അറിയാതെ പറയാതെ 2 [ജെയ്സൻ] 159

ദൈവത്തിന്റെ കാരുണ്യം കൊണ്ടു പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിക്കാൻ പറ്റി. അപ്പനെ കാറിൽ നിന്നും പെട്ടെന്ന് തന്നെ അത്യാഹിതവിഭാഗത്തിലേക്കു കയറ്റി.
“എന്താ? എന്തുപറ്റി?”
“നെഞ്ചു വേദനയാണ് സിസ്റ്റർ”
“ഒക്കെ, ഡീറ്റൈൽസ് അവിടെ കൊടുത്തിട്ട്, നിങ്ങൾ പുറത്തേക്ക്‌ ഇറങ്ങി നില്ക്കു,നോക്കട്ടെ,
അനിതെ, നീ Dr. ജോഷിയെ വിളിക്ക് പെട്ടെന്ന്…”
ആരൊക്കെയോ എവിടുന്നെക്കെയോ വന്നു..
നെടുവീർപ്പിട്ടുനിന്ന സണ്ണിയോട് അകത്തു നിന്നും മറ്റൊരു നേഴ്സ് വന്നു പറഞ്ഞു,
“റിസപ്ഷനിൽ പോയി ഫയൽ എടുക്കു, ICCUവിലേക്കു മാറ്റുവാണ്.”
അവൻ ഗിരീഷേട്ടനെ എല്ലാം പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചിട്ടു റിസപ്ഷനിൽ പോയി അവിടുത്തെ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ റെഡിയാക്കി. എന്നിട്ട് നേരെ അവിടെ അടുത്തുള്ള കോഫി ഷോപ്പിൽ നിന്നും 2 കോഫി മേടിച്ചുകൊണ്ടു, അവൻ ICCU ലക്ഷ്യമാക്കി മുൻപിലേക്ക് നടന്നു. അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ കരഞ്ഞു തളർന്ന് ചേമ്പില പോലെ വാടി ഇരിക്കുന്നു അമ്മ..
അവൻ അടുത്തു ചെന്നു അമ്മയോട്,
” അമ്മേ, ഇതു കുടിക്ക്” എന്നു പറഞ്ഞു ഒരു കോഫി നീട്ടി …
“വേണ്ട മോനെ അച്ചായൻ ഇങ്ങനെ കിടക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് തുള്ളി വെള്ളം ഇറങ്ങില്ല….”
അവൻ ഒന്നും പറയാതെ ഒരു കോഫി ഗിരീഷേട്ടനു കൊടുത്തിട്ട് അമ്മയുടെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്നുകൊണ്ടു, മനസ്സു തകർന്നിരിക്കുന്ന അമ്മയെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു ആശ്വസിപ്പിച്ചു…
“അമ്മ ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കരുത്, ഞാനും അമ്മയുടെ മോൻ തന്നെയല്ലേ? ഇങ്ങനെ സങ്കടപ്പെടാതെ ഈ കാപ്പി കുടിക്ക്, അപ്പന് ഒന്നും വരില്ല.”
അവൻ നിർബന്ധിപ്പിച്ചു അതു കുടിപ്പിച്ചു…
അമ്മയെ അവിടെ ഇരുത്തിയിട്ടു വീട്ടിൽ വിളിച്ചു വിവരങ്ങൾ അറിയിച്ചു , പറഞ്ഞകൂട്ടത്തിൽ അവരെ കൂട്ടാൻ ഗിരീഷേട്ടൻ ഇപ്പൊ വരുമെന്നും, അമ്മയുടെ തുണിയും ആവശ്യമുള്ള സാധനങ്ങളും എടുത്തുവെച്ചു റെഡിയായി ഇരിക്കാനും പറഞ്ഞു വെച്ചു, എന്നിട്ട് ഗിരീഷേട്ടനെ വീട്ടിലേക്കു പറഞ്ഞുവിട്ടു..