അറിയാതെ പറയാതെ 1 [ജെയ്സൻ] 156

ഞങ്ങൾ പടികെട്ടു കടന്നു ചെന്നപ്പോ എവിടെ നിന്നോ ഒരു നായകുട്ടി ചാടി ഓടി വന്നു …

ഞാൻ ഞെട്ടി  പുറകോട്ടു ചാടി  …

“മുത്തേ” അതുകേട്ടതും ആ പോമേറെനിയൻ നായകുട്ടി വാലും ആട്ടി അഞ്ജുവിന്റെ കാലിൽ ഉരുമി.

“അയ്യേ പേടിച്ചുപോയോ ധൈര്യശാലി? , ഇവൻ ഒന്നും ചെയ്യില്ല, എന്നെ കണ്ടതുകൊണ്ടാ…” അവളു  എന്നെ നോക്കി കളിയാക്കി ചിരിച്ചു.

ഞാൻ അങ്ങു ഇല്ലാണ്ട് ആയി, അതും ഒരു കൊച്ചു നായ്‌കുട്ടിയെ കണ്ടിട്‌ ഛേ

“പിന്നെ പേടിക്കാതെ, എന്റെ വീട്ടിലും ഉണ്ട് ഒരു നായിന്റെ മോൻ, എന്നെയും അമ്മയേം മാത്രമേ അവൻ അടുപ്പിക്കത്തുള്ളൂ. ബാക്കി ആരെങ്കിലും അവന്റെ അടുത്തു ചെന്നാൽ  അവരുടെ അവസാനമാണ്. ഒരാളെ ഓടിച്ചിട്ടു കടിച്ചിട്ടുമുണ്ട്, എന്നാലും അവനു ഭയങ്കര സ്നേഹമാണ്”
(നമ്മൾക്ക് അബദ്ധം പറ്റിയാൽ പിന്നെ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു നമ്മൾ തടി തപ്പണം)

ഞാൻ പെട്ടെന്ന് എന്റെ വീട്ടിലെ ജിമ്മിയെ ഓർത്തു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

“നിങ്ങൾ എത്തിയോ?? ഞാൻ കരുതി താമസിക്കുമെന്നു” അവളുടെ അമ്മയാണ്.

സാധാരണ ഒരു മാക്സി ആണ് വേഷം. ആ വേഷം കണ്ടാൽ അറിയാം, മോള് വരുന്നത് പ്രമാണിച്ചു അടുക്കളയിൽ ശരി പണിയിൽ ആയിരുന്നു എന്നു.

“മോൻ കേറിവാ” അമ്മ എന്നെ വിളിച്ചു

കാലും കയ്യും കഴുകി ഞാൻ ഉമ്മറത്തേക്ക് കേറി
“മോന് കുടിക്കാൻ എന്താ വേണ്ടത്?”

“എനിക്കു കുറച്ചു വെള്ളം മതി അമ്മേ”

“എന്താ ഞാനും യാത്ര ചെയ്തു വന്നതല്ലേ എനിക്ക് ഒന്നുമില്ലേ” കുശുമ്പോടെ അഞ്ചു ചോദിച്ചു.