അനാമികയുടെ കഥ 5 [പ്രൊഫസർ ബ്രോ] 252

ഗൗതമിന്റെ ചിന്തകൾ ആദിയും അന്തവും ഇല്ലാതെ സഞ്ചരിക്കുകയാണ്

ഗൗതം… നീ ഒരു ഡോക്ടർ ആണ് അവിടെ കിടക്കുന്നത് നിന്റെ പേഷ്യന്റും. ഒരു ഡോക്ടർ ന്റെ കടമയാണ് തന്റെ പേഷ്യന്റിന്റെ ആരോഗ്യം… നീ പോയെ പറ്റൂ.. ‘

തന്റെ മനസ്സിലുള്ള ചിന്തകളെ എല്ലാം അടക്കിക്കൊണ്ടാണ് അവൻ ആ മുറിയിലേക്ക് കയറിയത്

പക്ഷെ ആ മുറിയിൽ എന്തൊക്കെയോ ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്ന അനാമികയെ കണ്ടതും അവൻ അടക്കി വച്ചിരുന്നതെല്ലാം പുറത്തുവരാൻ വെമ്പൽ കൊണ്ടു, മോളെ എന്ന് വിളിക്കുവാൻ, ആ നാവിൽ നിന്നും ഏട്ടാ എന്നുള്ള വിളി കേൾക്കുവാൻ അവളെ ചേർത്ത് നിർത്താൻ, ആ മൂർദ്ധാവിൽ തന്റെ ചുണ്ട് ചേർക്കാൻ അവൻ അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു…

‘പാടില്ല…അവൾ നീ ചികിത്സിക്കുന്ന രോഗി മാത്രമാണ്… അതിൽ കൂടുതലായി നിനക്ക് അവളോട് യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല’

അവൻ തന്റെ ഉള്ളിൽ നുരഞ്ഞു പൊങ്ങിയ ആഗ്രഹങ്ങളെ എല്ലാം അടക്കി നിർത്തി

തോളിൽ അനുഭവപ്പെട്ട കരസ്പർശമാണ് അവൻ അനാമികയിൽ നിന്നും കണ്ണ് പറിക്കാൻ കാരണം. തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ഗൗതം കാണുന്നത് നിറ കണ്ണുകളുമായി തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന സീതയെ ആണ്

“മോനെ… ”

അവരുടെ ആ വിളിക്ക് അവൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചു

“മോന് ഞങ്ങളോട് ദേഷ്യമായിരിക്കുമല്ലേ… ”

“ഏയ്യ്… എനിക്കെന്തിനാ നിങ്ങളോട് ദേഷ്യം… ”

“മോന്റെ അച്ഛൻ ചെയ്തത് തെറ്റ് തന്നെയാണ്… എന്നാലും ഇപ്പൊ അദ്ദേഹം…”

സീതയെ മുഴുവൻ പറയുവാൻ അനുവദിക്കാതെ ഗൗതം അവരെ തടഞ്ഞു, അവന്റെ കണ്ണുകൾ കോപത്താൽ ചുവന്നിരുന്നു

“നിർത്ത്…. ഇനി ഒരിക്കൽക്കൂടി അയാളെ എന്റെ അച്ഛൻ എന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഞാൻ എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കും എന്ന് എനിക്ക് തന്നെ പറയാൻ പറ്റില്ല… ”

അവന്റെ ഉറച്ച വാക്കുകൾ കേട്ട സീത ഭയന്നു

“മോനെ… ഞാൻ… ”

“ഞാൻ അനാമികയെ പരിശോദിക്കാൻ വന്നതാണ്… നിങ്ങൾ അവളുടെ അമ്മ ആയത് കൊണ്ടാണ് നിങ്ങൾ പറഞ്ഞതൊക്കെ ഞാൻ കേട്ടതും… എനിക്കിത് കഴിഞ്ഞിട്ട് വേറെ രോഗികളെ കാണാനുള്ളതാണ്, അപ്പൊ വേറെ ഒന്നും പറയാനില്ലല്ലോ… ”

സീത പറഞ്ഞതൊന്നും കേൾക്കാൻ കൂട്ടാക്കാതെ ഗൗതം അനാമികക്കരികിലേക്ക് നടന്നു,

ഗൗതമിന്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ട് ഭയന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു അനാമിക

“അനാമിക… ഇവിടെ വന്നിരിക്കു…”

ജനലിനരികിൽ നിൽക്കുകയായിരുന്ന അനാമിക പെട്ടന്ന് തന്നെ കട്ടിലിൽ വന്നിരുന്നു,

ഗൗതം അവളെ പരിശോധിക്കുന്ന സമയം മുഴുവൻ അവളുടെ കണ്ണുകൾ അവന്റെ മുഖത്തായിരുന്നു, ഗൗതം അത് കണ്ടെങ്കിലും കാണാത്തതു പോലെ ഭാവിച്ചു.എത്രയും പെട്ടന്ന് പരിശോധന തീർത്തു പോകണം എന്ന് മാത്രമായിരുന്നു ആ സമയത്ത് അവന്റെ മനസ്സിൽ