പറയാൻ ബാക്കിവെച്ചത്

Parayan Bakkivechathu | Author : Shana

നിറഞ്ഞ സദസ്സിനുമുന്നിൽ എന്നെ ചേർത്തുപിടിച്ചു എന്റെ അച്ഛനാണ് എന്റെ വിജയത്തിന് മുന്നിലെന്ന് മകൻ പറഞ്ഞ നിമിഷം ആ മിഴികൾ ആകാശത്തിലേക്കു ചെന്നു നിന്നു .

കണ്ടോ മൃദു നമ്മുടെ മകനെ നീ ആഗ്രഹിച്ചപോലെ ഞാൻ വളർത്തി വലുതാക്കി.. സ്വന്തം സ്വപ്നങ്ങൾക്കൊപ്പം മറ്റുള്ളവർക്ക് താങ്ങു നൽകുന്നൊരു തണൽ വൃക്ഷമായി മാറിയവൻ… നിനക്കറിയുമോ ഇന്ന് മൃദുലം എന്ന തണൽ മരത്തിൽ എത്ര അന്തേവാസികളാണെന്നുള്ളത്, ആരോരുമില്ലാത്ത പലരുടെയും തണൽ മരമായി അവനിന്നു മാറി. ആർക്കും വേണ്ടാത്ത ജീവനുകൾക്ക് നാഥനായി ഇന്ന് നമ്മുടെ മോനുണ്ട് അഡ്വക്കേറ്റ് ആദിത്യൻ……

ചെറിയ പ്രായത്തിൽ തന്നെ അവഗണിക്കപ്പെട്ടവർക്കൊരു ചെറു കൂര ഒരുക്കി കൊടുത്ത് ജീവിക്കാൻ ജീവിതമാർഗമൊരുക്കികൊടുത്ത്‌ മറ്റുള്ളവർക്കൊരു മാതൃകയായ നമ്മുടെ മകനെ മുഖ്യമന്ത്രി ആദരിക്കുന്ന ചടങ്ങാണിത്… അവൻ പറഞ്ഞത് നീയും കേട്ടതല്ലേ മൃദു അവന്റെ വിജയങ്ങൾക് പിറകിൽ ഞാനാണെന്ന്. ഒരിക്കലുമല്ല നീ, നീ മാത്രമാണ് അതിനവകാശി…..

തോളിലൊരു കരസ്പർശമേറ്റപ്പോളാണ് അയാൾ സ്വബോധത്തിലേക് വന്നത്. ആ കൈകൾ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു അയാൾ ആ സദസ്സിനു നടുവിലൂടെ കാറിനടുത്തേക്കുനടന്നു….ഏതോ ലോകത്തെത്തപെട്ട അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നയാൾ . തന്റെ മാത്രം ലോകത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു.

“എഴുന്നേൽക്കച്ഛാ നമുക്ക് അകത്തേക്ക് പോകാം”
എന്ന അവന്റെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോളാണ് വീടെത്തിയത്തന്നെ അറിഞ്ഞത്. പതുക്കെ ആ കൈകൾ കൂട്ടിപിടിച്ചു ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നു.

ചുറ്റിലും അവളുടെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു നില്കുന്നപോലെ തോന്നി. കണ്ണുകൾ എന്തിനെയോ തേടി നടന്നു. ഒരിക്കലും കിട്ടില്ലന്നറിയാമെങ്കിലും ഈ തിരച്ചിൽ തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായിരിക്കുന്നു, ഇന്നും അത് തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു….

നഷ്ടമായതിൽ പിന്നെയാണ് എനിക്കവൾ എന്തായിരുന്നുന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ സാധിച്ചത് അല്ലേലും അങ്ങനാണല്ലോ നഷ്ടമാകുമ്പോൾ മാത്രമല്ലേ പലതിന്റെയും വില തിരിച്ചറിയാനാകു…….

നിറഞ്ഞ മിഴികളുമായി മുറിയിലെ കട്ടിലിൽ ചെന്നിരുന്നു. തന്റെ പരാതികളും പരിഭവങ്ങളും ഏറ്റു പറയുന്നിടം. പെട്ടന്ന് എന്തോ ഓർത്തപോലെ ആ മിഴികൾ മേശ വലിപ്പിലേക് പാഞ്ഞു… പഴയൊരു ഡയറിയിൽ ദൃഷ്ടി പതിഞ്ഞതും ഒരു കൊച്ചുകുട്ടിയുടെ ആവേശത്തോടെ അയാൾ അത് നെഞ്ചോട്‌ ചേർത്തു. പലകുറി വായിച്ചു വായിച്ചു തഴമ്പിച്ച വരികൾ ഇന്നും ഒരു ഞെട്ടലോടെ അല്ലാതെ അത് വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഇപ്പോ ദിനചര്യപോലെ വീണ്ടും വായിക്കുന്നു. തനിക്ക് സ്വയം നല്കാനാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ ശിക്ഷ.. പതിയെ ആ ഡയറിയുടെ അവസാന താളുകളിലൂടെ വീണ്ടുമയാൾ മിഴികൾ പായിച്ചു…

കണ്ണേട്ടാ എന്റെ ജീവനും ജീവിതവും നിങ്ങളാണ്.. ഇനി എത്രനാൾ എനിക്കയുസ്സുണ്ടന്ന് അറിയില്ല എന്റെ വാക്കുകൾ കേൾക്കാൻ ഇനി ഏട്ടനെ കിട്ടില്ലന്നറിയാം
ഇന്ന് എന്തിനായിരുന്നു എന്നോടിത്രയും ദേഷ്യപ്പെട്ടത് ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ എനിക്ക് പലതും ഓർക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് ഞാൻ പറയുമ്പോളെല്ലാം ഞാൻ രക്ഷക്കുവേണ്ടി പറയുവാണെന്ന് കരുതിയല്ലേ… എങ്കിലും അവസാനം പറഞ്ഞ ആ വാക്കുണ്ടല്ലോ “ഒന്നുപോയി ചത്തൂടെന്ന് ” അതെന്റെ ഹൃദയത്തെ കീറി മുറിക്കുവാണ് അപ്പോളും ഒരാഗ്രഹം മാത്രമേയുള്ളൂ എന്റെ കണ്ണുനീർ ഒരിക്കൽപോലും ഏട്ടനെ പൊള്ളിക്കരുതെന്ന്..