ഇരു മുഖന്‍ -2 (ഓര്‍മകളുടെ നിലവറ ) [Antu Paappan] 167

വർത്തമാന കാലം

  ആകാശത്തു ഒരു ഇടിമുഴങ്ങി. അതിന് പിന്നാലെ എവിടുന്നോ വന്ന മഴ മേത്തു വീണപ്പോളാണ് അച്ഛന്റെ അസ്ഥിതറയിൽ ചാരിഇരുന്ന ഞാൻ ഉണരുന്നത്. എന്നാലും ഏറെകുറെ മരവിച്ചുപോയ അവസ്ഥയില്‍ തന്നെയാണ് ശരീരം. ഇരുണ്ട ആകാശം, മഴ ഇരച്ചു വരുന്നു.

“”ഭദ്രൻ…. ഏട്ടൻ… എന്‍റെ വിഷ്ണുവേട്ടൻ….””

ഞാൻ അപ്പോഴും ആ പേര്കള്‍ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മഴ തകർത്തു പെയ്യുന്നുണ്ട്,ഞാന്‍ ആകെ നനഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. എനിക്ക് അതും കൂടെ ആയപ്പോള്‍ മരവിപ്പ് കൂടി കൂടി വന്നു. പെട്ടെന്ന് പത്തായപുരയിൽ നിന്ന് ആരോ കരയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു. വിഷ്ണു ഏട്ടന്റെ ശബ്ദം. എനിക്ക് പിന്നെ അവിടെ ഇരുപ്പുറച്ചില്ല ഞാൻ പത്തായപുരയിലേക്ക് തിരിച്ചോടി.  നേരത്തെ കണ്ടപോലെ ആ മുറി വീണ്ടും ഇരുട്ട് തന്നെ. ഇപ്പോ എനിക്ക് ആ തലവേദന സഹിക്കാന്‍ പറ്റുന്നത്തിലും അപ്പുറം ആയിരുന്നു

ഒരു കുട്ടിക്ക് കഷ്ടിച്ച് ഇറങ്ങാന്‍ പറ്റുന്ന ഗാപ്പില്‍ കുത്തനെ അഴികളുള്ള ഒരു ജനൽ വഴി ഇറങ്ങാന്‍ ശ്രെമിക്കുന്ന വിഷ്ണു ഏട്ടനെ ഞാൻ അവിടെ കണ്ടു. അതേ അത് ഈ മുറി തന്നെ. അച്ഛന്‍ ഞങ്ങളെ അന്ന് പൂട്ടി ഇട്ടിരുന്നത് ഇവിടെ തന്നെ ആയിരുന്നു. എന്‍റെ തലയില്‍ ഓര്‍മ്മകളുടെ കുത്തൊഴുക്ക്..

ഞാന്‍ കണ്ടു… ഞാന്‍ കണ്ടു. മംഗലത്ത് വീടിന്, എന്‍റെ സ്വൊന്തം തറവാടിനു തീ പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. വീടില്‍ ജനല്‍ പാളികള്‍ക്കുള്ളിലൂടെ അകത്തു തീ പടരുന്നത് എനിക്ക് കാണാം. പ്രധാന വാതില്‍ വഴി ഒരു തീഗോളം പുറത്തേക്കു വരുന്നു, വരന്തയിലൂടെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ആളി കത്തി ഓടുന്നു. അതെ തീ ഗോളം !

“”അച്ഛാ ….””

വിഷ്ണുഏട്ടാന്‍ ആ ഗോളത്തെ നോക്കി നിലവിളിക്കുന്നു. പുറത്തു ചാടാന്‍ പറ്റാതെ ആ മുറിയില്‍ ചുറ്റും ഓടി നടക്കുന്ന ഞാനും  ജനല്‍ വഴി ഇറങ്ങാന്‍ ശ്രെമിക്കുന്ന വിഷ്ണു ഏട്ടനും. അവസാനം അവന്‍ ആ ജനല്‍ വഴിയെ ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ ഞാന്‍  അവനിലും ചെറുതയിരുന്നതിനാല്‍, ആ ജനല്‍ പടിവരെ കഷ്ടിച്ച് നീളമുള്ള എനിക്ക് ആ മുറിയില്‍ കിടന്നു അച്ഛാ അച്ഛാന്ന് വിളിച്ചു കരയാന്‍ മാത്രമാണ് സാധിച്ചത്.

അച്ഛനെ ഓടി ചെന്നു കെട്ടി പിടിക്കുന്ന വിഷുന്‍വെട്ടാന്‍. പിന്നെ എന്‍റെ കണ്‍ മുന്നില്‍ രണ്ടു തീ ഗോളങ്ങള്‍. ഹോ…! എനിക്ക് ഈ ലോകത്തിലെ എന്തിനേക്കാളും പ്രിയപ്പെട്ട രണ്ടു പേര്‍ എന്‍റെ മുന്നില്‍ വെച്ച് കത്തി അമരുന്നത് കാണുമ്പൊള്‍ ഒന്നും ചെയ്യാനാകാതെ എല്ലാം കണ്ടോണ്ട് ഞാന്‍ ഈ മുറിയിൽ തനിച്ചകപ്പെട്ടു പോയിരുന്നു.

“”അച്ഛാ ,അച്ഛാ “”

ആ കുഞ്ഞു ശ്രീഹരിയോ അതോഇപ്പോഴത്തെ ഈ ഞാനോ വാവിട്ടു കരഞ്ഞു. എനിക്കപ്പോള്‍ ഭൂതവും വാര്‍ത്തമാനവും തിരിച്ചറിയാന്‍ പറ്റാത്ത പോലെ ഓർമ്മകൾ മാറിമറിയുന്നു. എന്‍റെ കണ്മുന്നില്‍ ഇപ്പോഴും നേരിൽ എന്നപോലെ അവര്‍ നിന്നു കത്തുന്നുണ്ട്.  അന്ന് ഞാന്‍  കരഞ്ഞതിന്റെ ബാക്കി പോലെ അലറിക്കരഞ്ഞു. ഞാന്‍ ആ ജനല്‍ പാളികളില്‍ പിടിച്ചു ശക്തമായി കുലുക്കി.