ദൗത്യം 13[ശിവശങ്കരൻ] 243

 

അവൻ തന്റെ ഷർട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിലേക്ക് നോക്കി, എന്നിട്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ അനുമോളെ നോക്കി…

 

അനു വിശ്വാസം വരാതെ നീരജിന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി, നിറകണ്ണുകളോടെ തന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്ന നീരജിനെ കണ്ടതും പതുക്കെ പതുക്കെ അവളുടെ ഭയം ഇല്ലാതായി… എങ്കിലും വിറക്കുന്ന കൈകളോടെയാണ് അവൾ നീരജിന്റെ ഷർട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിലേക്ക് കൈയ്യിട്ടത്…

എന്തോ കയ്യിൽ തടഞ്ഞതും പിന്നെയും അവൾ അത്ഭുതത്തോടെ നീരജിനെ നോക്കി… കയ്യിൽ തടഞ്ഞത് പുറത്തേക്കെടുത്തപ്പോൾ അതൊരു ചോക്ലേറ്റ് ആയിരുന്നു…

 

എല്ലാവരും അത് നോക്കി നിൽക്കെ… നീരജ് വായുവിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതായി…

 

ആ നിമിഷം തന്നെ ശ്രീദേവിയിൽ നിന്നും ഒരു നിലവിളി ഉയർന്നു… “മോനേ…..”

 

അവർ അരുണിന്റെ മുറിയിലേക്കോടി… പിന്നാലെ വിജയരാഘവനും വരുണും അനുവും…

 

അവർ അവിടെ ചെന്നപ്പോൾ അരുൺ വല്ലാത്തൊരു ഭാവത്തോടെ കട്ടിലിൽ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

 

ശ്രീദേവി രണ്ടു മൂന്നു പ്രാവശ്യം വിളിച്ചപ്പോഴാണ് അവനു റിലേ ക്ലിയർ ആയത്…

അവനു ശ്വാസം കഴിക്കാൻ നന്നേ ബുദ്ധിമുട്ടി…

 

അനു വേഗം ജഗ്ഗിൽ വച്ചിരുന്ന വെള്ളം അവനെടുത്തുകൊടുത്തു  അവനത് തുടർച്ചയായി കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…

 

അവനൊന്നു നോർമൽ ആയപ്പോൾ ഒരു തേങ്ങലോടെ ശ്രീദേവി അവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു…

 

“അമ്മേ…” അരുൺ തളർച്ചയോടെ വിളിച്ചു…

“പാവാമ്മേ നീരജേട്ടൻ… ഒന്നുല്ലെങ്കിലും എന്നെ മരിക്കാൻ വിടാതെ രക്ഷിച്ചതല്ലേ… എനിക്കൊന്നും വരാതെ ഏട്ടൻ നോക്കിക്കോളും…”

 

നിറക്കണ്ണുകളോടെ അവൻ പറയുന്നതൊക്കെ കേട്ടിരിക്കാനേ ശ്രീദേവിക്കായുള്ളു…

 

അല്പസമയത്തെ നിശബ്ദതക്ക് ശേഷം അവർ അരുണിനോട് ചോദിച്ചു…

 

“നീരജിന് ശരിക്കും എന്താ പറ്റിയത് മോനെ… എങ്ങനെയാ ആ കുട്ടി മരിച്ചേ…”

“അമ്മ വാ നമുക്ക് ഹാളിലേക്ക് പോകാം… ഈ റൂമിൽ നീരജേട്ടനുണ്ട്, ഏട്ടന് പിന്നെയും പിന്നെയും അത് കേട്ട് വിഷമമാകും…”

 

അനു അവിടെയെല്ലാം കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് തിരഞ്ഞു നീരജിനെ പക്ഷേ… ഒരു മൂലയിൽ പ്രകാശത്തിന് എന്തോ വ്യത്യാസം കണ്ടതൊഴിച്ചാൽ മറ്റൊന്നും അവൾക്ക് കണ്ടെത്താനായില്ല…

 

ആ ഭാഗത്തു നിന്ന് ആ അനിയത്തിക്കുട്ടിയെ നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന നീരജിന് മനസ്സിലായി അവൾ തന്നെ തിരയുകയാണെന്ന്… അവൻ പുഞ്ചിരിയോടെ ഒരിളം തെന്നലായി പുറത്തേക്ക് പോയി…

 

******************************

 

എല്ലാം കേട്ടുകഴിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയും അച്ചുവും കരയുകയായിരുന്നു… എന്നാൽ… അച്ഛന്റെ മനസ്സിൽ എന്തൊക്കെയോ സംശയങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു…