അനാമികയുടെ കഥ 5 [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 251

“ഏട്ടാ… ”

പരിശോധന അവസാനിപ്പിച്ചു തിരിച്ചു നടന്ന ഗൗതം അനാമികയുടെ ആ വിളിയിൽ നിശ്ചലമായി, അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ഒഴുകി,

തിരിഞ്ഞു നിന്ന ഗൗതം കാണുന്നത് തന്നെ നോക്കി കണ്ണീർ വാർക്കുന്ന  അനാമികയെ ആണ്, അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു ഏട്ടനോടുള്ള സ്നേഹം പ്രതിഫലിച്ചു അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഓരോ തുള്ളികൾ അടർന്നു വീഴുമ്പോഴും അവന്റെ ജീവൻ പോകുന്നത് പോലെ അവന് തോന്നി,

ഗൗതം അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ അനാമികയുടെ ഉള്ളിൽ ഭയമായിരുന്നു, സീതയോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടതു പോലെ ഗൗതം തന്നോടും പെരുമാറുമോ എന്നവൾ പേടിച്ചു,

ഒരു നിമിഷം കൊണ്ടവൻ അവളെ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് നിർത്തി, പെട്ടന്നുള്ള ഗൗതമിന്റെ പ്രവർത്തിയിൽ അനാമിക സ്തംഭിച്ചു പോയി

ഭയത്തോടെയും എന്നാൽ അതിൽകൂടുതൽ സ്നേഹത്തോടെയും അവൾ അവനെ ഇറുകെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു, അവൾ അവളുടെ വിഷമങ്ങൾ മുഴുവൻഅവന്റെ നെഞ്ചിൽ ചാരി കരഞ്ഞു തീർക്കുകയായിരുന്നു….

അവളുടെ കണ്ണീരാൽ അവന്റെ നെഞ്ച് കുതിർന്നു, അവൻ അവളെ തന്നിൽ നിന്നും അകറ്റി ആ മുഖം തന്റെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു ആ നെറ്റിയിൽ ഒരു സ്നേഹ ചുംബനം നൽകി

“ഏട്ടന് എന്നോട് ദേഷ്യമാണോ..എന്നെ വെറുക്കല്ലേ ഏട്ടാ… എനിക്ക്..”

അനാമികക്ക് പറയാൻ വന്നത് പൂർത്തിയാക്കാൻ സാധിച്ചില്ല, അവളുടെ വാക്കുകൾ ഇടറി,

അനാമികക്ക് തന്നോടുള്ള സ്നേഹം എത്രയാണെന്ന് അവൾ അവളുടെ കണ്ണീരാൽ പറയാതെ പറയുകയാണെന്ന് ഗൗതമിന് തോന്നി, ആ സമയത്ത് അവളുടെ കണ്ണീർ ഒരു കുളിർമഴ പോലെയാണവന് തോന്നിയത്… ഗൗതമിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു…

“ദേഷ്യമോ…. എന്റെ പെങ്ങളോടോ…,,,,  എന്റെ മോളോട് എനിക്ക് ദേഷ്യപ്പെടാൻ പറ്റുമോ… ഞാൻ എത്ര ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നറിയാമോ തല്ലുകൂടാനും വഴക്കിടാനും സ്നേഹിക്കാനും ഒരു അനിയത്തിക്കായി…ഇനി എന്നും ഞാൻ ഉണ്ടാവും എന്റെ അനിയത്തിക്കുട്ടിയുടെ ഏട്ടനായി… ”

അവൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി അവളെ ചുംബിച്ചു

അവൾ അവനെ ഇറുകി പുണർന്നു, അവന്റെ കൈകൾ അവളുടെ തലയെ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു

ഇതൊക്കെ കണ്ട് സീതയും പിന്നിൽ നിന്ന് കണ്ണീർ വാർക്കുകയായിരുന്നു, അതൊരിക്കലും സങ്കടത്തിന്റേത് ആയിരുന്നില്ല

“ഏട്ടാ… ”

“എന്താ മോളെ…”

“അമ്മയോട് എന്നെയും അമ്മയെയും വെറുക്കരുത് എന്ന് പറയണം ”

അവൻ അവളുടെ പിടി വിട്ട് അവളുടെ ഒപ്പം കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു, അവളുടെ കണ്ണുനീർ അവൻ കയ്യാൽ തുടച്ചു

“മോളെ… അമ്മ ഇന്ന് കൂടെ എന്നോട് പറഞ്ഞതെന്താണെന്നറിയോ… നീ എന്റെ അനിയത്തിയാണ് നിന്നെ നന്നായി നോക്കിക്കോണം എന്ന്…”

അവന്റെ വാക്കുകൾ അവൾക്കൊരാശ്വാസം ആയിരുന്നു

കുറച്ചു മുൻപ് സീതയോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടതിൽ ഗൗതമിന് കുറ്റബോധം തോന്നി,

“സീതമ്മേ..  എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം പെട്ടന്ന് വന്ന ദേഷ്യത്തിൽ ഞാൻ എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞ് പോയതാണ്…അയാളെ എന്റെ അച്ചൻ എന്ന് പറയുമ്പോൾ എനിക്ക് എന്നെ തന്നെ നിയന്ത്രിക്കാൻ പറ്റില്ല… എനിക്ക് അമ്മ മാത്രമേ ഉള്ളു…പിന്നെ ഇവളും, എന്റെ അനു…അമ്മയോട് ദേഷ്യം ഒന്നും ഇല്ലാട്ടോ എന്റെ അനുവിന്റെ അമ്മയല്ലേ…”

“മോനെ…”

സന്തോഷം കൊണ്ട് അവർക്ക് സംസാരിക്കാൻ സാധിച്ചില്ല

അവൻ സീതയെ ചിരിച്ചു കാണിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും അനാമികയുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞു