന്റെ കയ്യിലിരുന്ന ചായഗ്ലാസ് നിലത്തേക്ക് വീണു. അവനാകെ പേടിച്ച മട്ടാണ്.”

“ടാ വാ.. എണീക്ക്. ഇനി നീ ഇവിടെ നിക്കണ്ട. മറുത്തൊന്നും പറയണ്ടാ…വേഗം ഇറങ്ങാം..”