ജ്വാല , ഇന്നാണ് ഈ കഥ വായിക്കുന്നത്. കാലിക പ്രാധാന്യം ഉള്ള വിഷയം പ്രത്യേകിച്ചും ഈ കോവിഡ് സാഹചര്യത്തിൽ നിത്യവൃത്തിക്ക് നിവൃത്തി ഇല്ലാതെ ഉഴലുന്ന അനേകായിരം അവശകലാകാരൻമാരുടെ അവസ്ഥയും ഓർക്കുന്നു . ചെറുപ്പകാലത്ത് പത്തും പതിനഞ്ചും കിലോമീറ്റർ നടന്ന് നാടകം കാണാൻ പോയിട്ടുള്ളത് ഓർമ്മയിൽ വന്നു. 90കൾ വരെ പ്രാദേശിക ക്ലബ്ബുകൾ, പള്ളിപ്പെരുന്നാൾ, ഉത്സവങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്ക് ഒഴിച്ചുകൂടാനാവാത്ത ഒരു കലാരൂപം ആയിരുന്നു നാടകം. കൊല്ലം കഥയിൽ പറഞ്ഞത് പോലെ നാടകത്തിന്റെ ഈറ്റില്ലം തന്നെ ആയിരുന്നു. നാടകത്തിന്റെ തകർച്ചയെപ്പറ്റി ഇവിടെ പ്രതിപാദിക്കുന്ന കാര്യങ്ങൾ തികച്ചും ശരി തന്നെ എന്നാൽ അതിന്റെ കൂടെ തലമുറ മാറ്റവും ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക മുന്നേറ്റത്തോടെ ഉറക്കമിളക്കാതെ യും വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരുന്ന് പുത്തൻ വിഭവങ്ങൾ വിഴുങ്ങുവാൻ തല്പരരായി അല്ല ആക്കി തീർക്കപ്പെട്ടു. അതേ പോലെ യുവാക്കളെ ഹരം കൊള്ളിച്ച് കച്ചേരിയുടെ സ്ഥാനത്ത് ഗാനമേള എത്തി അത് കേൾക്കാനും വേദി നിറച്ചുള്ള ഉപകരണങ്ങൾ കാണുവാനും പാട്ടിനോടൊപ്പം നൃത്തചുവടുകൾ വെക്കുന്ന ഗായകരും അതിൽ ആകൃഷ്ടരായി ശ്രോതാക്കളും കാണികളും ഒപ്പം കൂടുവാനുമുള്ള ത്വര കൂടി. അതേ പോലെ കോമഡി മിമിക്സ് പരിപാടികൾ ഒക്കെ നാടകത്തെ കുഴിച്ചുമൂടി.

കാലനു പോലും കാലക്കേട് ആയി എന്ന് പറയുന്ന അവസ്ഥയിലേക്ക് മനുഷ്യൻ അധ:പതിച്ചു. രാഷ്ട്രീയ ജാതി മത വർഗ്ഗ വർണ്ണ വ്യവസ്ഥിതികൾ പണ്ടത്തേതിലും തഴച്ചുവളർന്നു. ഒരുത്തൻ മറ്റൊരുത്തനെ അറിയാത്ത അവസ്ഥ എന്തിന് പറയുന്നു ഒരു കുടുംബത്തിലെ അംഗങ്ങൾ പരസ്പരം നേരിൽ കാണുക പോലും ചെയ്യാതെ ഫോണിലൂടെ ആശയ വിനിമയം നടത്തിവരുന്ന ദുരവസ്ഥ ഭയാനകമായിരിക്കുന്നു. നാടകം പോലെ മൺമറഞ്ഞുപോയ മറ്റ് രണ്ട് കലാരൂപങ്ങൾ ആണ് ബാലേയും കഥാപ്രസംഗവും. ഇനിയൊരു തിരിച്ചു വരവ് രണ്ടിനും സാധ്യമല്ല. നാടകത്തിന് ഇപ്പോഴും പ്രസക്തിയുണ്ട് പല മേഖലകളിലും പക്ഷേ പഴയത് പോലെ ജനകീയമല്ലെന്ന് മാത്രം. നല്ലൊരു വിഷയം കൈകാര്യം ചെയ്ത രീതിയും എഴുത്തിന്റെ ശൈലിയും ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായി. സ്നേഹാദരങ്ങൾ

*student