ഇരുൾ [സഞ്ജയ് പരമേശ്വരൻ] 93

വിശ്വൻ : “അങ്ങനെ പ്രത്യേകിച്ച് വിശേഷം ഒന്നുമില്ല മാഷെ…. മോൾക്ക് ഒരു ആലോചന കീഴാറ്റൂര്ന്ന്…. അപ്പൊ അവിടം വരെ ഒന്ന് പോയി അന്വേഷിച്ചിട്ട് വരാമെന്ന് വിചാരിച്ചു. ”

മാഷ് (തെല്ല് അത്ഭുതത്തോടെ ): “ആർക്ക്….. തന്റെ ഇളയവൾക്കോ….. അവളതിന് പന്ത്രണ്ട് കഴിഞ്ഞല്ലേ ഒള്ളൂ…. എന്താടോ ഇത്ര ധൃതി…. അവള് ഇത്തിരികൂടി പഠിക്കട്ടേന്നേ…. ”

വിശ്വൻ (അല്പം ദേഷ്യം കലർന്ന ഗൗരവത്തോടെ ): “ഒന്നാമത്തേത് രണ്ടാമത്തേത് എന്നൊന്നും ഇല്ല. എനിക്കാകെ ഒറ്റ മകളെ ഒള്ളൂ ; എന്റെ ശ്രീക്കുട്ടി. പിന്നെ പഠിത്തം ; അവൾക്ക് ഇതൊക്കെ തന്നെ ധാരാളം. ഒരുത്തിയെ പഠിപ്പിച്ചു വല്യ ആളാക്കാൻ ശ്രമിച്ചതിന്റെ ഭവിഷ്യത്തു ഇപ്പോഴും മാറീട്ടില്ല. ”

അത് പറയുമ്പോൾ വിശ്വന്റെ കണ്ണുകൾ പതിയെ നനഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

മാഷ് : “എടോ വിശ്വാ… ഞാൻ തന്നെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞതല്ല. ഇന്ദുവിന് സംഭവിച്ചതിൽ താൻ എത്രമാത്രം വേദനിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം. ”

വിശ്വൻ (നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന തന്റെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് ): “വേണ്ട മാഷേ…. അവളുടെ പേര് കേൾക്കുന്നത് കൂടി എനിക്കിപ്പോ ഇഷ്ടല്ല. ഞാൻ മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുവാ എല്ലാം…. പക്ഷേ പറ്റണില്ല മാഷേ. എങ്ങനെ കൊണ്ടുനടന്നതാ ഞാൻ അവളെ. അവളുടെ ഒരു ഇഷ്ടത്തിനും ഞാൻ ഒരു കുറവും വരുത്തിയിട്ടില്ല. ആദ്യമായിട്ടും അവസാനമായിട്ടും ഞാൻ എന്റെ മകളോട് ഒന്നേ
ആവശ്യപെട്ടൊള്ളൂ….. അത് അവൾക്ക് സാധിച്ചുതരാനും പറ്റിയില്ല…. ”

മാഷ് : “താൻ അത് വിടടോ…. എല്ലാം കഴിഞ്ഞില്ലേ…. ഇനി അതൊക്കെ ആലോചിച്ചു ഇരുന്നിട്ട് എന്താ കാര്യം.”

വിശ്വൻ : “എങ്ങനെ മറക്കും മാഷേ ഞാൻ…. പൊന്നു പോലെ ഞാൻ വളർത്തി വലുതാക്കിയ എന്റെ ഇന്ദുവിനെ കയ്യും കലാശവും കാട്ടി മയക്കിയെടുത്തവൻ കൊണ്ടുപോയില്ലേ…. എന്നിട്ടോ ; അവന്റെ ആവശ്യം കഴിഞ്ഞപ്പോ കൊന്ന് കെട്ടിത്തൂക്കിയില്ലേ മാഷേ ആ നായ. ”

താനിരിക്കുന്നത് ഒരു പൊതു വാഹനത്തിൽ ആണെന്ന് പോലും ഓർക്കാതെ വിശ്വൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ഉറവ പൊട്ടി ഒഴുകിയ കണ്ണുനീർ അയാൾക്ക് തടഞ്ഞു നിർത്താവുന്നതിലും അധികമായിരുന്നു. മാഷ് പിന്നീട് ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. വിശ്വനെ എന്ത് പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കണം എന്ന് മാഷിന് അറിയില്ലായിരുന്നു.