കാഞ്ചിയിൽ വിരലമർത്തുന്ന വെള്ളക്കാരനെ നോക്കി അവൾ ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു…. “വന്ദേ മാതരം….. വന്ദേ മാതരം…..” ,നെഞ്ചിൽ പാഞ്ഞുകയറിയ വെടിയുണ്ടയെ നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾഏറ്റുവാങ്ങി…
ഒരിയ്ക്കൽ കൂടിയവൾ മുഷ്ടിയുയർത്തി വിളിച്ചു.. “ഭാരത് മാതാ കീ .. ജയ്.. “. കുഴഞ്ഞ് വീണ അവളോടൊപ്പം കൈയ്യിലെ പതാകയും താഴേക്ക് പതിച്ചു…. പക്ഷേ ആ ത്രിവർണ്ണം മണ്ണിൽ തൊടും മുൻപ് മറ്റൊരു കൈകൾ താങ്ങി….” വില്യം” എന്ന ബ്രിട്ടീഷുകാരൻ….
” ഈ പതാക….. മണ്ണിൽ വീഴാനുള്ളതല്ല… ഇതിലൊരു ജനതയുടെ മുഴുവൻ വികാരവും വിയർപ്പും ജീവശ്വാസവുമുണ്ട്…. നീരാ….. നിനക്ക് വേണ്ടി ഞാനിത് കൈയ്യിലേന്തുന്നു”….. ജനക്കൂട്ടത്തിന് നേരെ ത്രിവർണ്ണ പതാക നിവർത്തി വീശി വില്യമെന്ന ആ ബ്രിട്ടീഷ് മേധാവി അത് പറയുമ്പോൾ…. വീണ്ടും മുഴങ്ങുകയായിരുന്നു… ഒരേ സ്വരത്തിൽ ഒരേ വികാരത്തിൽ ആ ഒരൊറ്റ നാമം……..
“ഭാരത് മാതാ… കീ … ജയ്….”..
[കഥയിലെ സന്ദർഭങ്ങളും കഥാപാത്രങ്ങളും തികച്ചും എന്റെ സങ്കൽപ്പത്തിലുള്ളവരാണ്… ചരിത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒന്നിനുമായി ഈ കഥയ്ക്കോ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കോ യാതൊരു ബന്ധവുമില്ല…….. നന്ദി..]