🔱കരിനാഗം 17🔱 [ചാണക്യൻ] 410

മഹിയെന്ന മാനവൻ.

അവനോടുള്ള അടങ്ങാത്ത പ്രണയവികാരം.

പ്രണയമെന്ന മാന്ത്രിക ലോകത്തിൽ തളക്കപ്പെട്ട രുദ്രരൂപ ഗതി കിട്ടാതെ ഉഴറുകയാണ്.

തന്റെ പ്രണയ ഭാജനത്തിനായി കേണുകൊണ്ട്

ആർക്കു മുന്നിലും ശിരസ് കുനിക്കാത്ത ഗർവിന്റെ പര്യായമായ രുദ്രരൂപ ഇന്നൊരു മാനവന് ചുറ്റുമായി കേഴുകയാണ്.

ഒരിറ്റ് പരിശുദ്ധമായ പ്രണയത്തിനായി.

വീട്ടിലെത്തിയ രുദ്രരൂപ കുളിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് അർദ്ധ നഗ്നയായി അലമാരയിലെ കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ നിൽക്കുകയാണ്.

മുടിയിൽ കെട്ടിയ തോർത്ത്‌ പതിയെ അഴിച്ചെടുത്തു ബെഡിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു.

എന്നിട്ട് ഈറനുള്ള മുടി പുറകിലേക്ക് വാരിയിട്ട് കണ്ണാടിയിൽ തന്റെ നഗ്ന മേനിയെ തന്നെ സാകൂതം നോക്കി.

മഹിയുമൊത്ത് ചിലവഴിച്ച ദൃശ്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു അവളുടെ മനസിൽ തികട്ടി വന്നത്.

മഹിയെ പുണർന്നു രാവേറെ ഉറങ്ങിയത് ഓർത്തപ്പോൾ തന്നെ രുദ്രയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു കുളിരും രോമാഞ്ചവും തോന്നി.

കൈകളിലെ നനുത്ത രോമരാജികൾ എഴുന്നേറ്റ് നിൽപ്പുണ്ട്.

രുദ്രയ്ക്ക് അതിശയം തോന്നി.

ഇതെന്ത് വികാരമാണ്?

മനുഷ്യർക്ക് പൊതുവെ ഇങ്ങനൊരു വികാരം കൂടിയുണ്ടോ?

രുദ്ര പതിയെ തന്റെ രോമരാജികളെ തഴുകിയുറക്കി.

മഹിയുടെ നഗ്ന മേനിയെ പുണർന്നു കിടന്ന രംഗം ഓർക്കവേ രുദ്രയുടെ മേനിയിൽ ചൂട് പീടിച്ചു.

ഉള്ളിൽ ഒരു ലാവ പോലെ പേരറിയാത്ത വികാരം സ്ഫോടനത്തിനായി തയാറായ പോലെ.

നെഞ്ചിടിപ്പ് ഉയർന്നതും രുദ്ര വല്ലാതെ വിയർത്തു കുളിച്ചു.

അവൾ ആഞ്ഞു ശ്വാസം വലിച്ചു.

തന്നിലെ ചൂടിന് ഒരു ശമനം വരുത്തുവാൻ

പക്ഷെ സാധിച്ചില്ല.

ആ പേരറിയാത്ത വികാര തന്നിലെ സിര – ധമനികളിൽ ഒഴുകുന്ന രക്തത്തിൽ  ലഹരിയായി അലിഞ്ഞു ചേർന്ന പോലെ.

ശരീരത്തിലെ രക്തയോട്ടം വർധിച്ചതും രുദ്ര അണച്ചുകൊണ്ടു ബെഡിൽ വന്നിരുന്നു.