ഒറ്റപ്പനയിലെ യക്ഷി [ശിവശങ്കരൻ] 237

“എന്റെ അച്ഛനും കുഞ്ഞിരാമേട്ടനും അറ്റാക്ക് ആയിരുന്നു… സുജിത് മരിച്ചത് പാമ്പ് കടിച്ചും, അമ്മാവൻ വന്നത് ന്യുമോണിയ കൊണ്ടും ആണ്… വിധിയാണ്, അല്ലാതെ ഒരു യക്ഷിയും മറുതയും ചാത്തനുമൊന്നുമല്ല അവരെ കൊണ്ടുപോയത്…”

ആളുകൾക്കിടയിൽ മുറുമുറുപ്പ് തുടരവേ, അവൻ തുടർന്നു…

“ഒരു കാര്യത്തിന്റെയും യാഥാർഥ്യം തിരിച്ചറിയാൻ ശ്രമിക്കാതെ, എല്ലാത്തിലും അന്ധമായ വിശ്വാസങ്ങൾ കുത്തി നിറക്കാൻ മുതിർന്നാൽ… ഇതുപോലെ വീണ്ടും വീണ്ടും നമ്മൾ വിഡ്ഢികളാക്കപ്പെടുകയേ ഒള്ളൂ…”

സാവധാനം എഴുന്നേറ്റ് തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയ അവൻ പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞു നിന്നു…

“ഒരു കാര്യം കൂടി കേട്ടോളൂ… നമ്മൾ വിശ്വസിക്കുന്ന, നമ്മളെ സൃഷ്ടിച്ചവൻ, നമുക്ക് വേണ്ട കാര്യങ്ങളും, നമ്മളെയും മാത്രേ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടൊള്ളൂ… നമുക്ക് വേണ്ടാത്തതിനെയൊക്കെ സൃഷ്ടിച്ചത്, നമ്മൾ തന്നെയാണ്… കേട്ടറിഞ്ഞ പാതി അറിവുകളിൽ നിന്നും ഇല്ലാത്തത് സങ്കൽപ്പിച്ചുണ്ടാക്കി മൂഢൻമാരാവുന്ന നമ്മളെ സൃഷ്ടിച്ചവൻ പോലും പരിഹസിച്ചു ചിരിക്കുന്നുണ്ടാവും… ഇഷ്ടമുണ്ടെങ്കിൽ വിശ്വസിക്ക് ഇല്ലെങ്കിൽ വിഡ്ഢികളായി മരിക്ക്… പിന്നെ, ഞാനൊറ്റക്ക് ഈ കാര്യത്തിനിറങ്ങിയാൽ എന്റെ അമ്മ അടക്കം ഒരാളും സമ്മതിക്കില്ല… അതാ ഞാനീ കോമരത്തിന്റെ വേഷം കെട്ടിയത്… അല്ലാതെ എന്നെക്കാൾ യോഗ്യരായവർ ഉള്ള ഈ നാട്ടിൽ എന്നെ ദേവി തിരഞ്ഞെടുക്കോ… വിഡ്ഢികളാവാൻ തയ്യാറായി നടക്കുന്ന നിങ്ങളെ ഞാനും കൂടി പറ്റിച്ചെന്നു വിചാരിച്ചാൽ മതി… ഇനിയൊരാളും ഈ യക്ഷി കാരണം മരിക്കരുത്… ഒരു പനയും യക്ഷിയും ത്ഫൂ…”

അതും പറഞ്ഞു നീട്ടിയൊരു തുപ്പും തുപ്പി നടന്നകലുന്ന അവനെ നോക്കി, പറയാൻ വാക്കുകളില്ലാതെ ഒരു ഗ്രാമം മുഴുവൻ നിന്നു…