അഗ്നിപരീക്ഷ 1 [ദാസൻ] 74

” എടാ നീ ആഹാരം കഴിക്കുന്നില്ലേ ”

ചേച്ചി വന്നു തട്ടി വിളിക്കുന്നതുപോലെ ഞാൻ, പെട്ടെന്ന് കണ്ണുതുറന്നു ചേച്ചിയെ പരതി. പിന്നീടാണ് എന്റെ തോന്നലായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായത്. ആ തോന്നിലാണ് ചിന്തകളിൽ നിന്നും ഉണർത്തിയത്. ചുറ്റും നോക്കുമ്പോൾ എന്റെ കൂപ്പയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നവരെല്ലാം ഉറക്കം തുടങ്ങിയെന്ന് തോന്നുന്നു. ചേട്ടൻ വാങ്ങിത്തന്ന വാച്ചിലെ സമയം നോക്കിയപ്പോൾ 10:45 കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നല്ല വിശപ്പ് തോന്നിയതിനാൽ ലൈറ്റ് ഇട്ട് മറ്റുള്ളവർക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടാക്കേണ്ടല്ലോ എന്ന് കരുതി കമ്പാർട്ട്മെന്റിന്റെ അറ്റത്ത് കണ്ട വെളിച്ചത്തിലേക്ക് പൊതിച്ചോറുമായി നീങ്ങി. അമ്മയും ചേച്ചിയും കൂടി രാവിലെ മുതൽ കഷ്ടപ്പെട്ട് റെഡിയാക്കി തന്ന പൊതിച്ചോർ വെറുതെ കളയാനും തോന്നിയില്ല. തിരിച്ചുവന്ന് കിടന്നതേ ഓർമ്മയുള്ളൂ ‘ ടീ കോഫി ‘ വിളി കേട്ടിട്ടും എഴുന്നേൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല. എന്റെ കൂപ്പയിൽ ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേർ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. വാതിൽ അടച്ചിടുന്നതിനാൽ ആരും വന്ന് ഞങ്ങളെ ശല്യപ്പെടുത്തിയില്ല. കുറച്ചുനേരം കൂടി കിടന്നതിനു ശേഷം വണ്ടി, ഓടി തളർന്നതുപോലെ നിൽക്കാൻ പോകുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു. വാച്ച് എടുത്ത് നോക്കിയപ്പോൾ സമയം 9 കർട്ടൻ വകഞ്ഞു മാറ്റി വിൻഡോയിലൂടെ നോക്കിയപ്പോൾ കൃഷ്ണഗിരി എന്ന സ്റ്റേഷനിൽ നിൽക്കാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്. ഞാൻ കൂപ്പ തുറന്നു ബ്രഷുമായി പുറത്തേക്കിറങ്ങി പ്രാഥമിക കാര്യങ്ങൾ നിറവേറ്റി തിരിച്ചു വന്നപ്പോഴും കുപ്പയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന മറ്റേ കക്ഷി നല്ല ഉറക്കത്തിൽ ആയിരുന്നു. കാപ്പിക്കാരനോട് കാപ്പിയും വാങ്ങി കർട്ടൻ മാറ്റി വിൻഡോയ്ക്ക് അരികിലിരുന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ലക്ഷ്യസ്ഥാനത്തേക്ക് എത്താനുള്ള തത്രപ്പാടിൽ ഏന്തിവലങ്ങുള്ള ഓട്ടത്തിലായിരുന്നു വണ്ടി. നാട്ടിലേക്കുള്ള ഈ ഒരു വരവ് ഞാൻ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നതല്ല. ചേട്ടന്റെ ഒറ്റ നിർബന്ധത്തിൽ പോകുന്നതാണ്. ചേട്ടൻ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ചാണെങ്കിൽ ഇനിയുള്ള എന്റെ യാത്ര എപ്പോൾ തിരിച്ചു വരാൻ കഴിയും എന്നോ ഒന്നും പ്രവചിക്കാൻ പറ്റാത്തതാണ്. ഇത്രയും നാളും വിശാഖപട്ടണം തന്നെ ഫിഷിംഗ് നടത്തുന്ന വെസലിൽ ആയിരുന്നു. ഇനിയിപ്പോൾ ലോകം മുഴുവൻ ചുറ്റുന്ന ചരക്ക് കപ്പലിൽ ആണ്. അങ്ങനെ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ സമയം, വണ്ടിക്കൊപ്പം അതിവേഗം നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എന്റെ കൂപ്പയിൽ ഉള്ളവൻ ഇനി വരുന്ന സ്റ്റേഷനിൽ ഇറങ്ങും അതിനുള്ള ചുറ്റുവട്ടങ്ങൾ ഒരുക്കുന്നുണ്ട്. പകൽ മുഴുവൻ അവനോട് സംസാരിച്ചിരുന്നത് കൊണ്ട് സമയം പോയത് അറിഞ്ഞില്ല.