ഡെറിക് എബ്രഹാം [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 167

“കുറച്ചു നേരം കൂടി അവരവിടെ നിക്കട്ടെ… നിന്റെ മരണം അവരുടെ കണ്ണിന് കുളിരേകട്ടെ ”

– – – – – – – – – – – – – – – – – – –

ചാന്ദ്നി….
അവളിപ്പോഴും ഒരു ഷോക്കിലാണ്.. ജീവിതത്തിലിനിയൊരിക്കലും കാണില്ല എന്ന് വിചാരിച്ചയാളാണ് തന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നത്…അത്രനേരം ഭയന്നു വിറച്ചിട്ടുണ്ടായ അവൾ, ഡെറിക്കിനെ കണ്ടതിന് ശേഷം വല്ലാത്തൊരു തരിപ്പിലാണ്… അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് ധാര ധാരയായി ആശ്രുക്കൾ പൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു..
ഇത് കണ്ട കീർത്തിയും ജൂഹിയും അവൾക്കരികിലേക്ക് പോയി…

“അയ്യേ.. ചേച്ചി കരയുകയാണോ.. നോക്ക്യേ.. ഞങ്ങൾ പോലും കരച്ചിൽ നിർത്തിയല്ലോ… കാരണം, വന്നത് ഞങ്ങടെ ആദിയാണ്… ആദി വന്നാൽ പിന്നെന്തിന് ആധി…
ചേച്ചി പേടിക്കേണ്ട ട്ടോ… ഇച്ചിരി കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ നമുക്ക് പോകാം ”

” നിങ്ങളുടെ ആരാണ് ആദി ?”

“ഞങ്ങളുടെ എല്ലാമെല്ലാമാണ് ആദി…. ഞങ്ങളുടെ അച്ഛനും അമ്മയുമെല്ലാം ആദിയാണ്…അമ്മയുടെ അനിയനാണെന്ന് ഇത് വരെ ഞങ്ങൾക്ക് തോന്നീട്ടില്ല..ആദിയാണ് ഞങ്ങളുടെ ലോകം ”

ചാന്ദ്നി ഒന്ന് ഞെട്ടി..

“കീർത്തിയും ജൂഹിയുമാണോ നിങ്ങൾ ? ”

“അതേല്ലോ… ചേച്ചിക്ക് ഞങ്ങളെ എങ്ങനെയറിയാം ? ”

“മക്കളിങ്ങു വന്നേ..
നിങ്ങളെ മാത്രമല്ല… ആദിയെയും നിങ്ങടെ അമ്മയെയും അങ്ങനെ എല്ലാവരെയുമറിയാം..അവനുണ്ടെങ്കിൽ കൂടെയുള്ളവർക്ക് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ലായെന്ന് നിങ്ങളെ പോലെ എനിക്കുമറിയാം..”

ചാന്ദ്നി അവരെ രണ്ട് പേരെയും ആലിംഗനം ചെയ്തു കവിളിലും നെറ്റിയിലും ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട് വാരിപ്പുണർന്നു…

” ചേച്ചി ചാന്ദ്നിച്ചേച്ചിയാണോ ? ”

” ആണല്ലോ…. നിങ്ങൾക്കെന്നെ മനസ്സിലായി ? ”

” ചാന്ദ്നിച്ചേച്ചി…ഇതായിരുന്നോ ഞങ്ങടെ ചാന്ദ്നിച്ചേച്ചി…
എത്ര ആഗ്രഹമായിരുന്നുവെന്നറിയോ ചേച്ചിയെ കാണാൻ….
ഇതിൽ ഞങ്ങൾ കണ്ടു പരിചയമില്ലാത്ത,പക്ഷേ ആദിക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ട, പിന്നേ അമ്മ പറഞ്ഞു തന്ന ഒരു ലുക്കൊക്കെ വെച്ചു ഒന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കിയതാ ചേച്ചീ…”

– – – – – – – – – – – –

“അപ്പൊ, ഡെറിക്… നിനക്ക് യമപുരിയിലേക്ക് പോകേണ്ട സമയമായി… എന്നാലങ്ങോട്ട് പോയാലോ ”

“എന്നെ യമപുരിയിലേക്കയക്കാനൊന്നും നീയായിട്ടില്ലടോ.. ഏതായാലും പറഞ്ഞ സ്ഥതിക്ക്,നീയൊന്ന് ശ്രമിച്ചു നോക്ക് ”

സ്റ്റീഫൻ തോക്ക് ഡെറിക്കിന്റെ നെറ്റിയിലേക്കടുപ്പിച്ചു…
ഡെറിക് കാലിൻ മേൽ കാൽ കയറ്റി വെച്ച്, കൈ തലയുടെ ബാക്കിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി അതിൽ തലയും വെച്ച് സ്റ്റീഫനെയും നോക്കി ചിരിച്ചും കൊണ്ട് കസേരയിൽ ചാഞ്ഞിരുന്നു….

“മരണം മുന്നിലെത്തിയിട്ടും നിന്റെയുള്ളിൽ നിന്നും വരുന്ന ഈ ചിരിയുണ്ടല്ലോ…. സമ്മതിച്ചിരിക്കുന്നു ഡെറിക്…”

” ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്നത് അതൊന്നുമല്ല…എന്നെയും എനിക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരെയും നീ നിന്റെ മുന്നിലെത്തിച്ചെങ്കിലും ഞാനാരാണെന്ന കാര്യം നിനക്കിനിയും മനസ്സിലായില്ലല്ലോ സ്റ്റീഫാ..കഷ്ടം.. “