“ഇരുട്ടു മുള പൊട്ടിയ നേരം വരമ്പു വഴി ആരോ വരണിണ്ടല്ലോ മൂപ്പാ …. “

ദക്ഷൻ കൈയിലുരുന്ന ഓല ചൂട്ട് ഒന്നൂടെ വീശി
കൈകൾ നെറ്റിയിൽ തിരുകി  വരമ്പിലേക്ക് ഒന്നുടെ മണങ്ങി നോക്കി.

“ഒരു ചെക്കനാണല്ലോ …. ?

ആളടുത്തെത്തിയപ്പോൾ പരിചിതമായ മുഖം കണ്ട പോലെ അയാളുടെ ഭാവത്തിനൊരു തെളിച്ചം വന്നു.
”
നീ  അക്കരെലെ പാർവതി കുട്ടിടെ മോനല്ലെ …. എന്താ ഡാ … ഈ അന്തിയും മോന്തിയും അല്ലാത്താ സമയത്ത്. “

“അത് മൂപ്പിലാനേ… അമ്മക്ക് തീരെ വയ്യ … മൂപ്പാനോടൊന്നു അവിടം വരെ ….”

വാക്കുകൾ മുഴുമിപ്പിക്കാതെ ….കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും തുടച്ചു അവൻ ഏങ്ങി…..

ഇന്ന്  കറുത്തവാവ്… കാളസർപ്പങ്ങൾ പുറ്റിനുള്ളി നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങുന്ന ദിവസാ..”

“മൂപ്പൻ എന്നല്ല ….. ഈ കുടിയിലെ ആരും …. പുറത്തിറങ്ങില്ല….

നീ നിന്റെ പാടുനോക്കി പോ കൊച്ചനെ ….”

ദക്ഷൻ തന്റെ ഗർവ് മുഴുവൻ കണ്ണിൽ ഒതുക്കി അവനെ രൂക്ഷമായി വീക്ഷിച്ചു.

പാതി കീറിയ ഒറ്റമുണ്ടുടുത്ത   ആ
ആറു വയസുക്കാരൻ നന്നെ  വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ദക്ഷൻ  കറുപ്പ് മൂടിയ അന്തരീക്ഷത്തിനു ചുറ്റും നോക്കി ….

“കേട്ടില്ലെ …. നാഗങ്ങളുടെ സിൽക്കാരം. …. വരമ്പു നിറയെ ഇരുട്ട് വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നു. ദാ.. ഈ ഓല ചൂട്ട് എടുത്തോ…. വേഗം കുടിയെത്താൻ നോക്ക് ….

നാളെ മൂപ്പനുമായി വരാം….”

ദക്ഷൻ ചൂട്ട് അവനു നേരെ നീട്ടി ….

“എനക്ക് വേണ്ടാ….. എനക് അമ്മ ….”  അവൻ വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു.

കുടിയുടെ അകത്ത് നേരിയൊരു റാന്തലിന്റെ വെട്ടം തെളിഞ്ഞു.

ഇരുവരും തിരിഞ്ഞു നോക്കി….