പുഞ്ചിരി [സഞ്ജയ്‌ പരമേശ്വരൻ] 104

രമ്യ : “അന്നേ എനിക്കൊരു സംശയം തോന്നിയേർന്നു.  പിന്നെ കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസായിട്ട് നമ്മൾ സ്കൂൾ വിട്ട് വൈകീട്ട് തിരിച്ചു പോകുമ്പോൾ അവൻ പുറകിൽ തന്നെ ഇണ്ടാവാറുണ്ട്….  ഇനി എങ്ങാനും അവന് നിന്നോട് പ്രേമം വല്ലതും ആണോ. ”

നന്ദന (ഒരു ചെറിയ ചിരിയോടെ ): “ഉം.  എനിക്കും തോന്നിയേർന്നു.  എന്ത് ചെയ്യാം.. ഈ സൗന്ദര്യം എനിക്കൊരു ശാപമായി പോയില്ലേ. ”

രമ്യ : “ഓ… ഒരു ഐശ്വര്യ റായ് വന്നേക്കുന്നു…  പിന്നെ അവൻ വന്നു പറഞ്ഞാൽ ചുമ്മാ ജാട കാണിക്കണ്ട…  അവൻ സൂപ്പർ അല്ലേ. ”

നന്ദന : “ഒരു ദുൽഖർ സൽമാൻ ആയിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ.  തല്ക്കാലം വിഷ്ണുവേട്ടനെ വച്ചു അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാലെ ”

രമ്യ (ആശ്ചര്യത്തോടെ വായ മലർക്കെ തുറന്നുകൊണ്ട് ) : “വിഷ്ണുവേട്ടനോ….  എന്റെ പൊന്നോ….  പെണ്ണ് കൈവിട്ടു പോയി ”

രണ്ടുപേരും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ഷീല ടീച്ചർ പോയി.  അരുൺ സാർ വന്നു.  ഇരുവരും അകത്തും കയറി. ഓരോരോ അധ്യാപകർ വന്നു അവരവരുടെ യുദ്ധഭാഗങ്ങൾ തീർത്തു.

പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ വൈകുന്നേരം വിഷ്ണു ഉണ്ടായിരുന്നു ഇരുവരുടേം പുറകെ. ഇത് കണ്ട രമ്യ നന്ദനയെ നോക്കി കളിയാക്കി ചിരിച്ചു.  ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും നന്ദനയും അത് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു,  ആസ്വദിച്ചിരുന്നു.

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി…  ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും വിഷ്ണു തന്റെ പതിവ് തെറ്റിക്കാതെ വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഒപ്പമുണ്ടാകാറുണ്ട്.

അങ്ങനെ ആ ദിവസം വന്നെത്തി. നന്ദനയുടെ ജീവിതത്തിലെ വലിയൊരു മാറ്റത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ച ദിവസം. ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കൈ കഴുവുക ആയിരുന്നു നന്ദനയും രമ്യയും.

രമ്യ : “നീ ഇന്ന് ഒന്നും കാര്യായിട്ട് കഴിച്ചില്ലല്ലോ…  എന്ത് പറ്റി? ”

നന്ദന : “ആ… തീരെ വിശപ്പില്ല. വീട്ടിൽ അമ്മയും എപ്പോഴും പറയും,  ഞാൻ ഈ ഇടയായി ഒന്നും കഴിക്കാനില്ലാന്ന്. ”

ഇതേസമയം തന്റെ ആദ്യ പ്രേമലേഖനവുമായി വിഷ്ണു അവരുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നടുക്കുക ആയിരുന്നു. ഹൃദയം ഇത്ര വേഗത്തിൽ മിടിക്കുമോ എന്ന് വിഷ്ണു പോലും ആശ്ചര്യപ്പെട്ട് പോയ നിമിഷം. എന്നാൽ അപ്രതീക്ഷിതമായിട്ടാണ് അത് സംഭവിച്ചത്. നന്ദന ടാപ്പിന്റെ ചുവട്ടിൽ കുഴഞ്ഞു വീണു. കണ്ടുനിന്ന കുട്ടികളെല്ലാം ഓടിക്കൂടി. ഒരാൾ ചെന്ന് അധ്യാപകരെ വിവരം അറിയിച്ചു. എല്ലാവരും കൂടി നന്ദനയെ എടുത്ത് ആശുപത്രിയിൽ എത്തിച്ചു.

ആ നാട്ടിലെ അത്യാവശ്യം വലിയൊരു ആശുപത്രി ആണ് ഷീല ടീച്ചറുടെ ഭർത്താവ് ഡോ.  രാമചന്ദ്രൻ ജോലി ചെയ്യുന്ന “ദേവതീരം ഹോസ്പിറ്റൽ”. അധ്യാപകരെല്ലാം ചേർത്ത് നന്ദനയെ അവിടേക്കാണ് എത്തിച്ചത്. അപ്പോഴേക്കും നന്ദനയുടെ അച്ഛൻ നന്ദകുമാറും അമ്മ സീതയും അവിടേക്ക് എത്തിച്ചേർന്നിരുന്നു.

നന്ദകുമാർ : “എന്താ സാറെ… എന്താ എന്റെ കൊച്ചിന് പറ്റിയെ? ”

അരുൺ സാർ : “ഏയ്‌ പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല… ഒന്ന് തല ചുറ്റി വീണു… അത്രേ ഒള്ളൂ ”

നന്ദകുമാറും സീതയും കണ്ണുനീർ പൊഴിച്ചു ഭിത്തിയിൽ ചാരി നിന്നു.

