❤️ദേവൻ ❤️part 20 [Ijasahammed] 250

കയ്യിനെ പൊള്ളിച്ചു കൊണ്ട് ആ തീ നാളം അക്ഷരങ്ങളെ വിഴുങ്ങുന്നത് കണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ, നെഞ്ചിനെ ചുട്ടുചാമ്പലാക്കും വിധം മറ്റൊരു തീ ഉള്ളിലും പരക്കുകയായിരുന്നു..

നിമിഷങ്ങൾ കഴിയും തോറും നോവിന്റെ ജ്വാലയിൽ ഞാൻ അത്രമേൽ വെന്തുരുകി തീർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു ..

കത്തിതീർന്ന കടലാസിൻ ചാരത്തിലേക്ക് കണ്ണിമവെട്ടാതെ നോക്കി കൊണ്ട് ചുമരിലേക്ക് ചാരുമ്പോൾ ശ്വാസം വേഗത്തിൽ ഉയർന്നു..

നെഞ്ച് കൂടുതൽ മിടിച്ചു..

ചെറിയ തീ ഗോളം കണക്കെ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ കവിളിനെ പൊള്ളിച്ചു തഴുകിയിറങ്ങി …

ഉമ്മറത്ത് വീണ്ടും ചക്രങ്ങളുടെ ശബ്ദം കേട്ടതും ഉള്ളിലൂടെ ചീറിവീഴുന്ന കണ്ണുനീരിനെ തടഞ്ഞുനിർത്തി കൊണ്ട് കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ തുടച്ചു..

വേദനയുടെ കനം താങ്ങവയ്യാതെ കൂമ്പിയടയുന്ന കണ്ണുകൾ ദേവേട്ടനിൽ നിന്നുമായി പിന്നീട് അകറ്റി നിർത്തുകയായിരുന്നു..

പാലിക്കാൻ കഴിയാത്ത സത്യത്തെ പേറികൊണ്ട് വൈകീട്ട് സ്കൂളിലേക്കായി നടക്കുമ്പോഴും മനസ്സ് നിറയെ ദേവൻ മാത്രമായിരുന്നു..

ആ കണ്ണുകളിലെ വേദന എന്നെ ചുട്ടെരിക്കുമെന്ന് ഭയന്നു ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും മനപ്പൂർവം മാറിനടക്കുമ്പോളും ചേർത്ത് പിടിച്ചൊന്ന് നിർത്താൻ അത്രമേൽ ഉള്ളുകൊണ്ട് ആശിച്ചു.. .

സ്കൂളിൽ എത്തിയ എനിക്ക് ചുറ്റും ആ കുഞ്ഞു കണ്ണുകൾ എന്തോ തിരഞ്ഞുനടന്നു ഒടുവിൽ സങ്കടം പേറി അവ താഴേക്ക് പതിഞ്ഞു…

ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവളെയും കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ചേർന്ന് നിന്ന ആ കൊച്ചു കുറുമ്പിയിൽ തിങ്ങിനിന്ന നിശബ്ദത വേദനയുടെ ആക്കം എന്നിൽ ഉയർത്തികൊണ്ടിരുന്നു.. ..

ഒരു ആയുസ്സിന്റെ സന്തോഷം ഒരുമിച്ച് എന്നിൽ പടർത്തിയ ആ നാളുകൾ ഇന്ന് ഒരുപാട് അകലെയാണെന്ന് ഓർത്തു കൊണ്ട് ആ വഴിയോരത്തു കൂടി വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോഴും ശമനമില്ലാതെ നെഞ്ച് നീറികൊണ്ടേയിരിക്കുകയായിരുന്നു..

പിന്നീടുള്ള ഓരോ ദിവസങ്ങളും മാറ്റങ്ങളൊന്നും തന്നെയില്ലാതെ കടന്നു പോയി…

വേദനയുടെ ദൈർഘ്യമേറിയ പകലുകളെയും ഇരുട്ടിൽ തനിച്ചിരുന്നു കരഞ്ഞ രാത്രികളെയും പേറികൊണ്ട് ഞാൻ നാളുകൾ ഓരോന്നായി തള്ളിനീക്കി..

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയ്കൊണ്ടിരി ക്കവേ ഞാൻ കൂടുതൽ കൂടുതൽ അവശയായികൊണ്ടിരുന്നു…

ഉണ്ടാക്കിവച്ച ഭക്ഷണം പലനേരങ്ങളിലും രുചിച്ചു നോക്കാൻ പോലും മറന്ന്‌ വിശപ്പും ദാഹവും ഇല്ലാതെ കണ്ണുനീരിന് കൂട്ടിരുന്നു..

പതിവ് പോലെ ടിഫിൻ ബോക്സിൽ ഭക്ഷണം നിറച്ചു കൊണ്ട് അതും കയ്യിലേന്തി ഉമ്മറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ മുറിക്കുള്ളിൽ ആ മുഖം വെറുതെ ഒന്ന് തിരഞ്ഞു…

ആ മുറി ശൂന്യമായിരുന്നു..