കൃഷ്ണവേണി VII (രാഗേന്ദു) 1682

“ഡീ ഇവൾ എന്ത് ഭാവിച്ചാണ്..”

വർഷ താരയോട് ചോദിച്ചു..

“ദൈവത്തിന് അറിയാം.. ചില സമയത്ത് ഇവളുടെ സ്വഭാവം നമ്മുക്ക് തന്നെ പേടി തോന്നും.. രണ്ട് വർഷം ആയില്ലേ തുടർച്ചായി അവളോട് തോൽക്കുന്നു.. അവൾ എന്തോ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചിടുണ്ട്.. വാ പോകാം..”

അതും പറഞ്ഞ് താര വാർഷയെ കൂട്ടി പുറത്തേക്ക് നടന്നു ..

*****

എത്ര കുതറാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ബോബിയുടെയും കൂട്ടുകാരുടെയും കയ്യികളിൽ നിന്നും രക്ഷപെടാൻ സാധിച്ചില്ല വേണിക്ക്.. അവൾ ചുറ്റും നോക്കി അലറി വിളിച്ചു..

അവൻ ബലമായി അവളുടെ കയ്യിലേക്ക് നീഡിൽ ഇറക്കി.. അവൻ്റെ ചുണ്ടുകളിൽ ക്രൂരമായ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.. എന്തും ചെയ്യാൻ മടിക്കാത്ത ഒരുവനെ പോലെ..

അവളുടെ മനസ്സിൽ ആ നിമിഷം ആഷ്‌ലിയുടെ മുഖവും അവൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകളും ഓടി എത്തി.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകി.. ചുറ്റും നോക്കി.. ആരും തന്നെ ഇല്ല..ഒന്ന് വന്നിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഒരു നിമിഷം അവൾ ആശിച്ചു..

“ആരെയാടി നോക്കുന്നെ.. ഇവിടെ ഒരു കുഞ്ഞ് പോലും വരില്ല..”

കൂട്ടത്തിൽ ഉള്ളവൻ അവളോട് പറഞ്ഞപോൾ എല്ലാവരും പൊട്ടി ചിരിച്ചു.. അതുകേട്ടപ്പോൾ എല്ലാം പ്രതീക്ഷകളും നഷ്ടപ്പെട്ടത് പോലെ തോന്നി അവൾക്ക്..

ആ നിമിഷം അവൾക്ക് പണ്ട് ഹരി ചെയ്ത ക്രൂരതകൾ ഒന്ന് ഒന്നായ് ഓർമ വരാൻ തുടങ്ങി..ബോബിയുടെ മുഖം ഹരിയുടെതായ് അവൾക്ക് തോന്നി..

അന്ന് അവൾക്ക് പ്രതികരിക്കാൻ ആയില്ല… പക്ഷേ ഇപ്പോ.. എന്തും സഹികുന്ന പെണ്ണ് അല്ല .. പ്രതികരിക്കാൻ അറിയുന്നവൾ ആണ് എന്ന് സ്വയം മനസിൽ പറഞ്ഞു… എവിടെയും പേടി കൂടാതെ നേരിടണം എന്ന് ഡേവിഡ് മുത്തശ്ശൻ അവൾക്ക് പറഞ്ഞുകൊടുത്ത വാക്കുകൾ ഓർമ വന്നു..

“ഇല്ല പതറാൻ പാടില്ല.. ”

എന്ന് അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു..