നിർഭയം 4 [AK] 331

എന്നാൽ സുരേന്ദ്രന്റെ ഈഗോയിൽ ആയിരുന്നു അവന്റെ വാക്കുകൾ കേറി കൊളുത്തിയത്… ഇതുവരെ ഇത്തരമൊരു വെല്ലുവിളി നേരിടേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല… അതും മുഖം മുഴുവൻ ചോരയൊലിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് കൈകൾ കയറുകളാൽ ബന്ധിച്ചിരിക്കുന്ന സാഹചര്യത്തിൽ… അവന്റെ മുഖം മുഴുവൻ വലിഞ്ഞുമുറുകി… കണ്ണുകൾ ചുവന്നുതുടുത്തു…

“അവനെ അഴിച്ചു വിട്…. എന്താ ചെയ്യണേന്ന് നോക്കണമല്ലോ…..”

സുരേന്ദ്രന്റെ ഉറച്ച വാക്കുകൾ ബാക്കിയുള്ള ഗുണ്ടകളിൽ ഒരു ധൈര്യം നൽകിയിരുന്നു….

വാലാട്ടിപ്പട്ടികളിൽ ഒരുത്തൻ കേട്ടപാതി കേൾക്കാത്തപാതി ഓടിച്ചെന്ന് അഹമ്മദിനെ മോചിപ്പിച്ചു…

അപ്പോൾ തന്നെ അവിടെ അഹമ്മദിന്റെ അട്ടഹാസം ഉയർന്നുപൊങ്ങി…

“ഈ ഒരു നിമിഷത്തെയോർത്തു നീ വേദനിക്കും സുരേന്ദ്രാ… ഹഹഹ… ഹഹ..”

സുരേന്ദ്രൻ കണ്ണുകളിറുക്കെ അടച്ചുകൊണ്ട് ഉറക്കെ വിളിച്ചു….

“കബീർ…. ഒരിറ്റു ജീവൻ ബാക്കി വെച്ചേക്ക്…. അവന്റെ ജീവനുള്ളപ്പോ തന്നെ ഇവളെ എനിക്ക് വേണം…”

മായയുടെ മുടിയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ടായിരുന്നു സുരേന്ദ്രന്റെ ആജ്ഞ…
വേദന കൊണ്ട് കരയുന്ന അവളുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അഹമ്മദ്‌ ഒരു നിമിഷം നിശ്ചലനായി..

“ഒന്നും ചെയ്യ..ല്ലേ…. പ്ലീസ്…. ഞാൻ… ഞാൻ… ന്നേ കൊന്നേക്കൂ… അച്ചേച്… ചി… അച്ചേച്ചി….”

“കേട്ടില്ലെടാ..ഹിഹി…..”

സുരേന്ദ്രൻ അവളുടെ ഇരുകവിളുകളും ശക്തിയിൽ ചൂണ്ടുവിരലും തള്ളവിരലും ചേർത്ത് പിടിച്ചു… ആ കണ്ണിൽ കൂടെ വേദനയാൽ കണ്ണീർ പ്രവാഹിച്ചു…

“ഹാാാ……. ഗ്രാആആ…”

ഭീകരമായ അലർച്ച ആ വലിയ ഹാളിൽ ഉയർന്നുകേട്ടു.. ഗോഡൗണിലുള്ള സകലരും