ഇരുൾ [സഞ്ജയ് പരമേശ്വരൻ] 93

അലറിക്കൊണ്ടയാൾ ആ രൂപത്തിന് നേരെ ഓടിയടുത്തു. വിശ്വന്റെ ആദ്യത്തെ ചവിട്ടലിൽ തന്നെ അവൻ പുറകോട്ടു വീണിരുന്നു. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കാല് ചവിട്ടിപ്പിടിച്ച് വിശ്വൻ അലറി….

“നിനക്കെങ്ങനെ ധൈര്യം വന്നെടാ നായെ ഈ നാട്ടില് വീണ്ടും കാലുകുത്താൻ….. ഒന്നും വേണ്ടെന്ന് വച്ച് ഒതുങ്ങി കഴിയാൻ ശ്രമിച്ചതാ ഞാൻ….. അല്ലെങ്കിൽ പണ്ടേക്ക് പണ്ടേ നീ പരലോകം കണ്ടേനെ…. നിന്റെ ഈ വരവ് തന്നെ മരണം എരന്ന് വാങ്ങാൻ വേണ്ടിയാ…. ഒരു ഭിക്ഷയായി അത് ഞാൻ നിനക്ക് തരും. ”

കാല് അവന്റെ നെഞ്ചിൽ നിന്നേം എടുത്ത്, ഷിർട്ടിന്റെ കോളറിൽ കുത്തിപ്പിടിച്ചു വിശ്വൻ അവനെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു.

വിശ്വൻ :”സത്യം പറ…. എന്തിനാടാ നീ വീണ്ടും ഈ നാട്ടിലേക്ക് വന്നേ….. എന്റെ മകളെ കൊന്നപോലെ എന്നെയും എന്റെ കുടുംബത്തിൽ ബാക്കിയുള്ളവരെയും കൊല്ലാനാണോ…. ഞങ്ങളൊക്കെ ജീവിച്ചിരുന്നാൽ പിന്നെ നിനക്ക് സ്വത്തൊന്നും കിട്ടില്ലല്ലോ…. അതോ എന്റെ മകളെ അന്ന് കടത്തികൊണ്ടുപോയ പോലെ വേറെ ഏതെങ്കിലും പെൺകുട്ടികളെ കൊണ്ടുപോയി കൊല്ലാനോ. ”

അപ്പോഴും ശ്യാം നിശബ്ദൻ ആയിരുന്നു. ശ്യാമിന്റെ നിശബ്ദത വിശ്വനിൽ ദേഷ്യം കൂട്ടുകയാണ് ചെയ്തത്.

വിശ്വൻ (ഉറക്കെ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ) : “എന്തിനാടാ നായെ നീ അവളെ കൊന്നത്. സ്വത്തും പണവുമാണ് നിനക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നതെങ്കിൽ എന്റെ മോളെ തിരിച്ചു തന്നാൽ പോരായിരുന്നോ. എനിക്കുള്ളതെല്ലാം ഞാൻ നിനക്ക് തന്നേനല്ലോ. പറയെടാ…. പറ…. എന്തിനാ നീ അവളെ കൊന്നേന്ന് പറ. ”

ശ്യാം (വളരെ ഉറക്കെ ) : “ഞാനല്ല…… ഞാനല്ല എന്റെ ഇന്ദുവിനെ കൊന്നത്…. എനിക്കതിന് ആവില്ല. ”

ശ്യാമിന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ശൗര്യമല്ലായിരുന്നു ; മറിച്ച് വേദനയായിരുന്നു നിറഞ്ഞിരുന്നത്.

വിശ്വൻ : “പ്ഫാ…. നായെ…. എന്റെ ഇന്ദുവിനെ കൊണ്ടുപോയി കൊന്നിട്ട് ഇപ്പൊ കള്ളം പറയുന്നോ…. നിന്റെ നാട്യമൊന്നും എന്റെ അടുത്ത് ചിലവാകില്ല…. എനിക്കറിയാം, നീയാ…. നീയാ എന്റെ ഇന്ദുവിനെ കൊന്നത് ; അല്ലെന്ന് നീ എന്ത്ര സമർത്ഥിക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും. ”

അതുവരെ തളർന്നിരുന്ന ശ്യാമിന്റെ മുഖം വരിഞ്ഞുമുറുകാൻ തുടങ്ങി. കണ്ണിൽ ആളികത്തുന്ന ദേഷ്യത്തോടെ അവൻ വിശ്വനെ നോക്കി.