“അനാമികയുടെ കൂടെ ആരാ വന്നിട്ടുള്ളത്?”

ഐസിയു വിന്റെ വാതിൽക്കൽ നിന്നും ഒരു നഴ്സിന്റെ ശബ്ദമാണ് രാഘവനെ ചിന്തയിൽ നിന്നും പുറത്തെത്തിക്കുന്നത്

ആ നശിച്ച ദിവസത്തെ ശപിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ നഴ്സിന്റെ അരികിലേക്കു നടന്നു

“നിങ്ങൾ അനാമികയുടെ?… ”

നഴ്സ് ചോദ്യഭാവത്തിൽ രാഘവനോട് ചോദിച്ചു

“അച്ഛനാണ് ”

“ആ കുട്ടി കണ്ണ് തുറന്നിട്ടുണ്ട്, അകത്തു കയറി കാണുവാൻ ഇപ്പോൾ അനുവാദം ഇല്ല. കണ്ണ് തുറന്നാൽ നിങ്ങളെ അറിയിക്കണം എന്ന് ഗൗതം ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിരുന്നു ”

അനാമിക മയക്കത്തിൽ നിന്നും ഉണർന്നു എന്ന വാർത്ത വളരെ സന്തോഷത്തോടെ ആണ് ആ പിതാവ് കേട്ടത്. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷാശ്രുക്കളാൽ നിറഞ്ഞു

നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ അയാൾ സീതയെ നോക്കി. മയക്കം വിട്ടെഴുന്നേറ്റ സീത രാഘവനും നഴ്സും തമ്മിൽ സംസാരിക്കുന്ത് കാണുകയായിരുന്നു. രാഘവന്റെ മുഖത്തെ സന്തോഷം കണ്ടപ്പോൾ സീത അവർക്കരികിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.

“ഏട്ടാ നമ്മുടെ മോൾ…”

ഒരമ്മയുടെ വേവലാതി മുഴുവൻ ആ വാക്കുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു

“കണ്ണ് തുറന്നിട്ടുണ്ടെന്ന്… ”

രാഘവൻ സീതയെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്ത് നിർത്തി

“എനിക്കൊന്ന് കാണണം എന്റെ മോളെ ”

“ഇപ്പൊ കാണാൻ പറ്റില്ലെടോ… ഡോക്ടർ വന്നിട്ട് നമുക്ക് കയറി കാണാം ”

രാഘവൻ തന്റെ നിസ്സഹായാവസ്ഥ വെളിപ്പെടുത്തി

“എനിക്കെന്റെ മോളെ ഇപ്പൊ കാണണം ”

സീത ആ ആശുപത്രി വരാന്തയിൽ നിന്നു കരയുകയായിരുന്നു

“മാഡം… കരയാതെ ഇരിക്കൂ മോൾക്ക് കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ… പിന്നെ ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞതല്ലേ ഉള്ളു ഇൻഫെക്ഷൻ ചാൻസ് കൂടുതലാണ് അതാണ് ഇപ്പൊ കാണാൻ പറ്റില്ല എന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് ”

നഴ്സിന്റെയും രാഘവന്റെയും സ്വാന്തന വാക്കുകൾ ഒന്നും ആ അമ്മയുടെ വിഷമത്തെ തണുപ്പിക്കാൻ പോന്നതായിരുന്നില്ല

“സിസ്റ്റർ ഞങ്ങൾക്ക് ദൂരെ നിന്നെങ്കിലും ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റുമോ ”

സീതയുടെ സങ്കടം കാണാൻ സാധിക്കാതെ രാഘവൻ നഴ്സിനോട് അപേക്ഷിച്ചു

“ഞാൻ ഐസിയു വിന്റെ കർട്ടൻ മാറ്റി തരാം നിങ്ങൾക്ക് അതുവഴി കാണാം, അത് മാത്രമേ എനിക്ക് ചെയ്യാൻ സാധിക്കൂ ”

നഴ്സിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടതും രാഘവനും സീതയും അവരെ അറിയാതെ തൊഴുതുപോയി.