? ഗൗരീശങ്കരം 3 ? [Sai] 1869

മനുവേട്ടനെ ഇരിക്കുന്നേടത്ത് കൊളുത്താൻ ആണ് തോന്നിയത്. അത് പറ്റാത്തോണ്ട്, നേരത്തേ പറന്നു തുടങ്ങിയ പൂമ്പാറ്റകളെ പിടിച്ച് കൂട്ടിലാക്കി, ആ കൂടിന് തീയിട്ടു. എന്നിട്ടും കലി പോരാഞ്ഞ് നേരെ റൂമിൽ കയറി, പുറകേ എന്തോ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വരുന്ന മനുവേട്ടനെ കണ്ട്, ഇനിയും കളിയാക്കാൻ ആണെന്നോർത്ത് പറ്റാവുന്ന മാക്സിമം ശക്തിയിൽ ഡോർ വലിച്ചടച്ചു.

കുറച്ച് നേരം ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരുന്നപ്പോഴേക്കും ദേഷ്യമൊക്കെ കുറഞ്ഞു.  കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞിട്ടും ആരും തന്നെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കാത്തത് എന്നെ സങ്കടപ്പെടുത്തി. സാധാരണ എന്ത് കാരണത്താലായാലും, തെറ്റ് എൻ്റെ ഭാഗത്താണേൽ പോലും അമ്മ വന്ന് വാതിൽ മുട്ടേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞു.

വാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങിയ ഞാൻ കാണുന്നത് മനുവേട്ടൻ ഇരിക്കുന്ന സോഫക്ക് ചുറ്റും നിൽക്കുന്ന അച്ചുവേട്ടനെയും അമ്മയേയും ആണ്. അച്ചുവേട്ടൻ കയ്യിൽ വെള്ളത്തിൻ്റെ ജഗ്ഗും ഗ്ലാസും പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അമ്മയുടെ കയ്യിൽ ഐസ് പാക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു.

മനുവേട്ടനെ നോക്കിയ എനിക്ക് ബോധം മറയുന്നത് പോലെ തോന്നി. മുഖത്തും ഷർട്ടിലും ചോര. മൂക്ക് പൊത്തിപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. എനിക്കാണേൽ കൈയ്യും കാലും തളരുന്നത് പോലെ.

വാതിൽ തുറന്ന് വന്ന എന്നെ നോക്കി മനുവേട്ടനൊന്നു ചിരിച്ചു. അത് കണ്ടതും അലറി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഞാൻ ഓടി. പിന്നെ ഞാൻ എന്താ പറഞ്ഞേ ചെയ്തേ എന്ന് എനിക്ക് അറിയില്ല.

ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആദ്യം മനുവേട്ടൻ സമ്മതിച്ചില്ല, വന്നില്ലേൽ ഞാൻ ചത്ത് കളയും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഹോസ്പ്പിറ്റലിൽ പോയത്. ഡോക്ടർ പരിശോധിച്ച് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല, റെസ്റ്റ് എടുത്താൽ മതി എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് സമാധാനമായത്.

******************************

പിറ്റേന്ന്, ഞായറാഴ്ച്ച രാവിലെ……

“അച്ചുവേട്ടാ….. എട്ടോയ്……  എണീക്കുന്നില്ലേ….. കളിക്കാൻ പോണില്ലേ…….?”

“ഒന്ന് പോ അമ്മുസേ…. ഒരു പത്ത് മിനുട്ട് കൂടി.”