ദേവദത്ത 4 (മയിൽ‌പീലിക്കുഞ്ഞുങ്ങൾ ) [VICKEY WICK] 91

ആ ചെറുപ്രായത്തിൽ അച്ഛൻ പറഞ്ഞത് എനിക്ക് മനസിലായിരുന്നോ എന്നത് സംശയമാണ്. പക്ഷെ ഇന്ന് അതൊക്കെയും എനിക്ക് മനസിലാകുന്നു. അച്ഛന്റെ ഇതുപോലുള്ള കഥകളും ഉപദേശങ്ങളും ആണ് എന്നെ ഇന്നത്തെ ഞാൻ ആക്കി തീർത്തത്.

 

 

രാവിലത്തെ ഉറക്കത്തിന്റെ ബാക്കിയൊരൽപം കണ്ണിൻ പീലിയിൽ ഉടുമ്പ്‌പോലെ പിടിച്ചിരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. മഴയുടെ തണുപ്പും അച്ഛന്റെ നെഞ്ചിലെ ചെറുചൂടും ഒരു നല്ല കഥയും തിന്നു തിന്ന് ആ ഉറക്കം അങ്ങ് പടർന്നു കയറി.

 

 

“മോളേ, ദേവി മോളേ… രാവിലെ ഉണർന്ന് കഴിഞ്ഞ പിന്നെ ഉറങ്ങരുത്. എണീറ്റ് പോയി മുഖം കഴുകി വാ. ”

 

 

അച്ഛന്റെ വാക്കുകൾ വകവെക്കാതെ ഞാൻ ഒന്ന് ഞെരങ്ങിയിട്ട് ആ നെഞ്ചിലേക്ക് തന്നെ വലിഞ്ഞു കൂടി.

 

 

“ശെരി, ഒരു അഞ്ച് മിനിറ്റ്. അത് കഴിഞ്ഞ് എണീറ്റ് വന്നോണം. ”

 

 

ഇതും പറഞ്ഞ് അച്ഛൻ എന്നെ വാരിയെടുത്ത് മുറിയിൽ കൊണ്ടുവന്നു കിടത്തി. മഴക്ക് മാത്രം എന്നും എല്ലാരും കുട്ടികളായിരുന്നു. അതിന്റെ താരാട്ടിൽ പ്രായഭേതമെന്യേ എല്ലാവരും ഉറങ്ങിപ്പോകുന്നു.

 

 

വെള്ളവും കാറ്റും കൂടി പുറത്താകെ അലയടിക്കുന്ന ആ ഇരമ്പം എന്റെ കാതിൽ ഇമ്പത്തോടെ വന്നലച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എത്ര ശബ്ദം കൂടുന്നോ അതിനനുസരിച്ചു ഉറക്കത്തിന്റെ വരവിന്റെ വേഗവും കൂടുന്നു.

 

 

 

“ശ്… ശൂ… ”

 

 

ഞാൻ പതിയെ കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കി. തുറന്നുയുടനെ ആയ കൊണ്ട് പീലികെട്ടികിടന്ന കണ്ണിലൂടി മങ്ങി ഞാൻ കണ്ടു. ഒരു കുട്ടി എന്റെ മുറിയുടെ പുറത്ത് നിന്നും ജനലിലൂടെ വിളിക്കുന്നു. മഴയുടെ ശബ്ദമില്ല… വെയിലും കാര്യമായില്ല…