—— ഗ്രാമിണി – നിയോഗം —– 3 [Santhosh Nair] 994

കൊട്ടാരത്തിലെ നിയമങ്ങൾ പാലിക്കപ്പെടണം എന്നതിനാൽ അച്ഛൻ നിസ്സഹായനായിരുന്നു. എങ്കിലും ഒരിക്കൽ പോലും അമ്മ അച്ഛനെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല, പരിഭവം പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല. പിന്നീടറിഞ്ഞു, അച്ഛൻ വിവാഹിതനായെന്നും മഹാരാജാവായെന്നും മക്കൾ പിറന്നെന്നും ഒക്കെ. പിന്നീട് ഒരിക്കലും തങ്ങളെ കാണാൻ അച്ഛൻ വന്നീട്ടില്ല.

തനിക്കു പതിനഞ്ചു വയസ്സ് പ്രായമുള്ളപ്പോൾ ശത്രു അസുരവംശത്തിന്റെ ആക്രമണത്താൽ അമ്മയെയും മറ്റു ബന്ധുക്കളെയും നഷ്ടപ്പെട്ടു താൻ അനാഥനായതറിഞ്ഞു അച്ഛൻ വന്നു തന്നെ കൊട്ടാരത്തിലേക്കു കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. പക്ഷെ അവിടെ തന്റെ അവസ്ഥ പരിതാപകരം ആയിരുന്നു. കാട്ടുവാസി എന്നുപറഞ്ഞു അവിടുത്തെ അമ്മമാരും സഹോദരങ്ങളും (രാജാവിന്റെ പത്നിമാരും കുട്ടികളും) തന്നെ ഒറ്റപ്പെടുത്തി, പലപ്പോഴും നിന്ദ്യമായി പരിഹസിച്ചു. കാണാൻ അതിസുന്ദരനായിരുന്നു എന്നതിന്നാലുള്ള അസൂയയും അതിനൊരു കാരണമായിരുന്നു. അച്ഛന്റെ സൗന്ദര്യവും കരുത്തും വേഗവും സ്ഥൈര്യവും തനിക്കു മാത്രമേ കിട്ടിയിട്ടുള്ളു.

പട്ടമഹിഷിയമ്മയുടെ അമ്മയും അച്ഛനും ഒരിക്കൽ വന്നപ്പോൾ ചില കുതന്ത്രങ്ങൾ ചെയ്തു തന്നെ കൊട്ടാരത്തിൽ നിന്നും പുറത്താക്കി. കാരണം പാരമ്പരപ്രാപ്തമായ രാജഭരണത്തിന്റെ അവകാശി ഞാനായിത്തീരുമോ എന്നു അവർക്കു ഭയം. എല്ലാം മനസ്സിലാക്കിയെങ്കിലും അച്ഛൻ നിസ്സഹായനായിരുന്നു. കാരണം രാജ്ഗുരുവും മഹാമന്ത്രിയും സൈന്യാധിപനും ഒക്കെ തന്നെ യുവരാജാവും അടുത്ത കിരീടാവകാശിയും ആക്കുന്നതിനു എതിരായിരുന്നു. ഒരു പാതി രാക്ഷസനെ ഞങ്ങൾക്ക് അംഗീകരിക്കാനാവില്ല എന്നായിരുന്നു അവരുടെ അഭിപ്രായം.

എങ്കിലും തന്നിൽ കരുണ ഉണ്ടായിരുന്ന അച്ഛൻ ആരുമറിയാതെ തന്നെ യോഗിനീ പീഠത്തിലേക്കു അയച്ചു, എല്ലാ ആയുധങ്ങളും സ്വായത്തമാക്കിയ തികച്ചും അപരാജിതനായ തന്നെ മന്ത്ര തന്ത്ര വിദ്യകളിൽ അഗ്രഗണ്യനാക്കി തനിക്കൊരു നല്ല ഭാവി നൽകാൻ യോഗിനി പീഠത്തിന്റെ ഗുരുവായ ഗുരുക്കളെ മഹാ കാല മഹേന്ദ്ര ഗുരുക്കളെ ചട്ടം കെട്ടി. തികച്ചും കാളീ ഭക്തനായിരുന്നു താൻ അതിവേഗം എല്ലാം അഭ്യസിച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ജീവിതാവസാനത്തിലേക്കു അടുത്ത ഗുരുവാണ് ഇവിടെനിന്നും നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ ഈ താളിയോലയെപ്പറ്റി പറഞ്ഞത്.മഹാചണ്ഡീ പ്രീതിനേടി ആ താളിയോലയിലെ മന്ത്രങ്ങൾ അഭ്യസിച്ചാൽ ഈ രാജ്യം എന്തിനു, ഈ ലോകം തന്നെ കാൽക്കീഴിൽ കൊണ്ടുവരാം.

അത്ര നാൾ ഗുരു ഭക്തിയോടെ ഇരുന്ന തനിക്കു എന്തോ അപ്പോൾ മുതൽ ആ താളിയോലയായിരുന്നു ലക്‌ഷ്യം. ഗുരുവിനോട് പറയാതെ നാടു വിട്ട താൻ പലയിടങ്ങൾ കടന്നു ഇവിടെയെത്തി. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അതൊരു വേദനയാണ്, പക്ഷെ എങ്ങനെയും ലക്‌ഷ്യം നേടാൻ ഉള്ള വെമ്പൽ ആണ് തന്നെ മുന്നോട്ടു നടത്തുന്നത്.

ഈ കാട്ടിൽ വന്നു കയറിയപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ട കാഴ്ച ഒരു ശക്തനായ ചെന്നായയെ അതി ശക്തരായ പത്തോളം ക്ഷത്രിയ യുവാക്കൾ ചേർന്ന്ന്ന അടിച്ചു കൊല്ലാൻ നോക്കുന്നതാണ്. ആ ചെന്നായ ഒരു അസാധാരണ മൃഗമാണ്, തന്റെ കുല ജാതനാണെന്നു മനസ്സിലായതിനാൽ അവനെ രക്ഷിക്കണം എന്ന് മനസ്സിലുറച്ചു. അവനെ വെറുതെ വിടാൻ യുവാക്കളോട് അപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ അവർ തന്നെ പരിഹസിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. പരിഹാസം പുതിയതല്ലാത്തതിനാൽ അതിനു മറുപടി പറയാതെ അടികൊണ്ടവശനായി കിടക്കുന്ന ചെന്നായയെ ഒരു കൈ കൊണ്ട് തൂക്കി എടുത്തു താൻ അതിവേഗം മുൻപോട്ടു പാഞ്ഞു.പിറകെ കുന്തങ്ങളുമായി യുവാക്കളും.

കുറച്ചു വിസ്താരമായ ഒരു സ്ഥലത്തു അതിനെ കിടത്തി താൻ തിരിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ആ യുവാക്കളും അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. തന്നെ പരിഹസിച്ചുകൊണ്ട് മുമ്പോട്ട് വന്നു കുന്തത്താൽ കുത്താൻ വന്ന യുവാവിന്റെ കയ്യിലെ ഉരുക്കു കുന്തം വാങ്ങി വളച്ചു അവന്റെ കഴുത്തിൽ ചുറ്റിക്കെട്ടിയശേഷം അവനെ എടുത്തുയർത്തി മറ്റുള്ളവരുടെ മേലേക്കെറിഞ്ഞു. ഇതുവരെ തന്നിൽ വിശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന കോപമെല്ലാം ഒന്നടങ്കം വെളിയിൽ വരുന്നത് അറിഞ്ഞു. പിന്നെയും ആക്രമിക്കാൻ വന്ന ഓരോരുത്തരെയും അവരുടെ വേഷ്ടികൾ പറിച്ചെടുത്തശേഷം ചവിട്ടി നിലത്തു വീഴ്ത്തി. എന്തോ ആരെയും കൊല്ലാൻ തോന്നിയില്ല. അർദ്ധ നഗ്നരായി അവർ നാണം കെട്ടു ഓടിമറയുന്നതു ഒരു തമാശയോടെ നോക്കിനിന്നു രസിച്ചു. മന്തങ്ങൾ ജപിച്ചു ചില പച്ച മരുന്നുകൾ തടവി ചെന്നായയെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയെടുത്തു. അവനും ഒരു രാക്ഷസനാണെന്നു മനസ്സിലായി. വിശപ്പ് സഹിക്കാതെ അടുത്തുള്ള രാജ്യത്തു കടന്നു വളർത്തു ആടുകളെ പിടിച്ചു തിന്നുവത്രെ. അതിനുള്ള പ്രതികാരത്തിനാണ് അവൻ ഇപ്പോൾ ഇരയായത്. എപ്പോഴും ചെന്നായ രൂപത്തിൽ നടക്കുന്നതിൽനാൽ അവനെ എല്ലാവരും വൃകാസുരൻ എന്നാണു വിളിക്കുന്നത്.