പ്രഥമ പരിശോധനക്ക് ശേഷം പുറത്തു വന്ന ഡോ. രാമചന്ദ്രൻ കാത്തുനിന്നവരോട് പറഞ്ഞു:

“പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല… ഇന്ന് ആള് നന്നായി “സ്‌ട്രെയിൻ” ചെയ്തിട്ടുണ്ട്… അതിന്റെ ആവും.  പിന്നെ നന്നായി ഭക്ഷണം കഴിക്കണം. രക്തത്തിലെ കൗണ്ടും കുറവാണ്… രണ്ടു ദിവസം ഇവിടെ കിടക്കട്ടെ… നമുക്ക് നോക്കാം. ”

അത് കേട്ടപ്പോൾ എല്ലാവർക്കും ഒരു ആശ്വാസമായി. നന്ദകുമാറും സീതയും ഒഴികെ ബാക്കി എല്ലാവരും തിരിച്ചു പോകാൻ ഒരുങ്ങി. പൊതുവെ തമാശക്കാരനായ അരുൺ സാർ ഒരു തമാശക്ക് വേണ്ടി ഷീല ടീച്ചറോട് പറഞ്ഞു:

“ഷീല ടീച്ചറെ…. കേട്ടില്ലേ..  ഇനി എങ്ങാനും ടീച്ചർ പുറത്തു നിർത്തിയിട്ടാണോ നന്ദന കുഴഞ്ഞു വീണത്.  ഏയ്‌ അങ്ങനെ വരാൻ വഴിയില്ല..  അങ്ങനാണേൽ എന്നും കുഴഞ്ഞു വീണേനേലോ..  ”

എന്നാൽ ആ തമാശ നന്ദകുമാർ മറ്റൊരു അർഥത്തിൽ ആണ് എടുത്തത്.  നന്ദകുമാർ പതിയെ നടന്നു ഷീല ടീച്ചറുടെ അടുത്തേക്ക് എത്തി.

നന്ദകുമാർ : “ടീച്ചർ അവളെ ഇടയ്ക്ക് പുറത്തിറക്കി നിർത്താറുണ്ടെന്ന് അവൾ എന്നോട് പറയാറുണ്ട്. എന്റെ മോളെ ശിക്ഷിക്കരുത് എന്നൊന്നും ഞാൻ പറയില്ല. പക്ഷെ ഇങ്ങനെ അര – മുക്കാൽ മണിക്കൂർ ക്ലാസ്സിന് പുറത്തു നിർത്തിക്കൊണ്ടുള്ള ശിക്ഷയൊന്നും വേണ്ട ടീച്ചറെ…അത് ശരിയാവത്തില്ല..  പിന്നെ ഇന്ന്… ടീച്ചർ അവളെ പുറത്തു നിർത്തിയതുകൊണ്ട് അവൾക്ക് എന്തേലും പറ്റിയാൽ ; മനസമാധാനം ആയിട്ട് ജീവിക്കാം എന്ന് ടീച്ചർ സ്വപ്നം കാണുകപോലും വേണ്ട. ”

തന്റെ ഏക മക്കളോടുള്ള സ്നേഹം നന്ദകുമാറിന്റെ വാക്കുകൾക്ക് ഭീഷണിയുടെ മൂർച്ച നൽകി.  ഷീല ടീച്ചർക്ക് ഭയവും,  അതേ അളവിൽ ദേഷ്യവും വന്നു…  നന്ദകുമാറിനോടും അതുവഴി നന്ദനയോടും.

ആശുപത്രി വാസം നന്ദനക്ക് വലിയ ഏകാന്തത സമ്മാനിച്ചു. രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞു നന്ദകുമാറിനെയും സീതയെയും ഡോക്ടർ തന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു.

ഡോ. രാമചന്ദ്രൻ : “ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറയാൻ പോകുന്നത് സമന്വയത്തോടെ കേൾക്കണം. എനിക്ക് ആദ്യത്തെ ദിവസം തന്നെ ചെറിയൊരു സംശയം തോന്നിയിരുന്നു.  പക്ഷെ ഒരു ഉറപ്പ് വരുത്താതെ നിങ്ങളോട് എങ്ങനെ പറയും എന്ന് വിചാരിച്ചാണ് അന്ന് പറയാതിരുന്നത്. അത് കൊണ്ടാണ് നന്ദനയുടെ രക്തം ഞാൻ രണ്ട് മൂന്നു പരിശോധനകൾക്ക് അയച്ചത്. ഇന്നലെ അതിന്റെയെല്ലാം ഫലം വന്നു. ”

നന്ദകുമാർ : “എന്താ ഡോക്ടർ… എന്തേലും പ്രശ്നമുണ്ടോ? ”

ഡോ. രാമചന്ദ്രൻ : “ഉണ്ട്…  ഒരു ചെറിയ പ്രശ്നമുണ്ട്. വളച്ചു കെട്ടലുകൾക്ക് ഞാൻ മുതിരുന്നില്ല. നന്ദന ഒരു “എച്ച്. ഐ. വി ” രോഗി ആണ്. ”

നന്ദകുമാർ : “ഡോക്ടർ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…. എയ്ഡ്‌സ്.. ”