ഒരു ബാംഗ്ലൂർ വാരാന്ത്യം 7 [Santhosh Nair] 976

പെട്ടെന്നാണ് താഴെനിന്നും ഒരു കരച്ചിൽ കേട്ടത്. അമ്മാവന്റെ ശബ്ദം. എല്ലാവരും ഉറക്കെ സംസാരിക്കുന്നതു കേട്ടു, ഞങ്ങളും താഴേക്കു ഓടിച്ചെന്നു. അമ്മാവൻ ഉറക്കെ കരയുന്നു. അമ്മയും കൂടെ കൂടി. മറ്റൊന്നുമല്ല, സംസാരിച്ചുവരുമ്പോൾ അപ്പുപ്പനെപ്പറ്റി പറഞ്ഞു. അപ്പൂപ്പൻ മരിക്കുമ്പോൾ ഒത്തിരി സങ്കടപ്പെട്ടാണത്രെ മരിച്ചത്. കൊള്ളിവെയ്ക്കാനുള്ള മകനെ അടിച്ചിറക്കിവിട്ടല്ലോ എന്ന സങ്കടം. എന്തായാലും എന്റെ അച്ഛൻ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നന്നായി നിർവഹിച്ചിരുന്നു. മരണാനന്തര കർമ്മങ്ങൾ എല്ലാം നന്നായി ചെയ്തു, ദോഷങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല. അച്ഛനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചാണ് അമ്മാവന്റെ കരച്ചിൽ. അവസാനം പറഞ്ഞു നാളെ രാവിലെ പള്ളത്തെ ഇളയത്തിനെ കണ്ടിട്ട് പോകാം എന്ന് തീരുമാനിച്ചു. അമ്മാവൻ ഒരു ബലി ഇടട്ടെ, കാരണം നാളെ മാസ നക്ഷത്രം വരുന്നുണ്ട്. അച്ഛനുടൻ തന്നെ ഇളയത്തിനെ വിളിച്ചു കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു രാവിലെ ആര് മണിക്ക് വരാൻ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞുവെന്നും അമ്മാവനോട് പറഞ്ഞു.

വന്നുവന്ന് ഞങ്ങളുടെ കല്യാണമാകുമ്പോഴേക്കും എല്ലാ സങ്കടങ്ങൾക്കും ഒരു പരിഹാരമായേക്കും എന്ന് മനസ്സിനൊരു തോന്നലുണ്ടായി.

അപ്പോൾ തത്കാലം നിര്ത്തുന്നു. നാളെ നല്ല തിരക്കുണ്ട്. ബലി ഇടാൻ അവർ പോകും. വന്നിട്ട് ഞങ്ങൾ മണ്ണാറശ്ശാലക്കു പോകണം ഒരു മണിക്കൂറോളം യാത്രയുണ്ട് (അമ്പതു കിമി) എല്ലാം കഴിഞ്ഞു വന്നു വിശദമായി എഴുതിയാൽ പോരെ?

എല്ലാവര്ക്കും നമസ്തേ.