കൃഷ്ണവേണി VII (രാഗേന്ദു) 1682

“വേദന ഉണ്ടോ ഡീ..?

“ഇല്ല..”

ഒരു മങ്ങിയ ചിരിയോടെ അവൾ പറഞ്ഞു

ഡോക്ടർ ഒരു സന്ധ്യയോടെ റൂമിലേക്ക് വന്നു എല്ലാവരോടും പുറത്തേക്ക് നിൽക്കാൻ പറഞ്ഞു.. അവരെല്ലാവരും അത് അനുസരിച്ചു..

അദ്ദേഹം അവളെ ചെക്ക് ചെയ്തു പുറത്തേക്ക് വന്നു..

“ഷീ ഈസ് ഓൾറൈറ്റ്.. രണ്ട് മൂന്ന് ദിവസം ഇവിടെ കിടക്കട്ടെ.. തല അധികം അനക്കണ്ട കേട്ടോ.. പിന്നെ മരുന്നിൻ്റെ ക്ഷീണം ഒക്കെ ഒന്ന് കുറയട്ടെ..മുറിവും ഡ്രസ്സ് ചെയ്യണം.. അപ്പോ ഇതാണ് ബെറ്റർ ഓപ്ഷൻ..”

അദ്ദേഹം എല്ലാവരോടുമായി പറഞ്ഞു.. അവിടെ നിന്നും പോയി..

“മാം.. എനിക്ക് ഇവളോട് ഒന്ന് തനിയെ സംസാരിക്കണം.. പേഴ്സണൽ ആണ്..”

മിഷേൽ ആവനെ സൂക്ഷിച്ച് നോക്കി..

“മ്മ്മ്മ് ഫൈൻ..”

“ആൻ്റി അങ്കിൾ പ്ലീസ്..”

അവൻ അവരോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവരും അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു..

ലിനു അകത്തേക്ക് കയറി ചെന്നു.. അവൾ കണ്ണ് തുറന്നു കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
അവനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു..

“ലിനു.. ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ മറക്കില്ല… എന്റെ മാനം കാത്തവൻ ആണ് നീ.. അല്ലെങ്കിൽ ഏതെങ്കിലും കുറ്റിക്കാട്ടിലോ.. റെയിൽവയ് ട്രാക്കിലോ കിടന്നു കിട്ടിയേനെ..”

അവൾ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ആണ് അത് പറഞ്ഞത്.. അവൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവൾക്ക് അരികിൽ ഒരു കസേരയിൽ ഇരുന്നു.. ഉടനെ ഒരു ഫോൺ വന്നു അവന്..

“ഓക്കേ ആണ് സർ.. മ്മ്മ്.. ശരി.. ഇല്ല.. പറയില്ല… ഓക്കേ സർ..”

അവൻ സംസാരിച്ചു വെച്ചു.. അവൾ അവനെ ചോദ്യ ഭാവത്തിൽ നോക്കി..

“ആഷ്‌ലി സർ ആണ്…”

അത് കേട്ടതും അവൾ വെറുപ്പോടെ മുഖം തിരിച്ചു.. അവൻ അത് ശ്രദ്ധിച്ചു..