കൃഷ്ണവേണി VII (രാഗേന്ദു) 1682

അവൾ പറയാൻ വന്നതും വീണ്ടും അനൗൺസ്മെൻ്റ് കേട്ടു..

“അതൊക്കെ പിന്നെ പറയാം.. നി അദ്യം ചെല്ലാൻ നോക്ക്..ലാസ്റ്റ് കാൾ വിളിക്കറായി.. ചാൻസ് പോവുംട്ടോ..”

അവർ അവളെ പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ സ്റ്റേജിലേക്ക് കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി ..

******

ബോബിയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും അവൾ കുതറി റോഡിലൂടെ ഓടി..

“പിടിക്കടാ അവളെ…”

അവന്മാർ പുറകെ കുതിച്ചു..

ബൈക്കിൽ നിന്നും വീണത്കൊണ്ട് കാൽ മുട്ട് നല്ലത് പോലെ ഉറഞ്ഞ് പൊട്ടിയിരുന്നു.. അവളുടെ വെള്ള കുർത്തയിൽ ചോരയുടെ പാട്.. കൂടെ നല്ല വേദനയും തോന്നി.. അവൾ വേദന മറന്ന് ഓടി..

ഓടുന്നതിൻ്റെ ഇടയിൽ വഴിയിൽ കിടന്നിരുന്ന കല്ലിൽ തട്ടി ശക്തമായി വീണു . അതിൽ അവളുടെ നെറ്റി പൊട്ടി..

അമ്മേ..!!

വേദനയിൽ അവൾ അലറി തിരിഞ്ഞ് നോക്കി.. അവർ അടുത്ത് എത്തിരിക്കുന്നു . അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകി.. നെറ്റിയിൽ നിന്നും ചോര ഒലിച്ച് ഇറങ്ങുന്നു..

കഴിഞ്ഞു ഇനി ഞാൻ രക്ഷപ്പെടില്ല.. എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി..

അന്ന് അമ്മ എങ്കിലും വന്നിരുന്നു.. പക്ഷേ ഇന്ന്.. ആരും തന്നെ ഇല്ല സഹായിക്കാൻ.. ആഷ്ലിയെ ധിക്കരിച്ച ആ നിമിഷത്തെ അവൾ ശപിച്ചു..

ഈഗോ കാരണം ബുദ്ധിപൂർവം ചിന്തിച്ചില്ല.. തന്നിഷ്ടം കാട്ടി.. എന്ന് അവൾ ഓർത്തു..

അവൾ ആകെ തളർന്ന പോയിരിക്കുന്നു ..അവളുടെ കാഴ്ച മങ്ങി… നീഡിൽ അവൾ പറച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു എങ്കിലും അവളുടെ ഞെരമ്പിലേക്ക് ആ മരുന്ന് പകുതിയോളം കയറിയിരുന്നു ..

“എന്താടി ഓടുന്നില്ലെ.. എവിടേം വരെ ഒടും നി..?”

അവൾ ചുറ്റും നോക്കി..

“എന്നെ അത്രേം പേരുടെ മുൻപിൽ വച്ച് തല്ലിയ നി സുഖമായി നടക്കും എന്ന് കരുതിയോ… ഈ ബോബി ആരാണെന്ന് നി അറിയാൻ പോകുന്നതെ ഉള്ളൂ..”