പ്രണയിനി 10 [Climax] [The_Wolverine] 1452

…ഞാൻ കുറേനേരം അവനെയും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അങ്ങനെ നിന്നു…   പലതും പറഞ്ഞ് അവൻ എന്നെ അശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു…   ഞാൻ ഒന്ന് ശാന്തമായപ്പോൾ അവൻ അശ്വതിയെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്ത കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞു…   ഒബ്സർവേഷനിൽ ആണ് നാളെ രാവിലെയെ എന്തെങ്കിലും പറയാൻ പറ്റുള്ളൂ എന്നാണ് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്…   ഞാൻ ഇനിയും ഇവിടെ നിന്നാൽ ശെരിയാകില്ല എന്ന് തോന്നിയതുകൊണ്ടോ എന്തോ ശ്യാം ആണ് അവന്റെ ഫ്രണ്ടിനെ വിളിച്ച് ഡൽഹിയിൽ എനിക്ക് ഒരു ജോലി ശെരിയാക്കിയതും അന്ന് രാത്രിതന്നെ എന്നെ ട്രെയിൻ കയറ്റി വിട്ടതും…   അബദ്ധം ഒന്നും കാണിക്കില്ലെന്ന് എന്നെക്കൊണ്ട് അവന്റെ തലയിൽ തൊടീച്ച് സത്യം ചെയ്യിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു…   ട്രെയിൻ യാത്രയിലും അശ്വതിക്ക് എന്താണ് സംഭവിച്ചത് എന്നറിയാതെ എന്റെ മനസ്സ് നീറുകയായിരുന്നു…   രാജിയെയും എന്റെ അമ്മയെയും ഓർത്തപ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം പൊട്ടിപ്പോകുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി…   എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി…  

…ഡൽഹിയിൽ എത്തിയ ഞാൻ ശ്യാം പറഞ്ഞതുപ്രകാരം കമ്പനിയിൽ ജോയിൻ ചെയ്തു…   അഞ്ചു വർഷത്തെ Agreement Sign ചെയ്തതുകൊണ്ട് ആ കാലയളവുകളിൽ ജോലി നിർത്തി പോകാനോ ലീവ് എടുക്കാനോ ഒന്നും സമ്മതിച്ചിരുന്നില്ല,   ആഴ്ചയിൽ ഒരു Week Off മാത്രം…   അവിടെ വെച്ചാണ് ഞാൻ എന്റെ ആഷിയെ പരിചയപ്പെടുന്നത്…   പാവം ഒരു കോട്ടയംകാരി പെണ്ണ്…   അവൾക്ക് വീട്ടിൽ അമ്മ മാത്രമേയുള്ളൂ…   B.Com കഴിഞ്ഞിട്ട് നേരേ ഇങ്ങുവന്നതാണ്…   എന്റെ വിഷമങ്ങൾ എല്ലാം ഒരു പരിധിവരെ ഞാൻ മറന്നത് ആഷിയുമായുള്ള കൂട്ടുകെട്ടുകൊണ്ടാണ്…   അവളോട് ഞാൻ എന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും തുറന്നുപറഞ്ഞിരുന്നു…   പക്ഷെ അവളുടെ ഉള്ളിൽ എന്നോട് ഒരു ഇഷ്ടം വളരുന്നതുമാത്രം ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല…

…അഞ്ചു വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം അശ്വതിയെയും രാജിയെയും കാണുന്നത് ഇന്നാണ്…   ശ്യാമിനോട് എല്ലാദിവസവും ഞാൻ സംസാരിക്കാറുണ്ടെങ്കിൽക്കൂടിയും അശ്വതിയുടെയും രാജിയുടെയും കാര്യങ്ങൾ ഒന്നും അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞിരുന്നില്ല…   അശ്വതിയെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ചോദിക്കുമ്പോൾ പലപ്പോഴും അവൻ ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്നതുകൊണ്ട് അവന് വിഷമം ആകുമെന്നുകരുതി ഞാൻ പിന്നെ ഒന്നും ചോദിച്ചിരുന്നില്ല…  

…എന്റെ വീട്ടുകാരോടുപോലും എന്തിന് എന്റെ അമ്മയോടുപോലും ഞാൻ ഈ അഞ്ചു വർഷത്തിനിടയിൽ ഒന്ന് സംസാരിച്ചിട്ടില്ല…   ഞാൻ നാടുവിട്ടശേഷം കുറച്ചുദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾത്തന്നെ ഞാൻ അല്ല തെറ്റുകാരൻ എന്ന കാര്യം എല്ലാവർക്കും ബോധ്യപ്പെട്ടു…   ശ്യാം എന്നെ അറിയിച്ചിരുന്നു…   അത് എങ്ങനെ അറിഞ്ഞെന്നോ എപ്പോൾ അറിഞ്ഞെന്നോ ഒന്നും ഞാൻ അവനോട് ചോദിച്ചില്ല…   ഇനി അതൊക്കെ അറിഞ്ഞിട്ടെന്തിനാ.?   അനുഭവിക്കേണ്ടതെല്ലാം ഞാൻ അനുഭവിച്ചുകഴിഞ്ഞു.!   അതും ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാതെ…   എല്ലാം എന്റെ വിധി…   എല്ലാവരെയും ആത്മാർത്ഥമായി സ്നേഹിച്ചതിന് എനിക്ക് കിട്ടിയ പ്രതിഫലം ആയിരിക്കും ഇത്…   സത്യങ്ങൾ എല്ലാരും അറിഞ്ഞുവെങ്കിലും എന്നെപ്പറ്റി ഒന്നുംതന്നെ,   അതായത് ഞാനിപ്പോൾ എവിടെയാണുള്ളതെന്നോ,   എന്റെ ഫോൺ നമ്പറോ പോലും ആർക്കും കൊടുക്കരുതെന്ന് ഞാൻ അവനോട് പറഞ്ഞിരുന്നു…   എന്റെ അമ്മക്ക് പോലും…   മോശം സാഹചര്യം ആയിരുന്നു അന്ന്,   അത് ഞാൻ സമ്മതിക്കുന്നു,   ആരായാലും വിശ്വസിച്ചുപോകും…   എങ്കിലും ഞാൻ പറയുന്നത് ഒന്ന് കേൾക്കാൻപോലും തയ്യാറാകാതെ പട്ടിയെ തല്ലുംപോലെ തല്ലിച്ചതച്ച് എന്നെ ഇറക്കിവിട്ട വീട്ടുകാരോടും കൂട്ടുകാരോടും എനിക്ക് ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ വെറുപ്പായിരുന്നു…   എങ്കിലും അമ്മയെയും രാജിയെയും ഞാൻ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു…   മറ്റാരും എന്നെ വിശ്വസിച്ചില്ലെങ്കിലും അവർ എന്നെ വിശ്വസിക്കും എന്ന് ഞാൻ കരുതിയിരുന്നു…   പതിയെ പതിയെ പഴയ കാര്യങ്ങൾ മറക്കാൻ ഞാൻ എന്റെ മനസ്സിനെ പഠിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…

…Back to Past…