~~~~~~~~~~~
“ഹേമേ. എന്റെ ഒരു കറുത്ത പാന്റ് എവിടെയാ. ഇന്നു ഒരു കോൺഫെറൻസിന്റെ കാര്യം ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലാരുന്നോ” രാവിലെ തന്നെ മോഹന് വെപ്രാളം.
“ചേട്ടാ, പാന്റ് ഞാൻ ഇന്നലെ തന്നെ സ്യൂട്കേസിൽ മടക്കി വെച്ചാരുന്നു.”
മോഹന്റെ ഈ വെപ്രാളം കാണുമ്പോൾ ഹേമ നിന്നും ചിരിക്കും. ‘എല്ലാത്തിനും താൻ തന്നെ വേണം. കൊച്ചുകുട്ടികളെ പോലെയാ. ഇന്നലെ എല്ലാം റെഡി ആക്കി വെക്കുന്നത് ചേട്ടനും കണ്ടതാ. പക്ഷെ വെപ്രാളം കേറിയാൽ പുള്ളിക്ക് ഒന്നും തലയിൽ നിക്കില്ല!.’
ഹേമയുടെ ചിരി കണ്ട മോഹൻ പറഞ്ഞു: ” ഓഹ് തനിക്കൊന്നും അറിയണ്ടല്ലോ ഈ ബാങ്ക് ജോലീടെ പ്രഷർ!പൈസ വെച്ചുള്ള കളിയാ മോളെ. പാവപ്പെട്ട രോഗികൾക്ക് നേരെയൊള്ള നിങ്ങളുടെ സൂചിയേറു പോലെയല്ല.”
“അയ്യോ പിന്നേയ്, നിങ്ങൾ എന്നല്ല ഏതൊരു മനുഷ്യജീവി ആയാലും രോഗം വന്നു വയ്യാണ്ടായാൽ ഞങ്ങൾ ഈ നേഴ്സുമാരെ അടുത്തൊക്കെ കാണൂ! അത് മറക്കണ്ട” ഹേമ കലിതുള്ളി.
“ഹഹ കണ്ടോ കണ്ടോ സ്വന്തം ഭർത്താവിനേക്കാൾ വലുതാണ് ഒരാൾക്കു മാലാഖപ്പണി. നമ്മൾ ഒടക്കാൻ വരുന്നില്ലേ, ശംഭോ മഹാദേവ.”
“അങ്ങനെ വഴിക്കു വാ. പാവം ആ ആമാശയത്തെ ഇട്ടു കഷ്ടപ്പെടുത്താതെ കഴിക്കാൻ വാ” ഹേമ അടുക്കളയിലേക്ക് നടക്കവേ പറഞ്ഞു.
“ഉത്തരവ് പോലെ” മോഹൻ തൊഴുതു.
പ്രായമായ മോഹന്റെ അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഹേമ മരുമകൾ എന്നതിലുപരി മകൾ തന്നെ ആയിരുന്നു. അവരുടെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും അവൾ ശ്രദ്ധ വെച്ചു. വേലക്കാരി ഉള്ളപ്പോഴും വീട്ടിലെ എല്ലാ ജോലികളും ഒരു മടിയും കൂടാതെ അവൾ ചെയ്തു. ഹേമയുടെ അസ്സലു പാചകം എല്ലാരുടെയും കയ്യടി വാങ്ങി.
മോഹനും വളരെ സ്നേഹസമ്പന്നനായ ഭർത്താവായിരുന്നു. രണ്ടു പേർക്കും പലസമയം ഡ്യൂട്ടി ആയിരുന്നെങ്കിലും, സമയം കണ്ടെത്തി ഹേമയെ പുറത്തു കൊണ്ടുപോകും. അവൾക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടമുള്ള പാനീ പൂരി വാങ്ങിക്കൊടുക്കും. ഹേമയ്ക്ക് പോകണം എന്ന് തോന്നുമ്പോഴൊക്കെ അവളുടെ വീട്ടിൽ പോയിവരും. വിശേഷദിനങ്ങളിൽ അമ്മയ്ക്കും അമ്മാവനും വസ്ത്രം എടുത്തുകൊടുക്കും.
“ഈ വായിനോക്കിയുടെ ഹൃദയവും വിശാലം ആണല്ലോ” എന്ന് ഹേമ ഒരിക്കൽ തമാശരൂപേണ മോഹനോട് പറഞ്ഞു.
“നിന്നെ അല്ലാതെ വേറെയാരെയും അങ്ങനെ നോക്കിയിട്ടേ ഇല്ലാ” എന്ന മോഹന്റെ മറുപടിയിൽ ഹേമ മനസാ സന്തോഷിച്ചു.
മോഹൻ ഒരിക്കൽ ഹേമയോടായി പറഞ്ഞു: “നിനക്ക് അമേരിക്കയിൽ പോകണം എങ്കിൽ പൊയ്ക്കോ കേട്ടോ, ഞാൻ എതിരല്ല”
“ആഹാ അങ്ങനിപ്പോ പോകുന്നില്ല. നിങ്ങൾക്ക് വേറെ ആരെ എങ്കിലും വായിനോക്കണം എന്ന് തോന്നിയാലോ?” ഹേമ കളിയാക്കി.
“നിന്നെ ഞാൻ” മോഹൻ എന്തോ ബാധ കയറിയ പോലെ അവളെ ചെവിക്ക് കിഴുക്കി.
ഹേമ അപ്പോഴും കുലുങ്ങിചിരിച്ചു.