ബലിമൃഗങ്ങൾ [ജ്വാല] 1497

ഈശ്വരാ… ഷൈല ഇത്ത,

അവര്‍ ഇവിടെ?

പിന്നില്‍ നിന്ന ആള്‍ തട്ടി വിളിച്ചു,

ഹേയ്…പൈസ അയക്ക്.

എന്റെ മുന്നില്‍ നിന്ന ആളും പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.കൗണ്‍ഡറില്‍ പൂരിപ്പിച്ച ഫോറവും പൈസയും കൊടുത്ത് കാത്തിരുന്നു.

ബാക്കി തന്ന പൈസയും രസീതും വാങ്ങി പുറത്തേക്ക് വന്നപ്പോള്‍ ആ സ്ത്രീ എന്നെയും കാത്ത് നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു.

സാര്‍…പേന.ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയില്‍ നന്ദി അറിയിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴായിരുന്നു എന്റെ ചോദ്യം.
ഷൈല ഇത്ത അല്ലേ?

അവരുടെ കണ്ണുകളില്‍ പെട്ടന്നൊരു തിളക്കം,

അതെ…കുട്ടി ഏതാ?

എനിക്കങ്ങോട്ട് മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
ഞാന്‍ വടക്കേപ്പാട്ടുള്ള ശ്രീധരന്റെ മകന്‍…

ദീപു അല്ലേ?
പെട്ടന്നവര്‍ ചോദിച്ചു…

ഹെന്റെ കുട്ടി നീ എത്ര മാറിയിരിക്കുന്നു.

ഇത്ത എന്താ ഇവിടെ?
എന്റെ ചോദ്യത്തിനു മറുപടി ആയി അവര്‍ പറഞ്ഞു,
ഞാനീ പൈസ അയച്ചിട്ടു വരാം,

അവര്‍ കൗണ്ടറിലേക്ക് നീങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സ് ഗ്രാമത്തിലേക്കു പായുകയായിരുന്നു.

ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിൽ എത്തുന്ന ആരും ആദ്യം കാണുന്നത് ഒരു വലിയ അരയാൽ ആണ്, അങ്ങാടി ഏറെക്കുറെ ഈ അരയാലിൻ ചുറ്റിയാണ്. പ്രൗഢഗംഭീരമായ അരയാൽ ആണ് ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിന്റെ മുഖഛായ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അതിശയോക്തി ഇല്ല.

അരയാലിന്‍ ചുവട്ടില്‍ ഇരിക്കുന്ന സലാമിക്ക,ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലെ വിദ്യാസമ്പന്നന്‍,ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലെ ആദ്യത്തെ ബി. എ ബിരുദധാരി.

വായനശാലയില്‍ ആദ്യ കാലത്ത് വന്നിരുന്ന സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ ഇംഗ്ലീഷ് ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് വായിച്ച് നാട്ടുകാര്‍ക്ക് അര്‍ത്ഥം പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുന്ന സലമിക്ക ,
ഞാന്‍ എപ്പോഴും ആരാധനയോടെ മാത്രം നോക്കി നിന്ന മനുഷ്യന്‍.

ഒരിക്കല്‍ കണ്ടു പാടവരമ്പത്ത് കൂടെ ഷൈല ഇത്തയുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് വരുന്ന സലാമിക്ക ,
ഇത്ത കൊഞ്ചി കുഴയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഇടയ്ക്കിടെ പൊട്ടി ചിരിക്കുന്നു.

ഇത്ത ചിരിക്കുമ്പോള്‍ കാണാന്‍ നല്ല രസമാണ്.നുണക്കുഴികൾ തെളിഞ്ഞു വരുന്നതായി കാണാം.

ഞാന്‍ അവരെ നോക്കി നില്‍ക്കുന്നതു കണ്ടതു കൊണ്ടാകണം സലാമിക്ക എന്നെ കൈ ആട്ടി വിളിച്ചത്.

നീയെന്താ നോക്കുന്നത് ദീപു?
ചുമലുകള്‍ മേല്‍പ്പോട്ടാക്കി ഒന്നുമില്ല എന്നാംഗ്യം കാണിച്ചു.