വണ്ടി ഓടി കിതച്ചു അതാ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് അടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന ആൾ എന്നോട് യാത്രയും പറഞ്ഞു ലഗേജുമെടുത്ത് കുപ്പയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി. അയാളെ സഹായിക്കാൻ ഞാനും ഒപ്പം കൂടെ ചെന്നു. ഇപ്പോൾ എത്തുന്ന സ്റ്റേഷൻ പാലക്കാട് ഇവിടെനിന്ന് രണ്ടുമണിക്കൂർ യാത്ര എന്റെ സ്റ്റേഷനിലേക്ക്. അവന്റെ ലഗേജുകൾ ഇറക്കി ഞങ്ങൾ വണ്ടിക്ക് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ അവനെ സ്വീകരിക്കാനായി വീട്ടുകാർ എത്തിയിരുന്നു. അവനും ഒരു വർഷം കഴിഞ്ഞാണ് നാട്ടിലേക്ക് എത്തുന്നത് അവൻ ആന്ധ്രയിൽ തന്നെയുള്ള ഏതോ പട്ടാള റെജിമെന്റിലാണ്. ഞാൻ തിരിച്ച് വണ്ടിയിൽ കയറി എന്റെ കൂപ്പ യിലേക്ക് വന്നു ഇനി കിടക്കാനുള്ള സമയമില്ല. അടുത്ത സ്റ്റേഷൻ തൃശൂരാണ് ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ അതുകഴിഞ്ഞാൽ എനിക്ക് ഇറങ്ങാനുള്ള ആലുവ സ്റ്റേഷൻ ആണ്. പക്ഷേ, അവിടെ എന്നെ കാത്ത് ഇതുപോലെ ആരും ഉണ്ടാവുകയില്ല. അതുമല്ല ഞാൻ മരിച്ചു ജീവിച്ചോ എന്ന് പോലും തിരക്കാൻ ആരും തുനിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. ഇത്രയും നാളും എന്നെ കാണാതിരുന്നപ്പോൾ ഒരു ശല്യം ഒഴിവായി കിട്ടിയല്ലോ എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവർ ഉണ്ടാവും. അങ്ങനെ വീണ്ടും ചിന്തകളിലേക്ക് പോയി. വിൻഡോയിലൂടെ ഇരുളിനെ നോക്കിയിരുന്ന് ഇടക്ക് ഒരു തരി വെളിച്ചം കാണുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിന്റെ ഉള്ളിലെ ഒരു തരി വെട്ടം പോലെ തോന്നി. വണ്ടിയുടെ കുതിച്ചുപായലിനൊപ്പം അതിവേഗം എന്റെ ഹൃദയമിടിപ്പും കൂടി. അടുത്ത സ്റ്റേഷനിൽ വണ്ടി ഏന്തി വലിഞ്ഞു നിന്നപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ ചിന്തകൾക്ക് ഇടവേള കൊടുത്തത് പുറത്തേക്കു നോക്കി അതെ തൃശ്ശൂർ സ്റ്റേഷൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ കയ്യിൽ കിടക്കുന്ന വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി സമയം 9 ഇനിയും ഒരു മണിക്കൂർ. കുറച്ചുനേരത്തെ കോലാഹലങ്ങൾക്ക് ശേഷം വണ്ടി വീണ്ടും മുന്നോട്ടു നീങ്ങി. സിഗ്നൽ ലഭിക്കാത്തതിന്റെയോ പ്രശ്നം കൊണ്ട് ആലുവയിൽ എത്തിയപ്പോൾ 10:45 കഴിഞ്ഞു. സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നുതന്നെ ടാക്സിയും പിടിച്ച് ഞങ്ങളുടെ ദേശത്ത് എത്തുമ്പോൾ ഏകദേശം പാതിരാവോട് അടുക്കുന്നു. ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലാത്ത അമ്പലപ്പറമ്പും ആൽത്തറയും മുനിഞ്ഞു കത്തുന്ന ദേവി അമ്പലത്തിലെ ദീപസ്തംഭവും. കാർ വന്നു നിൽക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ ആരൊക്കെയോ അമ്പലപ്പറമ്പിൽ നിന്നും റോഡിലേക്ക് വന്നു. അവർ മൂന്നു പേരുണ്ടായിരുന്നു എന്റെ സീനിയേഴ്സ് ആയ ചേട്ടന്മാർ. ഞാൻ വണ്ടിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി ഡ്രൈവർ ഡിക്കി തുറന്നു ബാഗ് പുറത്തെടുത്തു വച്ചു. ഇരുട്ടായതുകൊണ്ട് വന്ന ചേട്ടന്മാർക്ക് എന്നെ മനസ്സിലായില്ല. പിന്നെ, നാടുവിട്ടുപോയി ഒരു വർഷമായി അറിവുമില്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക് എന്നെ പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലാവില്ലല്ലോ. ടാക്സിക്കാരന് പൈസയും കൊടുത്തു തിരിഞ്ഞ് ഞാൻ