ദൗത്യം 13[ശിവശങ്കരൻ] 243

 

“നീയെവിടെ പോകുവാ… നീ കേൾക്കണം… ഇവിടെ ഇരിക്ക്…” അമ്മ അവനെപ്പിടിച്ചു അവിടെത്തന്നെ ഇരുത്തി.

 

അമ്മ തുടർന്നു… “തിരുമേനി അന്ന് പറഞ്ഞതിന്റെ പകുതി നമ്മളെല്ലാം അറിഞ്ഞതാ… അരുൺ അന്ന് മരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു ഇറങ്ങിയതും…” അത് പറയുമ്പോൾ ഒന്ന് തേങ്ങിയ അമ്മയെ അരുൺ ചേർത്ത് പിടിച്ചു… അമ്മ തുടർന്നു…

 

“അവിടെ വച്ചു നീരജ് എന്ന ആ പയ്യന്റെ ആത്മാവ് അരുണിനെ രക്ഷിച്ചതും…”

 

“എടാ… അതൊക്കെ സത്യാർന്നോ… ഞാൻ വിചാരിച്ചത് കടലിൽ ചാടാൻ പേടി തോന്നിയിട്ട് നീ തള്ളിയതാന്നാ…” വരുൺ രംഗം ഒന്ന് തണുപ്പിക്കാൻ നോക്കി…

 

എന്നാൽ അരുണിന്റെ മുഖം കടുത്തു… അവൻ ഗൗരവത്തോടെ അമ്മയോട് ബാക്കി പറയാൻ പറഞ്ഞു…

“അന്നു ആ ആത്മാവിന്റെ കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ അറിയാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം നിരാശനാവുകയാണ് ചെയ്തത്… എത്രയൊക്കെ ശ്രമിച്ചിട്ടും ആരൂഢം മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു എന്നാണ് പറഞ്ഞത്… എന്നാൽ ആ സാന്നിധ്യം അരുണിന്റെ കൂടെ ഉണ്ടെന്നും അത് അവനെ അപകടപ്പെടുത്തും എന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു… അന്ന് മുതൽ ഞങ്ങൾ ഇവനെ ശ്രദ്ധിക്കായിരുന്നു… ഇവന്റെ ശീലങ്ങളിലുള്ള മാറ്റവും എല്ലാം ഞങ്ങളെ വിഷമത്തിലാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു…”

 

“ഓഹോ… അതിനിടക്ക് അങ്ങനൊക്കെ ഉണ്ടായോ…”

 

“മ്മ്… നിന്റെ മുറിയിൽ നിന്ന്, തനിയെ വർത്തമാനം കേൾക്കുമ്പോഴും ഓരോ ശബ്ദങ്ങൾ ഉണ്ടാകുമ്പോഴും ഓടി വന്നത് അതുകൊണ്ടാ…”

 

“എന്നിട്ട് അങ്കിൾ ഇന്നെന്താ പറഞ്ഞെ… ” വരുൺ

 

“ആ ആത്മാവിന്റെ സാന്നിധ്യം നിന്റെ അടുത്ത് നിന്ന് ഇല്ലാതാകാൻ സഹായിക്കുന്നതിനു അദ്ദേഹം തന്നതാ ഈ പൂജിച്ച ചരട്…”

 

“അമ്മേ…” ഒരലർച്ചയോടെ അരുൺ ഇരുന്നിടത്തു നിന്നും എഴുന്നേറ്റു…

 

എല്ലാവരും ഞെട്ടലോടെ അരുണിനെ നോക്കി… അവൻ ആ ചരട് അഴിക്കുന്ന തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു….

 

“അരുണേ… നീയെന്താ ഈ കാണിക്കുന്നേ… ” വിജയരാഘവൻ…

 

“അച്ഛാ… ഞാൻ പറഞ്ഞതാ എല്ലാവരോടും… നീരജേട്ടൻ ഇവിടെയുണ്ട്, എന്റെ കൂടെ…”

 

അരുൺ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അനുമോൾ പേടിയോടെ ചുറ്റും നോക്കി… ഇരുട്ടുവീണു കഴിഞ്ഞതിനാൽ വഴിയരികിൽ കത്തി നിൽക്കുന്ന സ്ട്രീറ്റ് ലാമ്പുകൾ ജനലിൽ തീർത്ത നിഴലുകൾക്ക് കൈ കാലുകൾ മുളക്കുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി… “മറ്റുള്ളവർക്ക് ധൈര്യം കൊടുക്കാൻ”  അവൾ എല്ലാവരും ഇരിക്കുന്നതിനു നടുക്ക് കയറി ഇരുന്നു…

“എന്താടാ…” അവളുടെ അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കി അച്ഛൻ അവളുടെ മുടിയിൽ തലോടിയപ്പോൾ വളിച്ച ചിരി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അച്ഛന്റെ കാലിൽ വട്ടം പിടിച്ചു തലയും ചാരി അവൾ ഇരുന്നു…