ഇരുൾ [സഞ്ജയ് പരമേശ്വരൻ] 93

വിശ്വൻ : “പശ്ചാത്താപമോ….. എന്തിന്…. ഞാനാ….. പൊന്നുപോലെ വളർത്തിയ എന്റെ മകളെ കൊന്നത് ഞാൻ തന്നെയാ…. എന്റെയും എന്റെ കുടുംബത്തിന്റെയും മാനം കാറ്റിൽ പടർത്തി ഒരു കീഴ് ജാതിക്കാരന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങിപ്പോയ അവളെ പിന്നെ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യണം.

ശ്യാം : “സ്വന്തം മക്കളെ കൊന്നപ്പോൾ, നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ മാനം തനിക്ക് തിരിച്ചു കിട്ടിയോ? ഇല്ലല്ലോ…. പിന്നെന്തിന് വേണ്ടിയാടോ താൻ അവളെ കൊന്നത്. ”

വിശ്വൻ : “ഇന്ദുവിന് താഴെ എനിക്കൊരു മകൾ കൂടിയുണ്ട്. ശ്രീക്കുട്ടി… അവളെ കൂടി നഷ്ടപെടുത്തുവാൻ എനിക്ക് വയ്യ…. ഇന്ദുവിന്റെ മരണത്തിലൂടെ ഞാൻ മെനഞ്ഞെടുത്ത ഒരു കഥയുണ്ട്. സ്വന്തം വീട്ടുകാരെ തള്ളിക്കളഞ്ഞ് കാമുകനോടൊപ്പം പോയി ഒടുവിൽ അവൻ തന്നെ കൊല്ലുന്ന ഒരുവളുടെ കഥ. ശ്രീകുട്ടിയെ കൂടി നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാൻ, അവളുടെ മുന്നിൽ ഒരു ഉദാഹരണമായി വയ്ക്കാൻ, അവളിൽ ഭയം നിറയ്ക്കാൻ എനിക്ക് ഇന്ദുവിനെ കൊല്ലണമായിരുന്നു….. ഞാൻ കൊന്നു. ”

വിശ്വന്റെ വാക്കുകൾ ദൃഢത എറിയതായിരുന്നു. എന്നാൽ ശ്യാമിന്റെ കണ്ണുകൾ അപ്പോഴേക്കും ദേഷ്യം കൊണ്ട് മുഖം ചുവന്നിരിക്കുന്നു. *

ശ്യാം : “ഈ ചുറ്റുമുള്ള ഇരുട്ടിനേക്കാൾ വലിയ ഇരുട്ടാണ് നിങ്ങളുടെ മനസ്സിൽ. ജാതിവെറി കൊണ്ടുണ്ടായ ഇരുട്ട്. ആ ഇരുട്ട് നിങ്ങളുടെ മരണത്തോടെയേ അവസാനിക്കൂ. അതിനു വേണ്ടി തന്നെയാണ് ഞാൻ വന്നതും. ”

അത്രയും പറഞ്ഞു ശ്യാം തന്റെ കയ്യിൽ കരുതിയിരുന്ന കത്തി പുറത്തെടുത്തു വിശ്വന് നേരെ നീങ്ങി…….

പിറ്റേന്ന് ആ നാട് ഉണർന്നത് ഒരു മരണവാർത്ത കേട്ടുകൊണ്ടാണ്. വിശ്വനാഥന്റെ മരണവാർത്ത. കൊലയാളിയുടെ ഗന്ധം പിടിച്ചു പോലീസ് നായ ഓടി. പോലീസ് നായ എത്തിച്ചേർന്നത് അടുത്തുള്ള മലയുടെ വശത്തേക്കായിരുന്നു. അവിടെ ആ ഗാഢമായ താഴ്ചയിൽ നിറയെ പാറക്കല്ലുകൾ ആയിരുന്നു. ഇരുൾ പോലെ കറുത്തിരുന്ന ആ പാറക്കല്ലുകളിൽ രക്തം പടർന്നിരുന്നു.

— ശുഭം —