പുഞ്ചിരി [സഞ്ജയ്‌ പരമേശ്വരൻ] 104

പുഞ്ചിരി

Author : സഞ്ജയ്‌ പരമേശ്വരൻ

 

പണ്ടെങ്ങോ എഴുതിയ ഒരു കഥയാണ്… എത്രത്തോളം നന്നായിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിയില്ല…. ഒരു ആത്മവിശ്വാസം ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ടാണ് ഇത്രേം നാൾ ഇടാതിരുന്നത്. വായിച്ചിട്ട് അഭിപ്രായം പറയുമെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നു….. comments കൾക്കായി കണ്ണിൽ എണ്ണയൊഴിച്ചു കാത്തിരിക്കുന്നു…..

http://imgur.com/a/jbCV9oe

 

പുഞ്ചിരി
– സഞ്ജയ്‌ പരമേശ്വരൻ

ഡിസംബറിലെ മഞ്ഞിൽ കുതിർന്നു നിൽക്കുന്ന നെൽപ്പാടം. വയലിന്റെ സമീപത്തുള്ള ആൽമരത്തിന്റെ ചുവട്ടിൽ രമ്യ അക്ഷമയായി നിൽക്കുകയാണ്….  നന്ദനയെയും കാത്ത്. വയലിന്റെ മറുഭാഗത്തുനിന്നും ചുണ്ടിൽ ഒരു മൂളിപ്പാട്ടുമായ് നന്ദന നടന്ന് വരുന്നുണ്ട്. ഒരു ചെറിയ കുസൃതിച്ചിരിയുമായ് നന്ദന രമ്യയുടെ അടുത്തെത്തി.

രമ്യ : ” ഓഹ്… തമ്പുരാട്ടി എഴുന്നള്ളിയോ ”

നന്ദന : “വല്യ ഡയലോഗ് അടിക്കാതെ വരണ്ടോ…. അല്ലേൽ തന്നെ വൈകി. ”

രമ്യ (ചെറിയ ദേഷ്യത്തോടെ ) : “ഞാൻ കാരണം ആയിരിക്കും വൈകിയേ… അല്ലേ… എത്ര നേരായിട്ട് നിന്നേം കാത്തു ഇവിടെ നില്കണത് ആണെന്ന് നിനക്കറിയോ ”

നന്ദന : “നീ എന്റെ പൊന്നല്ലെടി… വാ ബാക്കി നടന്നോണ്ട് പറയാം ”

നന്ദനയും രമ്യയും തങ്ങൾക്ക് പറ്റാവുന്നത്ര വേഗത്തിൽ നടന്നു. നടന്നു എന്നല്ല ഓടി എന്ന് തന്നെ പറയാം.

ഈശ്വര പ്രാർത്ഥനയുടെ അവസാന ഭാഗം കേട്ടുകൊണ്ടാണ് രണ്ട് പേരും സ്കൂളിനകത്തു പ്രവേശിക്കുന്നത്.

രമ്യ : “ഹോ പെട്ടു….  നമ്മൾ വൈകി…. ആദ്യത്തെ ക്ലാസ്സ്‌ തന്നെ ആ ഷീല ടീച്ചറുടെ ആണ്. ”

നന്ദന : “ആണോ.. പൊളിച്ചു.  അപ്പൊ പിന്നെ ഒന്നും നോക്കണ്ട. ഇന്ന് ക്ലാസ്സിന് പുറത്തു തന്നെയാ സ്ഥാനം. ”

രമ്യ : “അതൊരുകണക്കിന് നല്ലതാ…. ഷീല ടീച്ചറുടെ ക്ലാസ്സിൽ ഒരിക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് പുറത്തിറങ്ങി നിന്ന് രണ്ടു പേരെ വായ നോക്കുന്നതാ ”

രണ്ടുപേരും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. തെല്ലു ഭയത്തോടെ രണ്ട് പേരും ക്ലാസ്സ്‌ മുറിയിലേക്ക് ഒന്ന് എത്തി നോക്കി.  എല്ലാവരും “താടക ” എന്ന ഓമനപ്പേരുമിട്ട് വിളിക്കുന്ന ഷീല ടീച്ചർ പ്രതീക്ഷിച്ച പോലെ ക്ലാസ്സിൽ തന്നെ ഉണ്ട്. വാതിലിലൂടെ എത്തി നോക്കുന്ന ആ രണ്ട് തലകൾ കണ്ട ഷീല ടീച്ചർ അങ്ങോട്ടേക്ക് ചെന്നു.

ഷീല ടീച്ചർ (പുച്ഛത്തോടെ ) : “ആ രാജകുമാരിമാർ പല്ലക്കിൽ കയറി നേരത്തെ തന്നെ എത്തിയല്ലോ. എന്താ ഇത്ര നേരത്തെ തന്നെ. അടുത്ത പീരിയഡ് തുടങ്ങാൻ ഇനിയുമുണ്ട് അര മണിക്കൂർ ”

ഷീല ടീച്ചർ പറഞ്ഞത് കേട്ട രമ്യ ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു : “ടീച്ചറെ… അപ്പൊ ഈ പിരിയഡോ”

ഷീല ടീച്ചർ : “അയ്യോ… എന്റെ പിരിയഡ് ഇനി ക്ലാസ്സിൽ കയറാമെന്ന് എന്റെ പൊന്നു മക്കൾ ചിന്തിക്കുകയേ വേണ്ട.  നടക്കത്തില്ല.  രണ്ടും ഈ പീരിയഡ് മൊത്തം പുറത്തു നിന്നാൽ മതി. ”

ഇതൊരു പുതുമ അല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ഇരുവർക്കും വല്യ വിഷമം ഒന്നും തോന്നിയില്ല. മാത്രവുമല്ല ഒരു ബോർ ക്ലാസ്സിൽ നിന്ന് മോചനം കിട്ടിയതിൽ ഇരുവരും വളരെ അധികം സന്തോഷിക്കുകയും ചെയ്തു.

വരാന്തയിൽ നിന്ന് ഇരുവരും അവരുടെ സ്ഥിരം ജോലി ആരംഭിച്ചു. മറ്റു ക്ലാസുകളിലേക്ക് എത്തി നോക്കൽ. ഒരുതരത്തിൽ വായ്നോട്ടം എന്നും പറയാം. ആ തിരക്കിട്ട ജോലികൾക്കിടയിൽ രമ്യക്ക് ഒരു കാര്യം ഓർമവന്നു.

രമ്യ : “ഡീ… നിനക്ക് അപ്പുറത്തെ ക്ലാസ്സിലെ വിഷ്ണുവിനെ അറിയില്ലേ..  ആ വെളുത്ത… മുടിയൊക്കെ പൊക്കി വയ്ക്കണ… ”

നന്ദന : “ഉം… മനസിലായി…  നീ കാര്യം പറ ”

രമ്യ : “നീ കഴിഞ്ഞ മാസം ഒരാഴ്ച അവധി എടുത്തില്ലേ… പനി വന്നിട്ട്..  ആ ഒരാഴ്ച എന്നും അവൻ നമ്മടെ ക്ലാസ്സിന്റെ മുന്നിൽ വന്നു നോക്കുമായിരുന്നു. ഒരു ദിവസം അവൻ എന്നോടും ചോദിച്ചു; നീ എന്ത്യേന്ന്. ”

നന്ദന (തെല്ല് നാണത്തോടെ ): “അതിനെന്താ!”