ഇരുൾ [സഞ്ജയ് പരമേശ്വരൻ] 93

വിശ്വൻ : “അല്ലാതെ അവനെ സ്വസ്ഥമായി ജീവിക്കാൻ എന്റെ മനസ്സ് സമ്മതിക്കുമോ മാഷേ…. എന്റെ കുഞ്ഞിന് സംഭവിച്ചത് ഇനി ആർക്കും സംഭവിക്കരുത്…. പക്ഷേ കോടതിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ തെളിവില്ല എന്നും പറഞ്ഞു കേസ് തള്ളിപ്പോയി മാഷേ. (ദീർഘനിശ്വാസം ). കുറുക്കനാ മാഷേ അവൻ….. തനി കുറുക്കൻ. പക്ഷെ മുകളിൽ ഒരാളുണ്ടല്ലോ മാഷ്…. അവൻ ചെയ്ത തെറ്റിനെല്ലാം ശിക്ഷ അവിടെന്ന് കിട്ടിക്കോളും. ”

വിശ്വൻ വീണ്ടും വിങ്ങിപൊട്ടാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു

മാഷ് : “ആ… എന്തായാലും നടക്കാനുള്ളത് നടന്നു. ഇനിയിപ്പോ അതിനെ കുറിച്ച് ഓർത്ത് കരഞ്ഞു കാലം കഴിച്ചിട്ട് എന്ത് കാര്യം. ”

“ആ…. മൂന്നാംകുന്ന് ജംഗ്ഷനിൽ ഇറങ്ങാനുള്ളവരൊക്ക പോരെ. ”

കണ്ടക്റ്ററുടെ സ്ഥലം വിളിച്ചു പറഞ്ഞുള്ള വിളിയാണ് അവരുടെ സംസാരത്തിന് ഭംഗം വരുത്തിയത്. വിശ്വന് ഇറങ്ങാനുള്ള സ്ഥലം എത്തിയിരുന്നു. മാഷിനോട് യാത്രയും പറഞ്ഞു വിശ്വൻ ഇറങ്ങി.

ജംഗ്ഷൻ വിജനമായിരുന്നു. വിശ്വൻ പതിയെ അവിടെ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു തുടങ്ങി. അത്യാവശ്യം നല്ല ദൂരം ഉണ്ടായിരിന്നു വിശ്വന്റെ വീട്ടിലേക്ക്. എന്നാൽ വിശ്വനെ കൂടാതെ മറ്റൊരാളും ആ ജംഗ്ഷനിൽ ഇറങ്ങിയിരുന്നു. …… “ശ്യാം”…… മുഖം നിറയെ തിങ്ങി നിൽക്കുന്ന താടിയും, ചുവന്ന കണ്ണുകളുമായി അവൻ വിശ്വൻ പോയ അതേ വഴിയിലൂടെ പോയി. അയാൾക്ക് ആ വഴികൾ അത്ര പരിചിതമായിരുന്നില്ല. ഇതിനുമുൻപ് ഒരിക്കൽ മാത്രമേ അവൻ ഈ വഴിയിലൂടെ വന്നിട്ടൊള്ളൂ… ഇന്ദുവിനെയും ഒപ്പം കൂട്ടി നാടുവിട്ട അന്ന് രാത്രി മാത്രം !!!

കയ്യിലെ ചെറിയ ടോർച്ചിന്റെ നേർത്ത പ്രകാശത്തിലൂടെ വിശ്വനാഥൻ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. അയാൾക്ക് പിറകെ പതിയെ ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കാതെ അവനും. നേരം ഏറെ വൈകിയതിനാൽ കുറുക്കു വഴികളിലൂടെ ആയിരുന്നു വിശ്വൻ പോയിരുന്നത്. ദൂരം പിന്നിടുന്തോറും വഴി വശങ്ങളിലെ വീടുകളുടെ എണ്ണവും കുറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒടുവിൽ ശ്മശാനമൂകമായി അന്തരീക്ഷം. തന്നെ ആരോ പിന്തുടരുന്നുണ്ടെന്ന തോന്നൽ വിശ്വന് വന്നു തുടങ്ങി. ആദ്യമൊക്കെ തന്റെ വെറും തോന്നൽ ആയിരിക്കും എന്ന് വിചാരിച്ചു അതിനെ ഗൗനിച്ചില്ലെങ്കിലും പിന്നീട് അയാളുടെ സംശയത്തിന്റെ പിൻബലം കൂടി കൂടി വന്നു. ഒടുവിൽ രണ്ടും കല്പ്പിച്ചു അയാൾ പുറകോട്ടു തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ടോർച്ചിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ആ രൂപം ചെറുതായെങ്കിലും വ്യക്തമായി കണ്ടപ്പോഴേക്കും വിശ്വന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു തുടുത്തു.

വിശ്വൻ : “എടാ….. നായെ….. ”