അനാമികയുടെ കഥ 5 [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 252

അനാമികയുടെ മുഖം കടന്നൽ കുത്തിയത് പോലെ വീർത്തു, മുഖം വെട്ടിച്ച് അവൾ അവന്റെ എതിരിലേക്ക് തിരിഞ്ഞിരുന്നു

“അനൂ… മോളെ…”

“പോ… എന്നോട് മിണ്ടണ്ട…”

“ഹാ…പിണങ്ങല്ലേടാ… ഞാൻ സന്തോഷം കൊണ്ട് മോളെ കുറച്ചു സമയം നോക്കി ഇരുന്നു പോയതല്ലേ…

“ആണോ… എന്നാ ശരി”

പിണക്കം മാറ്റി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ അവന് നേരെ തിരിഞ്ഞിരുന്നു, അവനും അവളുടെ കുറുമ്പുകൾ ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു

“ഏട്ടാ… ”

“എന്താ മോളെ… ”

“ഞാൻ ഏട്ടന്റെ തോളിൽ ചാരി ഇരുന്നോട്ടെ”

ഗൗതം അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവളെ തന്റെ തോളിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ചു…

അവർ രണ്ടു പേരും പിന്നെ കുറച്ചു സമയം ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല, അവൾ കണ്ണടച്ച് അവന്റെ തോളിൽ ചാരി കിടന്നു.

അവരുടെ സ്നേഹം കണ്ടുകൊണ്ട് സന്തോഷത്തോടെ സീതയും ആ മുറിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു

വാതിൽക്കൽ ഒരു നിഴലനക്കം കണ്ടാണ് ഗൗതം അങ്ങോട്ട് നോക്കുന്നത്, കയ്യിൽ ഒരു കവർ പിടിച്ചുകൊണ്ടു നിൽക്കുന്ന രാഘവനെ കണ്ടപ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ കോപം വന്നു നിറഞ്ഞു.

“മോളെ… ഞാൻ പോകുന്നു ”

കണ്ണടച്ചു കിടന്ന അനാമികക്ക് അവന്റെ സ്വരത്തിലുണ്ടായ മാറ്റം പെട്ടന്ന് മനസ്സിലായി, കണ്ണ് തുറന്ന് ഗൗതമിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അവൾ ഒരു നിമിഷം ഭയന്നു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ രക്തവര്ണമായിരുന്നു, അവന്റെ മിഴികൾ പിന്തുടർന്ന അനാമികക്ക് രാഘവനെ കണ്ടതും അവന്റെ മാറ്റത്തിനുള്ള കാരണവും മനസ്സിലായി

ഗൗതം പിന്നെ ഒന്നും സംസാരിക്കാൻ നിൽക്കാതെ അവളെ തന്നിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റി എഴുന്നേറ്റു, നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയ അവനെ അനാമിക കയ്യിൽ പിടിച്ച് നിർത്തി

“ഏട്ടാ… ”

അനാമികയുടെ അപേക്ഷാപൂർവ്വമായ വിളിയിൽ അവൻ തിരിഞ്ഞ് അവളെ നോക്കി, അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും പറയാൻ പോകുന്നതെന്താണെന്ന് അവന് മനസ്സിലായി…

“മോളെ… നീ എന്ത് പറഞ്ഞാലും ഞാൻ അനുസരിക്കും… നിന്റെ എട്ടനായി എന്നും ഞാൻ കൂടെ ഉണ്ടാകും… പക്ഷെ ഇത് മാത്രം നീയെന്നല്ല അമ്മ പറഞ്ഞാൽ പോലും ഞാൻ അനുസരിക്കില്ല ”

അനാമികക്ക് പിന്നെ ഒന്നും പറയാനുണ്ടായിരുന്നില്ല, ശരി എന്ന ഭാവത്തിൽ തല കുലുക്കി അവൾ അവന്റെ കയ്യിൽ നിന്നും പിടി വിട്ടു…

“സീതമ്മേ… അപ്പൊ ഞാൻ പോകുന്നു, പിന്നെ നിങ്ങൾക്ക് നാളെ വീട്ടിൽ പോകാം കേട്ടോ… ”

“ശരി മോനെ… ”

ഗൗതം അനാമികയോടും സീതയോടും യാത്ര പറയുന്ന സമയമത്രയും എല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ട് രാഘവൻ ആ വാതിൽക്കൽ തന്നെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു, ഗൗതം അയാളെ കടന്ന് പോകാൻ തുടങ്ങിയതും അയാൾ അവനെ പിന്നിൽ നിന്നും വിളിച്ചു…