ഇരുൾ [സഞ്ജയ് പരമേശ്വരൻ] 93

ശ്യാം : “നാട്യമോ…. ഞാനോ…. എന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിങ്ങളേക്കാൾ വലിയ നടനെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. സ്വന്തം മകളെ കൊന്നിട്ട് എത്ര സമർത്ഥമായാണ് നിങ്ങളത് ഒളിപ്പിക്കുന്നത്. ഈ തൊട്ട് മുൻപുള്ള നിമിഷം വരെ ഒരു നിരപരാധിയെ പോലെ എത്ര സമർഥമായാണ് നിങ്ങൾ അഭിനയിക്കുന്നത്. ”

വിശ്വൻ : “എന്ത് പറഞ്ഞെട നീ….. ഞാൻ കൊന്നെന്നോ…. എന്റെ മകളെ കൊന്നിട്ട് ആ കുറ്റം എന്റെ തലയിൽ കെട്ടിവയ്ക്കാൻ നോക്കുന്നോ നീ…. നിന്റെ ദുഷിച്ച നാക്കുകൊണ്ട് ഇനി എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ അറുത്തെടുക്കും ഞാനത്. ”

ശ്യാം : “മതിയാക്കടോ തന്റെ അഭിനയം. താനാ വാഹനത്തിലിരുന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെ, എന്റെ ഇന്ദു ആത്മഹത്യ ചെയ്യില്ലെന്ന് എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം. അവളെ കൊന്നത് ആരാണെന്ന് ആലോചിച്ചെങ്കിലും ഒരിക്കൽ പോലും നിങ്ങളുടെ മുഖം എന്റെ മനസ്സിൽ വന്നിരുന്നില്ല; അത്രക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നു ഇന്ദുവിന് നിങ്ങളെ. പക്ഷെ അധികം ആലോചിക്കാതെ തന്നെ എനിക്ക് ആളെ കണ്ടു പിടിക്കാൻ പറ്റി…. നിങ്ങളാണ് എന്റെ ഇന്ദുവിനെ കൊന്നതെന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കിയപ്പോൾ എനിക്കുണ്ടായ ഞെട്ടലിൽ നിന്നും ഇന്നും ഞാൻ മോചിതനായിട്ടില്ല….. താനാണ് ഇത് ചെയ്തതെന്ന് എനിക്കെങ്ങനെ മനസ്സിലായി എന്നായിരിക്കും താനിപ്പോ ആലോചിക്കുന്നത്…. അവളെ കൊന്നിട്ട് കെട്ടിത്തൂക്കാൻ താൻ ഉപയോഗിച്ച അവളുടെ സാരിയില്ലേ ; അതവൾക്ക് വെറുമൊരു സാരി ആയിരുന്നില്ല ; അത് അവളുടെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട അച്ഛൻ അവൾക്ക് ആദ്യമായി വാങ്ങിക്കൊടുത്ത സമ്മാനമായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ പോലും പുറത്തെടുക്കാതെ അലമാരയുടെ ഏറ്റവും അടിയിലുള്ള തട്ടിൽ അവൾ പൊന്നുപോലെ കാത്ത് സൂക്ഷിച്ച സമ്മാനം… അല്ല നിങ്ങളോടുള്ള അവളുടെ സ്നേഹം…. ആ സ്നേഹത്തിൽ കുരുക്കിട്ടാടോ താൻ അവളെ കെട്ടിത്തൂക്കിയത്….. അവളാ സാരി അലമാരയിൽ നിന്നും പുറത്തെടുത്തിട്ടുണ്ടേൽ അത് നിങ്ങളെ കാണിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രമായിരിക്കും എന്ന് എനിക്ക് ഊഹിക്കാവുന്നതേ ഒള്ളൂ. ”

ശ്യാമിതെല്ലാം പറയുമ്പോഴും തല കുമ്പിട്ട് ഇരിക്കുവായിരുന്നു വിശ്വൻ. ശ്യാം പറഞ്ഞതെല്ലാം സത്യമായിരുന്നെന്ന് വിശ്വന്റെ അടഞ്ഞിരുന്ന കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ഒഴുകിയെത്തിയ ജലകണങ്ങൾ പറയാതെ പറഞ്ഞു. വിശ്വൻ അപ്പോഴും ഓർമകളിൽ ആയിരുന്നു…. തന്റെ മകളെ കൊന്ന ആ നശിച്ച രാത്രിയുടെ ഓർമകളിൽ.