ഹോപ്‌ [ദേവദേവൻ] 90

ആ ശബ്ദത്തിൽ ഞാൻ ഒരു നിമിഷം അച്ഛനെ കണ്ടു. അദ്ദേഹം കുറച്ചുനാൾ മാത്രമാണ് ഞങ്ങളുടെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നത്. അച്ഛന്റെ ചിത കത്തിയെരിയുമ്പോൾ അമ്മ ഞങ്ങളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു. ഇന്ന് ഈ നിമിഷം വരെയും ആ തണലിലാണ് ഞങ്ങൾ. അഭിമാനമാണ് എന്റെ അമ്മ എനിക്ക്.

“എത്രനാൾ ഇങ്ങനെ ഓരോ ഓഫിസിലും കയറി ഇറങ്ങും അമ്മേ? മടുത്തു തുടങ്ങി എനിക്ക്. വേറെ ഏതെങ്കിലും ജോലിക്ക് പോയാലോ? ഇന്ന് തന്നെ അവിടുത്തെ മാനേജർ… അവനൊക്കെ പുച്ഛമാണ് എന്നോടൊക്കെ. അവനു അറിയില്ലത്രേ ഞങ്ങളുടെ കോളേജിന്റെ കാര്യം. ഇങ്ങനൊരു സെര്ടിഫിക്കറ്റ് എവിടുന്ന് കിട്ടി എന്നാണ് അവൻ എന്നോട് ചോദിച്ചത്. അവസാനം ഒന്നും രണ്ടും പറഞ്ഞു വഴക്കായി. എല്ലാം കൂടി കീറി കളഞ്ഞ് എവിടെയെങ്കിലും പോകാനാണ് തോന്നുന്നത്.”

ആരോടൊക്കെയോ ഉള്ള ദേഷ്യത്തിൽ പല്ലിറുമ്മിക്കൊണ്ട് ഞാൻ പറഞ്ഞു.

“എടാ മോനേ ഒരു കാര്യം. അമ്മ ഒരു കഥ പറയട്ടെ.”

അമ്മ എന്നെ നോക്കി.
ഞാൻ ഇമവെട്ടാതെ അമ്മയെതന്നെ നോക്കി ഇരിപ്പാണ്.

“നിന്റെ അച്ഛനും ഞാനും ഇതിലപ്പുറം കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എല്ലാം നഷ്ടപ്പെടുത്തി മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്. പണ്ട് ഒരു മഴവെള്ളപ്പാച്ചിലിൽ വീടും എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു മക്കളെ എങ്ങനെ വളർത്തും എന്നറിയാതെ ഒന്ന് ഇരുട്ടി വെളുപ്പിക്കാൻ കഷ്ടപ്പെട്ടു. അന്ന് ഒരു കാര്യം മാത്രമേ മനസ്സിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു. നല്ലൊരു നാളേയ്ക്കുള്ള പ്രതീക്ഷ. അതിൽ നിന്നും കെട്ടിപ്പടുത്തതാണ് നമ്മുടെ ജീവിതം. ഇന്ന് അത്ര വലിയ നിലയിൽ അല്ലെങ്കിലും നമ്മൾ ജീവിച്ചു പോകുന്നില്ലേ? സന്തോഷം ഇല്ലേ നമുക്ക്. അത് ഒരു വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രതിഫലം ആണ്. ഞാൻ നിന്റെ അച്ഛനെ വിശ്വസിച്ചു അദ്ദേഹം എന്നെയും “

ഒരു ദീർഘനിശ്വാസത്തോടെയാണ് അമ്മ അത് പറഞ്ഞു നിർത്തിയത്.

ഒരു നിമിഷം അച്ഛന്റെ ഓർമ്മകൾ അമ്മയുടെ വാക്കുകളിൽ നിറഞ്ഞതിലാവാം. മിഴിക്കോണിൽ കണ്ണുനീർ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.

“എന്നാലും അമ്മേ എത്രനാൾ? എത്രനാൾ നമ്മൾ കഷ്ടപ്പെടും “

“നിന്റെ കഷ്ടപ്പാടുകൾ ഈശ്വരൻ കാണുന്നുണ്ട് മോനേ “

എന്റെ നെറുകയിൽ തലോടി അമ്മ പറഞ്ഞു.

“ഈശ്വരൻ. കുന്തം. അങ്ങനൊരു ആളുണ്ടോ? ഒന്നുമില്ല. “

ഞാൻ കലിയോടെ പറഞ്ഞു.

“ഈശ്വരൻ ആരാണ് മോനേ? നിനക്കറിയാമോ? “

അമ്മയുടെ ചോദ്യം.

“അതെന്താ ഇപ്പൊ അമ്മയ്ക്ക് അങ്ങനൊരു ചോദ്യം. അമ്മ അമ്പലത്തിലൊക്കെ പോകുന്നതല്ലേ “

“അമ്പലത്തിൽ പോയി എന്നുവെച്ചു ഈശ്വരൻ എന്നിൽ പ്രസാദിച്ചു എന്നാണോ അർത്ഥം? “

“അമ്മ എന്താ സാഹിത്യം പറയുവാണോ. പിന്നെ എന്താ അമ്മ പറ.”

എനിക്ക് ചെറുതായി ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.