ശ്രീ നാഗരുദ്ര ? ???? പതിമൂന്നാം ഭാഗം – [Santhosh Nair] 285

അധികം സമയം കളയാതെ പുറപ്പെട്ട അവർ പെട്ടെന്നു തന്നെ കോറമംഗല കടന്നു സിൽക്‌ബോർഡിനടുത്തെത്തി. ചെറിയ മഞ്ഞുണ്ടതെന്നൊഴികെ റോഡിൽ ഗതാഗതം നന്നേ കുറവായിരുന്നു. “തമ്പി എനക്കു തൂക്കം വരുത്, സേലം അവുട്ടർ വന്തതും കൂപ്പിടുങ്ക, അങ്കെ ഇറങ്കി റിഫ്രഷ് പണ്ണി ഏതാവതു സാപ്പിട്ടു റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനുക്കു പോകലാം.”

ശരി അണ്ണാ. ഉദ്ദേശം ഏഴര മണിയളവുക്കു നമ്മ റീച്ചായിടും. കണ്ടിപ്പാ. നീങ്ക തൂങ്കുങ്ക” വണ്ടിയോടിയ്ക്കുന്നതിൽ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് തമ്പി പറഞ്ഞു.

വണ്ടിയ്ക്കുള്ളിൽ നിറയുന്ന ജവാഡിന്റെയും കര്പൂരത്തിന്റെയും ഗന്ധം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ശ്രീകുമാർ ഉറക്കത്തിലേക്കാഴ്ന്നു. “ഏട്ടാ നമ്മൾ പിരിയുവാൻ പോകുന്നു, പക്ഷെ ഞാൻ എന്നും ഏട്ടന്റേതാവും, ആർക്കും ഈ മനസ്സിനെ പിരിയ്ക്കാനാവില്ല.” ചെവിക്കടുത്തൊരു മന്ത്രണം ഉണ്ടോ? പക്ഷെ അതൊന്നും അവന്റെ ഉറക്കത്തിനു തടസ്സമായില്ല. കുറെ നാളുകൾക്കപ്പുറം നിദ്രാദേവി അവന്റെ നിറുകയിൽ ചുംബിച്ചു അവനെ ഉറക്കത്തിലേക്ക് കൂടുതലാഴ്ത്തി.

കുറേനേരത്തിനുശേഷം ഉറക്കമുണർന്ന അവൻ കണ്ണു തുറന്നു നോക്കിയത് ദൂരെക്കാണുന്ന നാഗരുദ്ര ഇല്ലം സ്ഥിതിചെയ്യുന്ന കുന്നിലേക്കാണ്. അവിടെ ഒരു ചേലത്തുമ്പിന്റെ ലാഞ്ചന കാണുന്നുണ്ടോ? അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു നോക്കി – ഇല്ല, തോന്നലാണ്.

സേലം ഔട്ടർ ആകാൻ ഇനി ഒരു മണിക്കൂർ പോലും വേണ്ടാ. കണ്ണുകൾ വീണ്ടും അവൻ അടച്ചു എന്തോ ആലോചിച്ചുകൊണ്ടു കിടന്നു. തമ്പി സാമാന്യം വേഗത്തിലാണ് ഓടിയ്ക്കുന്നതു. സേലത്തു സ്വതവേയുള്ള മഞ്ഞു ഇനിയും മാഞ്ഞിട്ടില്ല, എങ്കിലും വഴിയിൽ തിരക്കൊന്നും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഒരു ചെറു മയക്കത്തിനുശേഷം അവൻ കണ്ണുതുറന്നപ്പോഴേയ്ക്കും സമയം ഏഴേകാൽ. അപ്പോഴേയ്ക്കും വണ്ടി ഔട്ടറിലുള്ള ഒരു നല്ല വെജ് ഭോജനശാലയുടെ പാർക്കിങ്ങിൽ ഒതുക്കുന്ന ശ്രമത്തിലായിരുന്നു, തമ്പി.

ഇറങ്ങി ഫ്രഷ് ആയശേഷം അവർ സേലത്തിലുള്ള ചിന്ന തിരുപ്പതി എന്ന ക്ഷേത്രം ലക്ഷ്യമാക്കി പോയി.